Samen met mijn moeder en mijn tweelingbroer gingen we mijn oudere zus ophalen van school.
Ik en mijn broer speelde ons spel, Gele Auto, verder. Het principe van het spel is dat als je een gele auto ziet je iemand mag slaan. Wie had ooit verwacht dat dit spel de oorzaak zou zijn van dit alles.
Toen mijn zus was ingestapt, vertelde ze over haar schooldag en hoe haar proefwerk Frans was gegaan terwijl ik en mijn broer ruzie maakte over wie nou de auto als eerste had gezien en wie niet.
Ik weet nog dat mijn moeder zich omdraaide en zei dat we moesten stoppen met ruziën.
En het laatste wat ik toen nog hoorde was een hard gegil van mijn zus die schreeuwde, KIJK UIT, tegen mijn moeder. En het volgende fragment ging zo snel.
Al het gegil, de pijn over mijn hele lichaam door de impact van de andere auto, mijn hoofd die heen en weer ging door de bewegingen die de auto maakte, de riem die in mijn buik schuurde en al dat bloed. Uiteindelijk kwam de auto tot een halt en voelde ik een harde ondergrond onder me en bedacht me dat de auto gekanteld lag. Mijn onderlichaam zat vast in de auto en mijn bovenlichaam lag door het gebroken raam op de grond, terwijl de auto bleef staan door op mij te steunen. Ik voelde het afgebrokkelde glas aan de zijkant van mijn hoofd schuren. Ik voelde een hete gloed over mijn benen in de auto en merkte later pas dat er brand was. Het brandende gevoel ging door totdat ik mijn benen zelfs nauwelijks meer voelde.
Mijn beeld werd wazig door tranen die vervolgens gemixt met bloed over mijn wangen liepen. De druk van de auto die mijn lichaam in plaats hield was zo pijnlijk dat ik het uitschreeuwde van de pijn. Angst liep door me heen. Angst om dood te gaan.
Ik kan nooit meer mijn irritante broer of oudere zus zien. Nooit meer mijn mama en papa zien. Mijn opa en oma. En mijn vrienden. Ik heb net mijn eindcito gedaan en nu zal ik nooit naar de middelbare school gaan. Het ergste is dat het allemaal mijn schuld is.
Mijn gedachtes gingen alle kanten op totdat ik maar aan een ding kon denken.
Waar is mijn familie. Paniekerig probeerde ik om me heen te kijken, ondanks dat ik klem zat. Voor me zag ik iemand liggen. Ik probeerde uit te maken wie het was maar het lukte niet.
Nog nooit had ik me zo alleen gevoeld. Alleen als je doodgaat.
Alleen.
En ik zal ook nooit meer samen met iemand zijn.
Totdat ik iemand hoorde. Ik zag het wazige beeld van de voeten van iemand voor me staan. Ze riep dat ze nog iemand hadden gevonden en zei dat ik moest proberen mijn ogen open te houden. Steeds bleef ze herhalen dat het goed zou komen en dat ze me hieruit zouden krijgen.
Ik had een lach op mijn gezicht. Misschien zou ik dit toch nog overleven.
Ik had alleen niet door dat mijn ogen dichtvielen. Alle pijn ging uit mijn lichaam en mijn ademhaling begon langzamer te worden. Ik voelde me niet meer bang, ik voelde me kalm en fijn van binnen.
Ik hoorde ver weg nog mensen praten maar ik voelde me zo gekalmeerd dat ik niet meer luisterde naar de stemmen die zeiden dat ik mijn ogen open moest houden.
Ik voelde me gelukkig.
Ik voelde me vredig.
Ik voelde me niet meer alleen.
Met mijn laatste gedachte viel ik in een diepe slaap.
