Anguish In Sorrow

Capítulo 1

'Een week? Over een week ben ik weg? Hoe? Wat? Waarom? Wat heb ik gedaan?', schreeuw ik wanhopig uit. 'Catalina wordt eerst even rustig', zegt tante Carmen alsof het nieuws dat zij en oom Peter mij zojuist hebben verteld niks voorstelt.

'Ik luister', zeg ik snikkend. Tante Carmen komt dichtbij me zitten en slaat een arm om mij heen. 'Alsjeblieft Cata, niet huilen. Het was geen makkelijke keuze en we hebben er ook heel lang over na moeten denken. Denk dan ook niet dat het aan jou ligt dat we dit hebben gedaan, hoe cliché het ook klinkt. We vinden gewoon dat je een veel beter leven verdiend. We kunnen je niet alles geven wat we je willen geven en ondanks dat dat jou niet boeit, doet het ons wel wat. We weten dat je een moeilijk verleden hebt gehad en we willen niet dat je verleden je toekomst achtervolgd.'

Ik haat het als mensen voor mij denken. Voor mijn gevoel kan ik niks anders dan uitbarsten, maar wanneer ik mijn mond opentrek, komt er niks anders dan een zachte stem uit. 'Ik weet dat jullie het goed bedoelen, maar ik heb het prima hier. Ik heb laatst een baan kunnen vinden, heb mijn beste vriendin hier en haal gewoon goede cijfers. En nu wordt dit binnenkort allemaal van me afgenomen, omdat jullie denken te weten wat beter voor mij is. Het heeft voor mij nooit wat uitgemaakt dat ik niet mee kon op schoolexcursies. Of dat ik niet de nieuwste kleren kreeg. Waarom zou dat nu wel wat uitmaken? Het feit dat jullie me in huis hebben genomen en me niet zomaar naar een tehuis hebben gebracht is al zo iets groots. Zorg, liefde en een dak boven mijn hoofd is álles dat jullie me ooit hebben kunnen geven en daar ben ik jullie zo dankbaar voor. Dus hoe durven jullie te zeggen dat jullie me nooit alles hebben kunnen geven, als ik alles al heb.'

Zonder dat ik het kan beheersen rollen er weer tranen over mijn wangen. Tante Carmen houdt het niet meer en begint ook met huilen. Oom Peter zit er maar stilletjes bij. Na een lange tijd durft hij wat te zeggen. 'Cata ik had nooit verwacht dat je er zo over dacht en ik denk Carmen ook niet. Ondanks al je woorden die je daarstraks zei denk ik toch dat je leven zal beteren als je bij familie Ramírez gaat wonen. We worden oud en kunnen binnenkort helemaal niet meer voor je zorgen. We willen dat een goede toekomst je gegarandeerd is. Dat je kan gaan studeren, je je diploma kan halen...'

Voordat Peter kan uit praten onderbreek ik hem. 'Dat allemaal is mij ook gegarandeerd als ik hier blijf." Ik weet niet 100% zeker of dat me hier gegarandeerd is, maar dat zeg ik natuurlijk niet. 'Catalina het is echt niet zo erg als het lijkt. We zullen je opzoeken en in de vakanties kan je bij ons blijven logeren. Het komt echt goed. Aan het einde van de dag zal je ons dankbaar zijn met de keuze die we voor je hebben gemaakt. 'Het zal wel', zeg ik zacht. Ik sta op en loop zonder nog wat te zeggen naar mijn kamer.

Ik gooi mijn kamerdeur achter me dicht en plof neer op mijn bed. Over een week ben ik hier niet meer. Ik ken heel die familie Ramírez niet eens. Ik besef me eigenlijk nu pas dat ik niet eens weet waar ze wonen. Dat hebben ze volgens mij niet eens gezegd. Of misschien toch wel.

Ik ben niet van plan het Megan te vertellen. Sinds dat ze wat met Oliver heeft  praten we toch steeds minder. Dus wat maakt het uit. Ik besluit huiswerk te gaan maken om afleiding te zoeken. Dat helpt niet dus ga ik weer op mijn bed liggen. Al snel val ik in slaap.

'Catalina wordt is wakker', hoor ik iemand van ver fluisteren. Ik open langzaam mijn ogen en zie Carmen in de deuropening staan. Ik wrijf in mijn ogen en ga rechtop zitten. 'Carmen ik wil hier echt niet weg', is het eerste wat ik zeg. Carmen kijkt me met medelijden in haar ogen aan en zucht diep. Ze sluit m'n deur achter zich en komt naast me op bed zitten.

'Catalina je weet dat we nooit iets zouden beslissen waarvan we weten dat het niet goed voor je is. Ja, het is nu allemaal vreselijk en het voelt alsof we je in de steek laten, maar je zal later echt beseffen dat we dit voor je eigen bestwil hebben gedaan. In al die jaren ben je als een dochter voor me gaan voelen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen je pijn te doen Catalina.'

Ik knik. 'Ik denk ook niet dat jullie dit hebben gedaan om mij pijn te doen. Het is alleen dat ik het totaal niet had zien aankomen en het daarom nu zo hard aankomt, denk ik.' Er zijn nog zoveel andere dingen die ik wil zeggen, maar ik besluit ze toch voor me te houden. 'Het zijn hele lieve mensen en je zal vast goed kunnen opschieten met hun kinderen. ' 'Kinderen?', zeg ik verbaast.

'Ja, twee zonen en een dochter die ze vanuit Tsjechië hebben geadopteerd toen ze nog een baby was.' Ik knik enkel. Ik hoop niet dat het er zo'n eentje is die denkt dat ik haar plek wil komen inpikken. Dat is namelijk wel het laaatste wat ik wil.

'Waar wonen ze eigenlijk?', vraag ik zo nonchalant mogelijk. "Los Angeles', zegt Carmen zacht. Even weet ik niks te zeggen. Mijn oren willen niet geloven wat ze zojuist heeft gezegd. 'Los Angeles?', herhaal ik dan. Ze knikt. 'Het komt goed Catalina', zegt ze wanneer ze de angst in mijn ogen ziet. En dan flip ik hem. 'Het komt helemaal niet goed. Je hebt dat al zo'n drie keer gezegd en ik geloof je nog steeds niet hoor! Had me na de dood van mijn moeder naar een tehuis gebracht dan zaten we nu niet in zo'n situatie als deze!'

Ik heb meteen spijt van wat ik heb gezegd. 'Dat meende ik niet', zeg ik er zacht achteraan. 'Weet ik', zegt Carmen geruststellend. 'Er staat eten voor je op het aanrecht. Peter en ik waren van plan naar de bingo te gaan, maar we kunnen ook hier blijven als je dat wilt. 'Nee, ga maar', zeg ik schor. 'Zeker?' Ik knik. Ik zie dat tante Carmen twijfelt, maar uiteindelijk staat ze toch op en loopt ze mijn kamer uit.

Zodra de deur achter haar dicht is, barst ik weer in tranen uit. Ik wil hier echt niet weg. Wat als ze helemaal niet aardig zijn? Ze me eigenlijk toch niet willen hebben? Om mezelf te kalmeren speel ik met het kettinkje om me nek die mama voor me had achtergelaten voordat ze deed wat ze deed. Spelend met het kettinkje om me nek val ik in slaap.

Roses are red🌹, Violets are blue🎻, I love writing this book😍, So keep reading the next chapters too❤️.

👑.