Satır aralarına bol bol yorum yapın lütfen. Hiçbir zaman oyları takan biri olmadım ama yorumlarınız çok değerli♡.
17 yaşındaki bir genç kız ne yaparsa, onu yapan sıradan birisiydim aslında ben. Sadece 8 yaşımdayken annem ve babamın ayrılması üzerine kendimi yemeklere vurmuştum. Kimseye bir şey anlatamazdım çünkü ne bir ablam, ne de bir abim vardı. Birlikte kaldığım annem ise daha ayrılmanın şokunu atlatamamışken, bana pek bir yardımı dokunmuyordu.
Ağladığımda yerdim, kızdığımda yerdim, güldüğümde yerdim. Her an yemekle iç içe bir kız olmuştum. Şimdiyse 17 yaşında 1.54 boyumda 120 kiloydum. Lisenin alay konusu bendim. Onlara göre ben sadece hiçbir sebep olmadan yiyen bir kızdım. Hiç biri benim yanıma gelip bir sorunum olup olmadığını sormamıştı. Sadece her tenefüs dolabıma domuz çıkartmaları yapıştırır kolidorlarda yanımdan geçerken domuz sesi çıkarırlardı ve kimse bana dokunmazdı.
Çünkü onlara göre ben bir virüstüm. Onlara göre bana dokundukları anda benim gibi sivilceli şişko biri olacaklardı.
Lütfen kilolu insanları hor görmeyin. Bu onların elinde olmayan bir şey. Herkes mükemmel hatlara sahip olamıyor. Umarım her daim önyargısız mükemmel insanlar olursunuz. Ben öyle olsam ne değişir demeyin. 1 önyargı 10 cana mâl olabilir.
Medya; Aviva - Princesses Don't Cry
~Onca şeye rağmen hâlâ dayanıklıyım,
Çünkü prensesler ağlamaz...~
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RUHUMUN AYNASI
Teen FictionHiç dalga geçtiğiniz insanların, söylediğiniz sözlerden dolayı neler hissettiğini düşündünüz mü? -Farklılıkların bir önemi olmadığını, güzellik, çirkinlik gibi kavramların boşuna kullanıldığını sizlere bir kez daha hatırlatmak için yazdığım kurgu...
