hayatım boyunca karanlıkta kaldım. kimse bana ne el uzattı ne de bir ışık oldu ben öylece kaldım. yaralarımı kendim sarmayı ve bir şey olduğunda köşeye sıyrılıp ağlamayı öğrendim. ben bilmem öyle sevgiyi birine sıkıca sarılıp mutlu olmayı ağladığımda birinin omzuna başımı koymayı bilmem. sevmedi kimseler beni almadı kimseler beni kalbine. hep kırılan hep üzülen oldum ben ailem bile sevmedi ki beni ben nasıl bir başkasının sevmesini isterdim ki nasıl bir başkasının yaralarımı sarmasını beklerdim. ne diyeceğim ki ailem sevgi göstermedi sevgiye çok açım mı saçmalamayın siz öyle dedikçe daha da kırarlar daha da üzerler sizi çünkü siz yaranızı kime açarsanız acılarınızı kiminle paylaşırsanız sizi kıracağı sizi vuracağı yönü iyi bilir öyle bir hata yapmayın kendimden biliyorum ben anlattım anlattım kalbimi açtım ama nafile seviyorum diyip giden ama gram sevgi göstermeyen asla bırakmam diyip gideni de gördüm hayat böyle acımasız hayat böyle kırıcı işte ben karanlığın içinde çırpınan ve bir ele muhtaç kalmış bir kızım bana bir yardım gelmez ama tek kendinizi karanlıkta düşünmeyin bu bir yardım çağrısıdır beni ve bizim gibileri bırakmayın böyle çünkü en çok biz hakediyoruz sevgiyi.
