Yine elimde dondurma ve yine aynı yere gidiyorum. Limana ... Her zamanki gibi çikolatalı dondurma yiyorum. Beyaz kazağımın üstüne çikolatalı dondurma damlamış vaziyette... Ayaklarımı yere sürte sürte. Evden , annemden , babamdan uzaklaşacağım , kendimi o korkunç rüyalardan çıkaracağım tek yer orasıydı. Annem ve babam... Aile... Bu kavramların bende tek anımsattığı şey kavga , huzursuzluk ve göz yaşı. Benim adım Neslişah... Annemin göz bebeği, babamın prensesi... Peki annem babamın , yada babam annemin neyi ? Yabancı , düşman... 17 yaşındayım. 9 yaşımdan beri başlayan ve bitmek bilmeyen kavgalar... Bu düşüncelerle nihayet limanın sonuna iskeleye gelmiştim. Annemin doğum günümde aldığı ışıl ışıl parlayan ayakkabılarımı çıkarıp oturdum içimdekileri unutup kendimi huzura bıraktığım tek yere.
