Fairy Tail Imagines

Zombie Apocalypse

ZeVis Shippers! It's your time to shine~!! ^_^

HEP HEP HEP!! EXPECT NYO PO NORMAL PEOPLE HO SILA DITO SA STORY NA TO.

Sadyang na-inspired lang ho talaga ako ngayon hehe. <3

Pag may wrong grammars, intindihin nyo po ako at sadyang magcomment naman kayo para sakin oh! <///3

Here we go.

---

Zeref's POV

Just one bite.. Then you'll turn into a Zombie.

Ewan ko ba kung ano na ang nangyari sa mundong ito. It's just happened so fast.. In just 1 day, everything is in shambles.

People eating people,

People running away to save their lives,

Just like watching a movie..in 3D.

It's okay for me to die if i don't have a family. But now  I have a Wife and  a son, which is Mavis and Baby Zevis. Yes, it's a name combination.

Luckily, My family survived. But I don't know where are we going. We're in the middle of  nowhere. We're afraid what possibly might happen.

I don't wanna turn into a zombie, not unless my family is safe.

"Zeref, ano ng gagawin natin?" Humihikbi na si Mavis habang karga-karga nya ang anak namin. Nagda-drive kasi ako habang siya nasa front seat.

Tahimik lang si Zevis kahit katakot-takot na ang nangyayari sa mundong to. Ni hindi nga siya umiiyak. Paano eh, 3 months old palang siya may nangyari ng di makapaniwala.

"I don't know Mavis. But we have to be strong, for our son." Matigas kong sabi. Ayokong magpakahina, ako ang pader ng pamilyang to at kailangan ko silang protektahan.

"Saan na tayo pupunta ngayon?" Hindi na siya humihikbi pero tumutulo parin ang luha niya..konti.

Napa-isip naman ako sa sinabi niya.

"Kung pwede lang, pupunta tayo sa Isla na walang tao. Yung tayo lang. Para ligtas tayo." Hindi ko sya nilingunan kasi nagda-drive ako at anytime, baka may mabangga kaming zombie. Ni hindi ko nga mapunasan ang luha niya eh.

"Saang isla naman yun?"

"Sa Tenrou Island." May isla kami na private lang. Kasi amin yun, sa pamilya namin. Binigay sakin yun ng mga magulang ko nung Binata pa ako.  Walang nakatira doon, pero may isang bahay nga lang. Ginawa namin yun para may mapagbakasyunan kami ng pamilya namin. Oo, mayaman kami. Kaya laking pasasalamat ko na kahit papano may chansa akong mabubuhay, kami ng pamilya ko.

"Ha? Di ko pa narinig yang pangalan ng Isla na yan.."

"Oo naman, kasi pinamana kasi ng mga magulang ko ang isla na yun. Sikreto lang yun kaya walang nakakaalam bukod sa aming pamilya. Kaya nga walang naninirahan dun. Kaya ang plano ko, dapat tayo lang ang maninirahan dun." Pagpapaliwanag ko sa kanya.

"Aahh. So sasakay tayo ng pandagat ganun? Eh wala ng barko ngayon." Litong sabi niya.

"Gagawa tayo ng bangka. May mapa naman ako. Marunong naman akong tumingin sa mapa eh." Nginitian ko siya. Ngumiti rin siya sakin sabay pahid sa luha niya. Finally, hindi na siya umiiyak..

"Mavis, ang gagawin lang natin magpakalakas tayo para sa anak natin. Masyado pa siyang bata para makaranas nito. Gusto ko tayo at ng anak natin mapayapa ang buhay natin habang lumalaki siya." Hinawakan ko ang kamay niya habang tumitingin sa daan.