Rüzgarla papatya uzun süre sonra tekrar karşılaştılar...
Papatya rüzgarın halini görünce dayanamadı ve büyük merakla sordu.
"neyin var rüzgar"
Rüzgar hafif bir esintiyle cevap verdi " neyim var bilmiyorum ama neyim yok çok iyi biliyorum"
Papatya : peki o zaman sana sorduğum soru 'neyin yok' la değiştireyim. Anlat bakalım neyin yok rüzgar?
Rüzgar : esiyorum ama gidesim yok, seviyorum ama sevdiğim yok, gül var ama gülesim yok,gülü seviyorum ama dikeni çok.... Kısaca papatya sevgimin karşılığı yok.
Papatya : verdiğin sevgiyi mi almaya çalışıyorsun.
Rüzgar : yani biraz olsun sevseydi keşke.
Papatya : verdin diye almaya hakkın mı var sanıyorsun rüzgar.
Rüzgar : o ne demek papatya. Sadece sevseydi hani. Dikenin zalimini kalbime batıracağına, azıcık sevseydi...
Rüzgar derin 'oof' çekti ve konuşmaya devam etti :
Çok bir istemedim ki papatya. Ama çok kırıldım bir bilsen ne çektiğimi. Yolunda yoruldum, sözlerine darıldım. Acınacak hale düştüm. Ne bileyim işte çok Bi kırıldım.
Papatya üzerek yere eğildi. Dedi ki :
Çok yazık rüzgar,hemde çok. Unutma! Kırdığın kadar kırılırsın bu dünya da. Hiç bir şey nedensiz değildir. Haketmediğini düşündüğünde hiçte adil değildir. Sen esen rüzgarsın, seni sevmeyene dünyaları verdin, seni sevenleri bi kere olsun görmedin. Masum sanıyorsun kendini en çok da buna çok yazık. Oysa hiç masum değilsin. Sende çok dalı kırdın geçtin. Kırmasaydın kırılmazdın. Etme bulma dünyası. Kötüsün ; olmuştur kalp kırdığın. Sen suçsuzsan kim suçlu. 'ben masumum' diyorsun kim değil ki, herkes masum. Herkes masumsa kim suçlu?
Rüzgar daha önce kırdığı dalları hatırladı. Koparıp soldurduğu çiçekleri...
Papatya haklıydı, rüzgar pişman. Ama bu neye yarar.
