°♡πικρό♡° (yoonmin)

22/10/2002

Στη πόλη με τις θολωμένες βιτρίνες και τα κίτρινα ποδήλατα, ήταν δύσκολο να βρεις σπίτι. Σαράντα τετραγωνικά διαμέρισμα το πολύ, με ξύλινο πάτωμα που άρχιζε να ξεφλουδίζει στις άκρες και σκουριασμένα παντζούρια, αυτό έλεγαν εδώ "σπίτι". Μικρά μαγαζάκια στριμωγμένα ανάμεσα σε ψηλές πολυκατοικίες, είχαν την αίσθηση του παλιού και έδιναν στην πόλη μια διαφορετική μυρωδιά. Πυκνή ομίχλη είχε εκείνη την μέρα και υγρασία, αλλά καθώς περνούσαν οι βροχερές μέρες, συνειδητοποίησε πως έπρεπε να συνηθίσει το συννεφιασμένο πέπλο και το τρίξιμο των υαλοκαθαριστήρων και να ασχοληθεί με κάτι άλλο. Λευκά πρόσωπα κρατούσαν πολύχρωμες ομπρέλες τις περισσότερες μέρες του χρόνου, περπατούσαν γρήγορα προς την πιο κοντινή καφετέρια για ένα βραστό νερό και το μεγάλο βρεγμένο τζάμι. Τα λεφτά έφταναν ίσα ίσα και τις άκρες του παντελονιού έβρεχαν τα γρήγορα βήματα και οι ρόδες των ποδηλάτων. "Πικρό λεμόνι" η καφετέρια κάτω από το νέο του σπίτι, μύριζε μέντα και καμμένο ξύλο. Στην μικρή, συννεφιασμένη πόλη.

Αγγελίες της τοπικής εφημερίδας και άγχος τον οδήγησαν στον τέταρτο όροφο. Διαμέρισμα νούμερο δεκαέξι, δίπλα από το χαλασμένο ασανσέρ. Δύο δωμάτια. Μοναδικό έπιπλο που βρήκε, ήταν το ξύλινο τραπεζάκι στο κέντρο του δωματίου, στο οποίο αργότερα στοίβαξε σωρό από σκονισμένα βιβλία. Φτηνό ξύλο στη πόρτα και το δάπεδο, ολόκληρο το σπίτι φωτιζόταν από ένα χλωμό φως. Δεν του άρεσε, όταν το είδε. Το έκλεισε σε καλή τιμή και αγόρασε καινούργιες λάμπες, πιο φωτεινές από ένα παλιό παντοπωλείο. Μέσα σε λίγους μήνες το σπίτι γέμισε πρασινάδα και παλιά ξεχαρβαλωμένα βιβλία που έφερε μαζί του, οι σελίδες κίτρινες πια.

Τον ξύπνησε ο ήχος της βροχής πάνω στο τζάμι ένα συνηθισμένο Σάββατο. Γυμνά πέλματα στο κρύο δάπεδο, είχε μάθει πια τα σημεία που το ξύλο έτριζε περισσότερο, τα είχε κυκλώσει με κόκκινο στο μυαλό του. Παρά τη καταθλιπτική ρουτίνα που εφάρμοζε, είχε δώσει ζωή και όνομα στο νέο σπίτι με τα δύο παραθυρόφυλλα. Οι οφθαλμοί άνοιξαν περισσότερο με τη μυρωδιά του ζεστού καφέ που ετοίμαζε και ψαχούλευαν πεινασμένοι στο ράφι για κανένα ξεχασμένο βιβλίο. Καθόταν στο πάτωμα κάθε πρωί απέναντι από τον μεγάλο καθρέφτη, με τη πλάτη ακουμπησμένη στα πόδια του διθέσιου καναπέ και το φλιτζάνι του καφέ στο πλάι, άφηνε στρογγυλό σημάδι στο πάτωμα που ταίριαζε με το χρώμα του ξύλου. Άνοιξε το βιβλίο χωρίς να διαβάσει τον τίτλο και ρούφηξε λίγο από τον καφέ του, πριν τον αφήσει να κρυώσει. Τα μάτια πηδούσαν σειρές, το βιβλίο το είχε διαβάσει πολλές φορές στο παρελθόν και η ταινία άρχισε να παίζει ήδη στο μυαλό του, παλιό φιλμ σε κασέτα.