Never Told

Hoofdstuk 1

Mijn dag was weer begonnen. Op weg naar de kliniek waar ik werk als psycholoog stond ik in de file. Waarschijnlijk zou ik eerst een preek krijgen van mijn baas, en daarna zou mevrouw Houten mij boos aankijken omdat ik te laat ben. 'Zucht'. Vroeger dacht ik altijd dat psycholoog zijn leuk was, maar het is pas leuk als je je eigen kliniek hebt, en iemand echt hebt geholpen. Inmiddels ben ik al 2 jaar bezig met mevrouw Houten haar kind, maar die is nog steeds bang voor andere kinderen.

Ik liep de kliniek binnen, mijn baas kwam boos naar me toegestormd. Snel zette ik de pas erin en liep naar mijn kantoortje. Mevrouw Houten en haar dochter zaten er al. 'Hallo Eva' zei ik, terwijl ik een knikje gaf naar mevrouw Houten. Mevrouw Houten liep de deur uit en liet mij alleen met haar dochtertje van 7. 'Nou Eva, heb je al nieuwe vriendjes?' Vroeg ik vriendelijk. Ze schudde met haar hoofd, dit was al 2 jaar aan de gang, ze had vrees voor andere kinderen. 'Zijn ze nog steeds eng Eva?'. Dit keer knikte ze ja. 'Heb je geprobeerd met ze te praten?' Weer knikte ze ja, mijn hart maakte een sprongetje, dit was vooruitgang. 'Waren ze lief Eva?' Weer knikte ze ja, terwijl ze haar duim in haar mond stak. 'Wat knap van je Eva, misschien moet je een keertje met ze gaan spelen, dan kun je vriendjes met ze worden'. Haar gezicht straalde voor het eerst in 2 jaar. 'Knap hoor Eva, laat je me dan volgende week weten hoe het ging?' 'Ja Salah sal ikke doen'. Eva sprong van de stoel en liep weg, terwijl ze mij verbaast achterliet, ik had haar nog nooit horen praten. Ik was trots op mezelf, eindelijk iemand die vooruitging. Mevrouw Houten kwam nog even gedag zeggen en liep toen ook weg.

Snel ruimde ik mijn kantoortje op, er kwam een nieuw kindje. Ze heet Mirjam en is 9 jaar oud, ze woont in een pleeggezin en haar pleegouders willen graag weten waarom ze zo stil is, want ze woont er nu al 1 jaar. Ze is weg bij haar ouders omdat die haar niet meer wouden, wat best raar is lijkt me, je geeft toch niet zomaar je kind weg na 8 jaar?

Mirjam zou pas komen over een uur dus ging ik snel nog iets ontbijten, daar had ik nog geen tijd voor gehad vanochtend. Ik liep naar de gezamelijke keuken en maakte een boterham met salami, en dronk een beker koffie. Ik stond lekker te genieten toen ik op de klok keek. Shit dacht ik, zometeen staat Mirjam al voor mijn kantoor. Snel haastte ik me naar mijn kantoortje, maar gelukkig stond er nog niemand. Het papier en de poppen legde ik al klaar, want ik wist niet of Mirjam spraakzaam was. Omdat ik me verveelde begon ik ook te tekenen, ik tekende een groot hart met daarin mijn naam. Ik besefte me goed dat het eigenlijk best kinderachtig is maar niemand zou het zien.

Ik schrok op, er klopte iemand op de deur. 'Kom maar binnen'. Riep ik.

De deur ging open, een meisje met blond haar in een staartje, grote bruine ogen en een schattig jurkje aan kwam binnen. Haar handen friemelden aan haar jurkje, terwijl ze stiletjes op de stoel ging zitten.

Ik stak mijn hand naar voren, 'Hallo ik ben Sarah, en wie ben jij?' Haar grote bruine ogen keken verschrikt, en voorzichtig stak ze haar hand naar mijn hand uit. We schudden onze handen terwijl ze zachtjes fluisterde: 'Ik ben Mirjam'. Ze praatte heel zacht, en het was maar goed dat ik haar naam al wist anders zou ik nu niet weten hoe ze heette.

Aangezien ik wist dat ze niet van praten hield liet ik haar uitbeelden met poppen hoe het in dit gezin ging. Ze speelde zichzelf met een pop, die de hele dag op haar kamer zat, terwijl haar pleegouders allerlei dingen met haar probeerden te doen, zoals thee drinken, limonade drinken en koekjes maken, maar overal zei ze nee tegen. Ik moest erachter komen waarom ze niets wou doen.

'Mirjam, hoe ging het bij je echte ouders?' De tranen liepen over haar wangen terwijl ze de pop weer oppakte. Nu was het zo dat haar echte ouders op hun kamer zaten, en zij allerlei dingen met hun wou doen. Maar zodra ze de kamer inkwam werd ze geslagen geschopt. Ze begon nog harder te huilen, en ik wou haar knuffelen om haar te troosten maar zodra ik haar aanraakte begon ze te gillen, te slaan en rende ze weg.

Wat hadden haar ouders met haar gedaan?