Bella✔️

2

Point of View: Louis

'Louis!' Hoor ik mijn moeder roepen. Wat moet ze nou weer van mij? Ik negeer haar. 'Louis!' Hoor ik mijn moeder weer roepen. Ik merk aan haar dat ze boos wordt. Dat is geen goed teken, een boze moeder is niet fijn. Dus ik loop naar beneden. Daar staat mijn moeder. Ze denkt dat ze perfect is en alles kan en mag alleen omdat ze met mijn vader is getrouwd, die kroonprins was van dit gebied. Nu is hij de koning hier. Ik hoop nooit met zo een stom meisje te willen trouwen. Aan het eind van de gang staat mijn moeder. Zij die mij wilt spreken ziet er boos uit. Hoe kan ik hier onderuit komen? Ik loop naar haar toe.

'Louis. Waar was je?' Zegt ze bezorgd. God! Waarom wilt ze altijd alles van mij weten?

'Ik.. ehh.. was gewoon op mijn kamer. Ben net wakker geworden,' dat klopt ook, maar dan gaat ze natuurlijk vragen wat ik wilde doen, dus het volgende lieg ik maar, 'ik was van plan een ommetje te maken op Dawn.'

Dawn is mijn paard, ik heb haar al heel lang. Eerst ging ik altijd met mijn vader rijden. Dat was echt een leuke tijd maar toen kwam er oorlog. Bij een kasteel in de buurt werd er gevochten. Het was onrustig maar na een paar veldslagen was het afgelopen, alleen gingen wij toen niet meer zoveel rijden. Op het begin vond ik dat wel jammer maar nu ben ik er wel gewend aan geraakt. Af en toe maar ik alleen de wandeling die ik vroeger met mijn vader altijd maakte. Ik wil zo graag terug naar die oude tijd. Toen er nog niet zoveel van mij gevraagd werd. Maar helaas, dat kan niet.

'Wat leuk. Ik wilde je graag even spreken.'

'Ooh, moeder. Waarom zou u mij willen spreken?'

'Je weet toch wel dat ik gisteren bij een verjaardag was in het kasteel verderop? Dat komt omdat ik goed bevriend ben met de koningin daar maar dat wist je al, ik kom vaker daar. Met haar heb ik dus afgesproken dat je over een week met haar dochter gaat trouwen, Isabella heet ze.' Nee. Dan is mijn jeugd al voorbij en word ik met een vrouw gesleept. Hoe kom ik uit deze situatie? Niet. Helaas.