Wie zijn ze?

6

Als ik op de campus rondloop, dan heb ik het gevoel alsof ik terug ben gekeerd naar het middelbaar. Dit gevoel had ik vorig jaar niet op de universiteit. Ik zat op UGent en Gent is een studentenstad. Vooral een levendige en sfeervolle stad. Er is altijd wel iets te doen. Daar kreeg ik ook het gevoel dat ik me moest volwassener gedragen dan anders. Professoren als lesgevers en ook de enorme leeftijdsverschillen tussen de studenten. Je werd snel scheef bekeken als je je onvolwassen gedroeg. Ik doe mijn eerste bachelor opnieuw, maar natuurlijk een andere richting. Maar dat is niet waar het om gaat. Het gaat om al die nieuwe studenten die van de zomer juist zijn afgestudeerd. Ze geven me het gedacht dat ze de overgang van 'middelbaar gedrag' naar 'hogeschool niveau gedrag' niet hebben gedaan. Dat merk je ook aan hun handelen en de manier van gesprek voeren met anderen. Ik heb het dan ook vooral op de meiden. De jongens zijn wat minder, op uitzonderingen na. Ik stoor me er soms wel aan, maar zij gaan waarschijnlijk dingen aan mij storend vinden. Dat zijn we nu eenmaal. Je kan het voor jezelf houden of je kan de campus rondvertellen dat je mensen niet afkan.

Mensen vertellen graag en zelfs enorm graag dingen verder. Er zijn grenzen vind ik. Er zijn dingen dat je best niet doorverteld aan een ander. Er zijn dingen dat je wel kan doorvertellen. Kwaku is nu een voorbeeld. Heel de campus heeft het over hem nu. Kwaku hier, Kwaku daar. Kwaku staat nu ook onder toezicht van de politie. Hij mocht doorgaan van de politie tot ze nieuwe beelden of nieuwe informatie te weten komen. Vingerafdrukken of dergelijke hebben ze niet gevonden op de wagen van de docent die zogezegd van Kwaku waren. Dit ben ik ook te weten gekomen door via via. Zoiets gaat snel rond. Het is een student van je campus en onze campus is ook enorm klein, dus je hoort heel snel dingen. Sommigen maakten er ook een leuke spel van door te zeggen aan Kwaku dat de politie er is en hem wouden zien beven van de schrik. 

Kwaku zit alleen voor de rest van de tijd. Geen idee of hij in de steek gelaten is door vrienden of dat hij de bewuste keuze voor zichzelf heeft gemaakt. Ik weet niet goed of ik voor hem moet opkomen? Ik weet eveneens niet of hij dat zou appreciëren. Vandaag wil ik er niet op af. Niet dat ik niet durf, maar ik zou graag hem meer willen observeren. Klinkt alsof ik een psychopaat ben, maar zo zit ik nu elkaar. Ik ga niet direct op mensen af, vooraleer ik hen niet eerst heb geanalyseerd in mijn hoofd. Ik zie ook direct of ze vertrouwelijk zijn of niet en de mensen waarvan ik niet direct weet, zijn juist de interessantste om uit te vissen. Ik begin zelfs de denken dat Kwaku er ook zo eentje van hen is. 

"Hij is het gewoon! Ik zei het toch! Die flikken moeten hun werk doen!" Oké, daar is mevrouw Put weer. Wat zou ze nu weer aan haar hoofd hebben? "Haal hem erbij! Ik wil persoonlijk horen van hem waarom hij zoiets doet voor hij weer naar het bureau moet". 

Kwaku wordt dan uiteindelijk geroepen door de microfoon en de luidsprekers luiden "Kwaku Jakande gelieve u te begeven naar studentensecretariaat." 

Kwaku ruimt zijn eten op, neemt zijn jas en vertrekt naar het bureau. To be honest, mag de dader nu echt wel boven komen, want ik begin er zot van te worden.