Ik schoot op in mijn bed met tranen over mijn wangen. Mijn ademhaling was kort en snel en ik was helemaal bezweet.
Een nachtmerrie.
Die heb ik nog steeds sinds die dag. Die verschrikkelijke dag. Sinds die dag ben ik zo dankbaar voor het leven geworden. Ik keek naast me en zag dat mijn man al op was gestaan.
Hoe laat moet het dan wel niet al zijn?
Ik keek op mijn wekker en zag dat het toch pas half 9 was.
Omdat ik niet verder kon slapen kleedde ik me aan in een ochtendjas en liep ik de trap af naar beneden.
Ik liep door de gang de keuken in en zag mijn twee dochters en zoon aan tafel zitten samen met mijn man.
Het was een mooi gezicht om te zien.
Mooi om te zien dat iedereen nog leeft. Sinds die dag hebben mijn kinderen niet meer zoveel ruzie gemaakt en ben ik ook na meerdere therapie lessen voorzichtiger gaan rijden.
Er is denk ik maar een iemand die ik eigenlijk kan bedanken.
En dat is de andere chauffeur. Gelukkig had hij gezien dat ik niet gestopt was bij de stopstreep en remde hij af. Wie hij ook is hij is een letterlijke held.
Een held omdat hij een ongeluk heeft gestopt van gebeuren.
Wat ben ik blij dat het niet gebeurd is.
Toch lopen de nachtmerries altijd anders af. En dan kan ik ook maar niet stoppen met afvragen,
.. Wat als het anders was verlopen?
