Captivated

Chapter Two

P.S: Ang basa po sa pangalan ng Character ay SHAYNAH (not Sha-i-na) LORRAINE ZYLEA (Zayleya) 'M just reminding.😚🤗

____________________________________

Shainah's POINT OF VIEW

"So, what's the plan, Jetro?" Tanong ko sa kanya. Nakaupo ako sa couch habang si Jetro ay abala sa paglalagay ng bala sa Sniper gun niya. We need to make a move as soon as possible.

"I'll take care of the President and you'll take care his son." He said and I slowly nodded. "You'll just watch his son from afar, at manmanan mo ang mga kilos ng tao sa paligid niya. And as for the President, I'll take an Sniper. Hindi dapat nila tayo makita. And when the time comes, that the enemy will be desperate, unahan mo na sila. Take his son at dalin mo sa isang safe na lugar na hindi matutunton ng mga kalaban."

"So, you mean, ki-kidnap-in ko siya bago pa siya makuha ng kalaban?" I wince. Jetro nodded and sat on a single sofa.

"Yun na nga." Sagot niya.

"Okay, then I'll use a Sniper too."

"Ikaw bahala." Maikling sagot niya. Itinuro niya ang cellphone ko, "Connected na ang GPS niyan saakin. Kailangan mo rin i-connect ang GPS niya sa cellphone mo para malaman mo kung nasaan siya palagi." Aniya.

Tumango-tango nalang ako, "Okay, Jetro-the-great." I sarcastically said. "Enough with the discussion, just send me his location and I'll do the mission. Let's save the president and his son." Nakangiwing sabi ko bago tumayo.

"Done. And wait, used this." Aniya saka hinagis saakin ang isang maliit na kahon.

"Bluetooth ear-device?" Tanong ko habang nakatingin sa kahon.

"Yeah." Sagot niya. Tumango na lamang ako at itinago iyon sa loob ng leather jacket ko.

Most of the women ussually use, dress, skirts, croptops, highheels, pumps, or stillettos. Ibahin niyo ako, i-prefer wearing jeans, white oversize shirts, leather jacket, black cup and a simple sneakers. I prefer to drive my exclusive Motorcycle, rather than cars. I prefer a simple face powder than make-ups. I prefer gun-fights rather than cat-fights. Most of all, I prefer going on a mission than going on a dates. Like errr! I really hate dates. Men and their conceit.

Tumango nalang ako kay Jetro at nagpaalam nang aalis.

HABOL-habol ko ang hininga ko habang naka-upo sa kama. Binangungot na naman ako. That nightmare always enter my sleeps. Hindi na nawala iyon simula nang mangyari ang karumal dumal na krimeng nasaksiyan ko mula ng bata ako. It was fifteen years ago, pero sariwang-sariwa pa rin iyon sa memorya ko. Kahit anong gawin ko ay hindi ko makalimutan ang pangyayaring iyon.

After that day, I always feel incomplete. That was the day, I've lost my smile. Maging ako ay hindi ko na matandaan kung kailan ko huling nakitang ngumiti ang sarili ko. The day that I lost my family, it feels like I lost my life too. Alam mo yung pakiramdam na hindi mo na maramdaman na nabubuhay ka pa. All I can feel was pain, sadness, loneliness, lifeless, I feel so down. Nag-karoon din ako ng trauma.

Then my adopted parents suddenly appeared. They helped me and get me. Inampon nila ako, pero hindi ko iniba ang apelyido ko. Pinagamot nila ako hanggang sa mawala na ang trauma ko. Itinuring akong tunay na anak, binigay lahat ng gusto ko, at pinag-aral ako. But still, they failed on making me smile. Hindi mo masisisi ang sarili ko dahil napakalala ng pinagdaanan ko. Hindi ko alam kung bakit nakaya ko pa iyon. I wanted to be happy, but there's always a part of me, na hindi kayang ngumiti, hindi kayang maging masaya. Parang laging may kulang.

Ang gusto ng tunay na mga magulang ko noon ay maging abogado ako. Iyon ang kinuha kong kurso dahil yun din ang gusto ko. Gusto kong ipaglaban yung mga taong tama. Gusto kong managot yung mga taong dapat managot. Bagay na hindi ko nagawa noon.