Kingdom of Love

Kingdom of Love Hoofdstuk 017

Ik lachte terwijl Steve en Sam om me heen renden. Ik had David in mijn armen die nu meer dan een jaar was. Ik kon niks anders doen dan lachen. Steve en Sam hadden beiden een indianenpak aan en ze deden net alsof ik hun gevangene was. Ze hielden me vast met touwen die ze om me heen hadden gewenteld. Ik keek naar hen. Dit was een leuk spel.

'Laat me los, barbaren', vroeg ik smekend. 'Ik ben maar een arme vrouw met haar kind.'

'Dat kan niet', riep Sam. Hij lachte en hij maakte geluid alsof er een geweerschot afging. Ik deed alsof ik bang was en ineen dook.

'U bent de vrouw van die verradelijke blanke', zei Steve. 'We zullen u en uw baby villen met huid en haar.'

'Nee', riep ik. We lachten allemaal.

De deur werd opengedaan en Argos kwam binnen. Dit was de eerste dag dat hij weer terug was van zijn verlof. Een maand geleden was zijn vrouw overleden aan een ziekte. Zijn dochters die nu veertien en zestien waren leden er heel erg onder. Ze verbleven bij een tante en ik was ze meteen gaan schrijven. Zij konden steun gebruiken en ik vrienden. Want om eerlijk te zijn, voelde ik me heel erg eenzaam. Er was niemand om me gezelschap te houden, behalve de kinderen. Drake kwam nooit meer naar mijn kamer en ik kon niet iedereen voor de voeten lopen. Dus ik hoopte met het schrijven van brieven aan Argos dochter, dat mijn nachten in ieder geval gevuld zijn.

'Milady, u moet u klaarmaken', zei Argos.

'Dank je wel', zei ik. Argos verliet de kamer en de jongens maakte me los. Ik riep Rose en ze nam David van mij over.

'Lief zijn, jullie alle drie', zei ik en ik liet Rose alleen achter met de kinderen. Ik moest naar mijn kamer om een nieuwe jurk aan te doen. Daarna zou ik met Drake naar het balkon gaan. Vandaag begon het lentefeest ter ere van de koning en koningin van Recain en hun beschermgoden, de god Mars en de godin Aphrodite. Ik zou vandaag rondrijden in de koets om het volk onder ogen te zien.

Toen ik in mijn kamer kwam stond Maddie al klaar. Ze hielp me met uitkleden en toen kleedde ze me in een rode jurk die ik van Drake had gekregen voor vandaag. De jurk was laag uitgesneden en was niet wijd met heel veel plooien, maar het maakte me juist slank en glad. Ik vond het een prachtige jurk.

Toen we klaar waren deed Maddie de kroonjuwelen bij me om. Het was een prachtige ketting, gezet in robijnen, een gouden armband en een kroon, waarin een kleine diamant op zat. Ik had meer kronen, maar deze vond ik het mooist. Het was niet te, maar het liet zien hoe iets kleins toch macht kon uitstralen.

'Ben je klaar?' vroeg Maddie. Ze had gevraagd of ze me vandaag mocht helpen.

'Ja', zei ik. Ik keek naar de klok. We hadden nog tijd. Ik ging zitten op de bank en ik klopte naast me. 'Praat met me, Maddie. Vertel me iets. Ik voel me de laatste tijd zo alleen.'

'Dat komt wel goed', zei Maddie. Ze kneep in mijn hand. 'De koning is gewoon koppig. Maar ik weet zeker dat u hem van die koppigheid kan afhalen. Het zal vast wel weer goed komen.'

'Het komt niet goed, Maddie', zei ik. Ik stond op en ik begon te ijsberen. 'Drake heeft helemaal niks gezegd toen David jarig was. Hij is altijd weg en als hij terugkomt, komt hij dat niet eens zelf melden. Ik weet het pas als hij weggaat wanneer Argos, Max en Marcus van wacht wisselen. Drake is niet meer een echtgenoot of een vader, maar hij is eerder een koning. En weet je, ik hou er niet van. Van mij part mag Drake voor altijd wegblijven. We redden het wel.'

De tranen stonden in mijn ogen. Hoe kon het dat hij me dit aandeed. Dat zou hij nooit mogen. Ik was zijn vrouw en hij moest me eren. Of in ieder geval doen alsof hij me eerde. Hij kon toch op z'n minst met me dineren als hij weer terug was. Maar nee. Misschien kon Drake het wel helemaal niet meer doen. Wat heeft hij gedaan in de drie maanden dat ik sliep. Hij had geen andere vrouw genomen, dat had Maddie me wel verteld. En daarvoor had Drake geen tijd, hij had nergens tijd voor.

Argos kwam binnen en hij boog. Ik draaide me naar hem om en knikte. Het was tijd om te gaan.

'Ik kom u begeleiden, milady', zei Argos. Ik nam zijn arm aan en we liepen samen naar de kamer voor het balkon. De laatste keer dat ik hier heen moest gaan was ik heel erg gelukkig. Nu voelde ik me alleen maar eenzaam en ongelukkig.

Drake stond er al. Hij zag er goed uit. Ik rechtte mijn schouders en ik nam zijn hand aan. 'Eveline', zei hij.

Ik maakte een revanche en keek toen pas in zijn ogen. Ze waren dof, hadden de glans verloren die ik zo leuk vond. 'Drake', fluisterde ik.

We draaiden ons om naar de gordijnen die ons naar het balkon zouden leiden. Marcus en Max deden de gordijnen open en we liepen het balkon op. Meteen werden we juichend onthaald door ons volk. Drake legde onze handen op de rand van het balkon en toen liet hij mijn hand snel los. Ik keek naar hem en die liefde die ik voor hem voelde was er nog steeds, maar ik wist dat Drake niet meer van mij hield. En dat feit, brak mijn hart.