Anguish In Sorrow

Capítulo 2

Het is vandaag mijn laatste dag hier. Morgen word ik door meneer Ramírez opgehaald. De eerste paar dagen heb ik geprobeerd Carmen en Peter over te halen, maar ze blijven erop staan dat het beter is voor mezelf om bij familie Ramírez in te trekken. Vanaf dat moment ben ik ze gaan ontlopen. Ik weet dat dat een hele kinderachtige stap is en dat ik er later spijt van zal krijgen, maar voor nu is het goed zo. Met Megan praat ik ook niet meer. Ik heb gemerkt dat ze de afgelopen dagen contact met me  probeerde op te zoeken, maar ik heb haar genegeerd . Morgen ben ik er niet meer. Wat had het voor nut op het laatste moment onze vriendschap weer op te pakken.

Vandaag zou mijn laatste schooldag zijn, maar ik heb me ziekgemeld. Ik heb nog helemaal niks ingepakt en ben ook niet van plan dat nu te doen. Carmen en Peter zijn gaan werken. Wat dus betekent dat ik tot laat in de middag alleen thuis ben. Ik heb de bakkerij gebeld en gezegd dat het beter zou zijn om een andere sollicitanten uit te kiezen, omdat mijn rooster toch niet overeenkomt met de werktijden die ik heb gekregen. Gelukkig waren ze begripvol en vonden ze het netjes van me dat ik had gebeld.

De rest van de dag kijk ik een paar films, ga ik naar mijn favoriete plekken in de stad een bak ik thuis een paar pannenkoeken. Na het eten besef ik me dat het tijd is om te gaan inpakken. Ik pak de  nog niet uitgevouwen verhuisdozen op en loopt er mee naar mijn kamer. Ik zet muziek op en begin eerst mijn kleren  in te pakken.

Ik schrik me dood wanneer ik Carmen op eens in de deur opening zie staan. Ik doe me Muziek uit. 'Sorry, het was niet mijn bedoeling je te laten schrikken.' Wanneer ze doorheeft dat ik niet van plan ben te reageren, praat ze door. 'Catalina ik weet dat je je vandaag ziek heb gemeld.' Ik kijk op. 'Ik vind het prima als je me daarvoor straf wilt geven hoor. O wacht, morgen ben ik weg. Dat heeft dus eigenlijk geen nut hè', zeg ik met een sarcastische ondertoon. Carmen zucht. 'Catalina zo ben je niet. Ik snap je woede, echt. Maar leg je erbij neer.' Ze heeft gelijk zo zit ik totaal niet in in elkaar, maar het is gewoon zo oneerlijk. 'Als je het niet erg vindt, ga ik verder met inpakken', zeg ik alsof ik niks heb opgepakt van wat ze zojuist heeft gezegd. "Is dit serieus hoe je je laatste avond hier wilt doorbrengen Catalina?' Vraagt Carmen. "Een laatste avond die jullie er zelf naar hebben gemaakt',  zeg ik zacht. Zonder nog wat te zeggen loopt Carmen mijn kamer uit. Ik doe de muziek weer aan en ga verder met het inpakken van mijn spullen.

Niet veel later hoor ik geklop op mijn deur. 'Binnen', roep ik terwijl ik de muziek wat zachter zet. Peter komt de kamer ingelopen. Hij is wel de laatste persoon die ik op dit moment had verwacht.

Hij komt naast me op de grond zitten en begint me te helpen met inpakken. 'Ik heb geen hulp nodig', zeg ik met mijn ogen gericht op het fotolijstje dat ik in mijn handen heb. Het is de enige foto die ik nog heb van mama en ik. Op de foto lachen we naar de camera met beide een ijsje in ons handen. Deze foto is genomen in Mexico op het strand. Ik moet glimlachen als ik eraan denk. 'Dat heb je wel', zegt Peter. Verward kijk ik op. 'Je zei dat je geen hulp nodig had', herinnert hij me weer. 'Maar dat heb je wel. Ik weet dat je boos bent Catalina, maar doe is voor een keer niet zo eigenwijs en laat me je helpen.' Hij heeft gelijk. Het negeren is ook zo vermoeiend. Zonder nog wat te zeggen pakken we samen in stilte mijn spullen in.

'Ik heb zelfgemaakte koekjes bij me', zegt Carmen wanneer ze in de deuropening staat. Ik kan niks anders dan ongemakkelijk glimlachen. 'Zelfgemaakte koekjes zijn altijd welkom', zegt Peter opgewekt. Carmen staat nog steeds twijfelend in de deuropening. Peter stoot me aan. 'Toch Catalina?', vraagt hij ter bevestiging. Ik knik snel. Carmen lijkt opgelucht en komt erbij zitten. Een schuldgevoel komt bij me naar boven. Ik zucht. 'Sorry dat ik de afgelopen dagen zo kinderachtig deed. Ik besef me nu dat ik niet alleen jullie, maar ook mezelf ermee heb gekweld.'

'Het is al goed Catalina. We nemen het je niet kwalijk. Het is ook niet niks als je na 8 jaar je vertrouwde plek zo plots moet verlaten. We zijn er ook erg bewust van wat voor keuze we voor je hebben gemaakt. Nogmaals, we zouden zoiets nooit doen als we er niet honderd procent zeker van waren dat het je niet goed zou doen. Ik knik. 'Ja dat begrijp ik nu ook wel', is het enige wat ik zeg.

Ze kunnen de toekomst niet inkijken. Ik snap dus ook niet waarom ze er zo zeker van zijn dat dit mijn leven compleet op een "goede" manier zou kunnen veranderen. Ik wil me laatste avond hier niet verpesten, dus houd ik mijn opmerking voor me. Ik wil hier met een goed gevoel weggaan. Weggaan en ze met een goed gevoel achterlaten. De rest van de avond praten we nog over van alles en nog wat, terwijl we samen mijn spullen inpakken.

Roses are red🌹, Violets are blue🎻, I love writing this book😍, So keep reading the next chapters too❤️.

👑.