"Nasılsın?" diye sordu o bilindik içine işleyen kadife sesiyle. Yüreğinin, uçmayı yeni öğrenen kuşun kanat çırpışları gibi ürkekçe, ama bir o kadar da cesurca çarpmaya başladığını hissetti.
Nasıldı? Bilmiyordu. O kadar uzun zamandır bu soruyu kendisine sormuyordu ki… Başkaları sorduğu zaman cevap zaten otomatik geliyordu. "İyiyim teşekkür ederim." Son beş senedir hiç iyi olmadığını söylememişti ki zaten. Yavaşça ve emin adımlarla bir duvar örmüştü kendisine ve gün geçtikçe daha da güçlendirmişti o duvarı. Ama şimdi o basit, sıradan sözcükle duvarının yerle bir olduğunu ve kalbinin yeniden atmaya başladığını hissediyordu. Evet şimdi hissedebiliyordu ve bunu farkediyordu çünkü aslında beş yıl önce kalbi durmuştu. Atmıyordu, hissetmiyordu.
Madem yıkılmıştı duvarları o zaman kendisine izin verecekti sadece bugün. Yıllarca hasretini çektiği, denize ya da gökyüzüne her baktığında mavinin daha anlamlı olmasını sağlayan o gözlere tekrar bakacaktı. Öylesine bakacaktı ki her karesini ezberleyecekti. Zaten ezbere biliyordu aslında. Çünkü her gece yatarken ve her sabah kalktığında zaten o gözleri düşünüyordu. Ama şimdi gerçekti ve karşısındaydı.
Korkarak kaldırdı başını, derin bir nefes aldı ve baktı gözlerine. Değişmişti, kendisi de değişmişti hatta dünya değişmişti ama gözlerine baktığında hissettikleri aynıydı. O hiç değişmemişti işte. Aradan beş değil elli beş sene bile geçse değişmeyecekti.
"İyiyim" dedi yalan söylediğini bilerek. "Gerçekten iyi misin?" dedi gözleri. iyi değilim demek istedi. Sensiz hiç iyi olmadım ki. Yaşamadım, hissetmedim. Senden uzakta geçen her saniyeden nefret ettim demek istedi. Diyemedi, çıkmadı kelimeler ağzından. Bir yumru oldular oturdular boğazına. Konuşmak yerine bir gülücük oturttu dudaklarına sadece yalanını sürdürmek istercesine.
Mutluydu, acı çekiyordu, özlemişti, ona sıkı sıkı sarılmak ve ne olur gitme kal artık demek istiyordu. Yıllardır duvarınnın arkasına ustaca gizlediği duyguları sel olmuş akıyordu sanki. Ağzını açıp birşey söylese durduramayacaktı kendini. Biliyordu. Hissediyordu, evet artık hissediyordu.
Şimdi, yıllar sonra onun gidişiyle duran kalbi, gelişiyle tekrar atmaya başlamıştı. Ve gün bitip "O" hayatına girdiği gibi sessizce giderken arkasında harabeye dönmüş bir duvar ve atmayan bir kalp bırakacaktı. Belki farkında olmadan, belki de umursamadan…
