Hij was een uitdaging

16

Thomas draait de auto mijn straat in. Na een heerlijk weekend ongestoord samen zijn, zijn we veel te vroeg weer thuis. Met een diepe zucht doe ik mijn gordel af op het moment dat de auto stilstaat. 'Als ik binnen ben zal ik Elin direct bellen. Ik ga dit afhandelen oké?' Thomas knikt en geeft me een kus. 'Succes. Ik hoop gewoon vooral dat je vrienden het nieuws over ons niet te zwaar opvatten.' Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk hem aan. 'Ik hoop dat jij straks naar een degelijke universiteit kan.' Thomas grijnst. 'Ja, dat ook.' Ik druk nog een kus op zijn lippen en stap dan uit zijn auto.

Ik zwaai nog even als hij toetert en loop dan de oprit van ons huis verder op richting de voordeur. Stuntelend probeer ik de huissleutel uit mijn overvolle weekendtas te pakken. Eenmaal binnen smijt ik de tas in een hoek van de gang en loop de keuken in om te zien wie er thuis is.

Aan de eettafel zit Loïs met haar rug naar mij toe. Ik hoor haar snikken. 'Hey, wat is er?' Vraag ik terwijl ik de sleutelbos op tafel gooi en naast haar kom zitten. Ze schrikt op van mijn plotselinge aanwezigheid en veegt gauw haar tranen weg. 'Het is niks, echt niet.' Zegt ze hoofdschuddend. Ik frons. 'Dat geloof ik niet. We zijn zussen, je kunt me alles vertellen. Nou, kom op. Wat is er aan de hand?' Loïs zucht diep en begint te vertellen. 'Ben en ik zijn geen vrienden meer.' 'Waarom niet?' Vraag ik verbaasd. Ze haalt haar schouders op. 'Ik had je al verteld dat hij een vriendin heeft hé?' Als ik knik gaat ze verder. 'Nou, hij is de laatste tijd alleen maar met haar bezig. En als hij niet bij haar is dan heeft hij het wel over haar. Ik word er gek van!' 'Maar dat kun je toch tegen hem zeggen?' 'Dat heb ik vandaag gedaan en nu zijn we geen vrienden meer.' Weer veegt ze haar opkomende tranen weg. Ik sla een arm om haar heen en trek haar tegen me aan. 'Hij trekt wel bij, wacht maar. Jullie zijn al zo lang elkaars beste vriend.' 'Zo zeker weet ik het nog niet.' Snikt ze. 'Hij moet inzien dat hij wel een relatie kan hebben met iemand maar zijn vriendschap met jou niet moet vergeten. Geef het tijd. Het komt goed.' Ik sta op. 'Help je me mee mijn tas uit te pakken? Dan gaan we daarna wentelteefjes maken. Ik rammel van de honger!' Loïs knikt, staat op en loopt met me mee naar boven.

De volgende dag ren ik naar school. Het gesprek met Loïs van gister heeft mijn ogen geopend. Ik doe hetzelfde met mijn vrienden als haar beste vriend Ben. Ik moet het goedmaken met Beau. Het eerste wat ik vanochtend deed was een sms sturen naar haar. 'Wil je met me praten?' Luidde het bericht. Ze heeft nog niet gereageerd dus ik hoop haar vandaag te kunnen spreken op school. Maar eerst moet ik met Elin praten.

Buiten adem loop ik de parkeerplaats van de school op. Als ik Elin niet kan vinden besluit ik naar de redactie van de schoolkrant te lopen. Net wanneer de school wil inlopen zie ik haar op de parkeerplaats. 

'Elin!' Roep ik en ik loop naar haar toe. 'Hoi Romy! Leuk weekend gehad?' 'Ja, zeker. Zeg, ik moet je om een gunst vragen.' Elin kijkt me vragend aan. 'Tuurlijk! Waar gaat het over?' De lieverd. Ze staat ook altijd klaar voor een ander. Ongemakkelijk leg ik een hand in mijn nek. Ik besluit maar direct met de deur in huis te vallen.  

'Publiceer het artikel niet.' 'Wat bedoel je?' Vraagt ze fronsend. 'Het artikel over Thomas en zijn familie, publiceer het alsjeblieft niet.' 'Waarom niet? Je weet hoe belangrijk het is voor mijn toelating op Princeton. Of is er iets anders aan de hand?' Ze kijkt me onderzoekend aan. Ik haal diep adem en ben op zoek naar de juiste woorden. 'Thomas heeft me zijn verhaal verteld. Het verhaal wat jij wilt publiceren.'  'Ik begrijp het niet. Ik dacht dat je geen contact meer met hem hebt gehad.' 'Na ons geschiedenisproject hebben we elkaar nog wel vaker gezien.'   'Maar waarom?' Ik haal mijn schouders op. 'Omdat, Elin. Ik ben verliefd op hem. Hier, ik heb het gezegd. Ik ben al langer verliefd op hem. Ik kon er niks aan doen en het was ook zeker niet de bedoeling! Maar toen ik erachter kwam dat hij ook verliefd was op mij werd het gevoel erger.' 

Ik zie Elin moeite doen dit allemaal te verwerken. 'Wanneer gebeurde dit?' 'Ongeveer een maand geleden.' Schuldbewust sla ik mijn ogen neer. 'Dus toen ik met mijn artikel naar jullie kwam in de pauzes, en toen ik vertelde welke bronnen ik had en dat ik mijn artikel ging publiceren in de schoolkrant, al die tijd heb je niks gezegd?'   'Ik wist niet wat ik moest doen! Als ik je zou vragen het niet te publiceren om mij had ik jouw toekomst kunnen verpesten. Je had dan niet naar Princeton gekund. En als ik je het artikel zou laten publiceren verpeste ik de toekomst van Thomas.' 

'Romy, je kunt niet van me vragen deze primeur zomaar in de prullenbak te gooien.'   'Elin luister, ik zou dit niet van je vragen als dit niet enorm belangrijk voor me was geweest. Ik houd van Thomas.' Nog voor ik het zei schrok ik al van mijn plotselinge eerlijkheid. Maar het is waar, ik houd van hem. Elins ogen schieten opzij naar iemand achter mij. Ik draai me om en zie dan Beau op de parkeerplaats staan. Ze heeft alles gehoord. 

Vaak heb ik me dit moment voorgesteld. De ene keer zou Beau boos weg lopen. Een andere keer zou ze in tranen uitbarsten omdat ze zo boos was dat ik tegen haar gelogen had.

Maar ze doet geen van al dat. 'Beau, ik...' Stamel ik, maar het is al te laat. Ze heeft het gehoord. 'Doe geen moeite, ik weet genoeg.' Met die woorden draait ze zich om en loopt terug naar haar auto. Niet veel later rijdt ze met gierende banden weg.

Een traan rolt over mijn wang. Hoe ben ik in dit alles terecht geraakt? Ik draai me om naar Elin die op me omhelst. 'Rustig maar, het komt wel goed. We vinden wel een oplossing voor dat artikel. Ga naar Beau en maak het goed met haar.' Ze veegt mijn gezicht schoon en ik knik. 'Bedankt Elin.' Ik loop de parkeerplaats af richting het huis van Beau. Ik moet haar alles gaan vertellen.