Anguish In Sorrow

Capítulo 3

Hoe ik me nu voel? Vooral leeg. Toen ik eindelijk om 3 uur 's nachts in mijn bed lag, heb ik alles nog eens goed tot me laten bezinken. Ik zocht naar emoties, dingen die me nog zouden kunnen raken. Mijn hoofd zat afgelopen nacht zo vol met gedachtes en toch voel ik me op dit moment zo leeg. Ik denk dat me tranen op zijn. En ik me emoties onbewust diep heb weggestopt. Voor mijn eigen bestwil. Dit is geen droom, maar gewoon echt. Meneer Ramírez kan hier elk moment zijn. Of ik nou wil of niet, dit is de realiteit en daar is verder niks aan te doen.

Ik neem het Carmen en Peter niet meer kwalijk. Misschien hebben ze inderdaad gelijk. Misschien is het toch beter Arizona te verlaten. Mijn verleden hier achter me te laten.

Ik schrik op uit mijn gedachtes als de deurbel gaat. Dat moet meneer Ramírez zijn. 'Ik ga al', hoor ik Carmen roepen. Ik zucht diep. Vanochtend hebben Carmen en Peter al mijn dozen opgestuurd naar Los Angeles. Ik sliep toen nog. Ik vlieg dus straks alleen met mijn rugtas. Aangezien al mijn andere spullen in die verhuisdozen zitten. Peter komt de slaapkamer ingelopen. 'Het is tijd om te gaan lieverd.' 'Ik kom eraan. Geef me twee minuten.' Hij lijkt te twijfelen, maar besluit dan toch weer de kamer uit te lopen.

Dit was het dan. Ik vertrek vandaag naar Los Angeles. Als je me dit twee weken geleden had verteld. Dan had ik je hard uitgelachen in het gezicht. Het is dan ook moeilijk te beseffen dat dit de waarheid is. Ik heb altijd gedacht dat ik de rest van mijn leven hier zo blijven. Het voelt zo raar om weg te gaan. Alsof ik het hier in de steek laat. Alsof ik Carmen en Peter in de steek laat, terwijl ik door hun nu vertrek. En dat voelt zo fucked up.

Ik pak mijn rugtas op en loop de kamer uit. Voordat ik de deur achter me dicht doe, neem ik de kamer goed in me op en sluit dan de deur. Met lood in de schoenen loop ik naar de woonkamer.

Daar zit hij dan. Op mijn bank. In een pak en schoenen van ik durf te wedden boven de 1500 dollar. Hij heeft groene ogen, iets donkerder dan de mijne, een grote lichaamsbouw en heeft tot mijn verbazing enorm veel haar op zijn hoofd. Hij staat meteen op wanneer hij mij opmerkt. Onbewust houd ik mijn adem in als die naar me  toe komt lopen. 'Catalina wat fijn om je eindelijk in het echt te zien', zegt hij en trekt me in een knuffel. Ik schrik van zijn actie en duw hem voordat ik het besef van me weg. Ik voel me meteen schuldig en kijk beschaamd weg. 'S-sorry', stotter ik. Hij schudt met zijn hoofd. 'Ik snap het. Ik raak te enthousiast. Dit gaat natuurlijk allemaal veels te snel voor je.' Ik glimlach ongemakkelijk. Fijn dat hij dat begrijpt.

Carmen en Peter komen eindelijk de woonkamer binnengelopen. Ik vroeg me al af waar ze bleven. Carmen komt naar me toe en drukt een koekjestrommel in mijn handen. 'Voor onderweg als jullie trek krijgen', zegt ze en glimlacht bedroefd. 'Dankje Carmen. Ik zal je missen.' 'Ik jou ook. En dat weet je.' We geven elkaar een knuffel.

Plots staat Peter achter Carmen. 'Mag ik misschien ook een knuffel?', vraagt hij fluisterend. Ik lach en loop naar hem toe. Ik druk mijn neus tegen zijn t-shirt aan en neem zijn geur goed in me op.

Ik weet nog de eerste weken toen ik hier was  en last had van nachtmerries. Peter bleef dan bij me liggen totdat ik weer in slaap viel. Ik voelde me dan altijd zo veilig. Hij gaf me het gevoel dat niemand me wat aan kon doen. En voor die momenten zal ik hem altijd dankbaar zijn.

Zachtjes duwt hij me van zich weg. Hij kijkt me even aan en geeft me dan een kus op mijn voorhoofd. 'Ik houd van je Catalina. Vergeer dat alsjeblieft niet', zegt hij met tranen in zijn ogen. 'Ik ook van jou.' En kijk weg. Ik kan er niet tegen wanneer mensen huilen. Laat staan dierbare.

'Ik denk dat het tijd is om te gaan, Cata', zegt Carmen zacht. Ik pak me rugtas op en loop naar de voordeur. Meneer Ramírez zit blijkbaar al in de auto. Ik loop naar buiten en draai me voor de laatste keer om naar Carmen en Peter. 'Ik ben jullie zo dankbaar voor alles en....'

'Dat weten we Cata', ondebreekt Carmen mij. 'We hebben dit met veel liefde gedaan en hadden het ook niet anders gewild. Onthoud dat', zegt Peter dan. Ik knik en probeer niet voor hun voeten te vallen en ze te smeken me hier te laten. 'Oh voordat ik het vergeet', zegt Carmen en ze rent snel het huis weer in. Na een paar seconde komt ze weer naar buiten gerend met een envelop in haar handen. Ze geeft me de envelop. Ik neem het aan en kijk haar verward aan. Ze beantwoordt mijn blik. 'Deze dichte envelop en nog een brief liet je moeder voor ons achter. In de brief stond er onder andere dat we je deze envelop moesten geven wanneer je er mentaal sterk genoeg voor zou zijn.' Ik haal drie keer diep adem en moet mezelf in houden de envelop niet open te scheuren.

'Bedankt voor het bewaren. Dan ga ik maar', Is het enige wat ik zeg. Zonder te wachten op een reactie draai ik me om en loop ik naar de auto. Voor de portier staat er een chauffeur. Hii geeft me een knikje en opent de autodeur. Ik stap in en kijk recht voor me uit. Ik weet dat als ik nu uit het raam kijk Carmen en Peter zal zien en in tranen uit zal barsten. 'Kunnen we?', vraagt meneer Ramírez. Ik knik. Vrijwel meteen komt de auto in beweging.

Wanneer ik zeker weet dat we mijn straat uitgereden zijn kijk ik uit het raam. 'Catalina, gaat het wel goed met je?', vraagt meneer Ramírez. 'Ja hoor. Ik heb gewoon een beetje hoofdpijn', zeg ik zacht. Meneer Ramirez lijkt de hint te begrijpen, want de rest van de rit zegt hij niks meer.