Hayat o kadar acımasızdı ki bütün kötülükleri bana yaşatıyordu sanki.İlk acımı 8 sınıfta annemı kanserden kaybederek yaşamıştım anne sevgisine o kadar muhtaçtım ki sığıncak bir liman aramıştım babamda işlerine yoğunlaşmış beni unutmuştu bır sure sonra evlenmişti çocukluğumun hepsi beni hep hırpalayan beni sevmeyen üvey annem ve cocuklarının yanında geçmişti kendimi çok yanlız hissediyordum ölmek istiyordum çocukluk aklıyla hiç birşey düzelmiyordu taki onu tanıyana kadar okula yeni bir çocuk gelmişti kantinde sıradaydı uzun boylu sarışın renk gözluydu her kızın ilgisini çekcek türdendi yan masada oturan kızların fısıldaşmasını duydum cocuk bizim sınıftaydı ve tek boş sıra benim yanımdı
kantınde hayaller kurarken zilin çaldıgını duymamıştım bile hocanın bağırmasıylan anlamıştım ders matematıktı hemen sınıfa gıttığımde sırama oturdugunu gördüm arkadaşlarıyla konuşuyordu yanına gittim ve kaymasını söyledim ama beni takmamıştı bile cümlemi tekrarladım ve yine beni duymamazlıktan geldiğini farkettim sinirlenmiştim ve yüksek bir sesle kaçılmasını söyledim buna sinirlenmiş olmalı ki çantamı hızlıca yere fırlattı tam laf söyliceğim zaman hoca girmişti laflarım ağzıma tıkandı
ŞİMDİ OKUDUĞUN
uçurumdan dönüş
Romancekendimi çok kötü hissediyorudum defalarca ölmeyi istedim ama korkumdan yapamadım ne yapcağım hakkında hiç bir fikrim yoktu taki onu tanıyana kadar aşık olmuştum herşeyin düzelceğini düşünmüştüm ama hiç öyle olmamıştı hayatım düzenim herşeyim denişm...
