Dromend Multiversum

Hoofdstuk 2

Mier.

Geschrokken schoot Juliet overeind. Lo keek slaperig haar kant op, knipperde een paar keer met zijn ogen en keek haar toen strak aan.

"Gaat het?" Vroeg hij.

Juliet knikte.

"Nachtmerrie?"

"Zoiets."

"Vaak?"

"Beetje." Juliet keek de andere kant op en probeerde het beeld van zich af te schudden.

Een jongen. Een jongen met bruin haar, zijn gezicht was niet te zien. Hij hield een rots vast, bang om te vallen. Hij hing. Horizontaal. In het niets, met alleen zijn handen aan de rots. De linkerhelft van zijn lichaam niet goed zichtbaar, alsof het onder water was. Hij draaide zijn hoofd naar haar. Hij lachte. Spottend. Gefrustreerd. Droevig. Zijn ogen stonden droevig. Bruine ogen. Droevige, bruine ogen. Hij liet los, gleed als een visachtige naar de linkerhelft, nog steeds op die rare manier naar haar lachend. Toen was hij weg.

Twee violetkleurige ogen keken haar door het water heen aan.

Mier.

Ze wreef over haar hoofd en schudde haar haar naar achter. Over ongeveer twintig minuten zouden ze landen. Ze keek weer opzij. Lo keek haar nog steeds strak aan.

"Wat is er?"

"Voel je je wel goed?"

"Ja hoor."

"Oké. We komen er wel achter bij het punt."

"Waarachter?"

Hij keek weer uit het raam. Juliet zuchte geërgerd.

Rome was prachtig. Alle dingen die ze op school met kunstgeschiedenis had geleerd, en alles wat haar opa haar had verteld was waar. De oude Romeinse gebouwen, de kleuren, de geuren, alles klopte en was prachtig, precies zoals Juliet het zich had voorgesteld.

Juliet zette haar zonnebril op tegen het felle licht, ze had altijd al last gehad van licht, misschien kwam het door haar blauwe ogen, misschien door iets geheel anders. Lo duwde zachtjes tegen haar rug.

"We hebben haast, Juultje. Over een kwartiertje gaat het dicht."

"Wat gaat dicht?"

"Je ziet het zo wel. Niet zo ongeduldig."

Juliet begon achter haar opa aan te lopen en gaf geen antwoord, misschien had hij het over een museum. Alleen een beetje rare tijd om dicht te gaan, als het echt een museum was.

Het was mooi. Van een afstandje keken Lo en Juliet naar. De Milliarium Aureum. Het enige wat van haar over was, de voet, werd gek genoeg niet omringd door toeristen. Lo liep een stukje verder en keek om.

"Kom je? Over drie minuten komt het, we zijn precies op tijd."

Juliet knikte en liep achter hem aan.

Naast haar opa keek Juliet naar de voet. Eigenlijk een best gewoon stuk bewerkt steen met daaronder in het steen gegraveerd 'Milliarium Aureum'. Niet heel boeiend, maar toch was er iets... Juliet kon het niet plaatsen. Ze rilde en kneep onbewust haar handen tot vuisten.

"Doe je ogen dicht, en als ik het zeg weer open." Lo's stem drong nauwelijks tot haar door, maar ze deed onmiddelijk wat hij zei. Alsof ze niet anders kon.

"Nu", zei Lo. "Open."

Juliet deed haar ogen open. Even bleef ze alleen maar zwart zien, toen werd ze verblind door het zonlicht. Ze knipperde een paar keer en keek naar de voet. In eerste instantie was het exact hetzelfde.