Never Told

Hoofdstuk 2

Sorry sorry sorry mensen, ik was lang niet op wattpad geweest, aangezien ik dacht dat toch geen mensen mijn boek leuk zouden vinden, maar speciaal voor jullie is hier een nieuw hs xxx Meike

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Slaperig pakte ik mijn koffiemok weer op, een beetje cafeïne zou me toch wakker moeten houden.

Vanacht heb ik niet kunnen slapen, ik kon maar niet stoppen met denken aan Mirjam. Wat zou er zo erg geweest kunnen zijn dat ik haar zelfs geen knuffel kon geven zonder dat ze ging huilen? Er kwam wel één gedachte in me op, en dat was misbruik. Maar de vraag was, waarom had ze dan ook een hekel aan haar moeder, want toen ze het met de poppen uitbeeldde was het wel zo dat die moeder haar ook sloeg, maar een vrouw verkracht haar kind toch niet?

Met heel mijn hart hoopte ik dat Mirjam weer zou komen volgende week, maar ze was zo bang geweest. Ze had zich zelfs verstopt voor haar adoptiemoeder en voor mij, we hebben echt uren lopen zoeken. Gelukkig had daarna de conciërge haar gevonden, ze was zo bang voor hem dat ze regelrecht in haar adoptiemoeder haar armen vloog. Ik wou haar echt graag helpen, maar eerst zou ik het verhaal uit haar moeten krijgen voordat ik haar zou kunnen helpen. En om dat verhaal te krijgen zou ik haar vertrouwen moeten winnen, en waarschijnlijk gaat dat erg lang duren voordat dat gebeurt.

Ik slofte weer terug naar mijn kantoor, eerst zou ik nog wat papierwerk moeten doen en daarna kreeg ik een kindje dat abnormaal bang was voor het donker. Ze was bang geworden doordat ze ooit door een stromstoring vastzat in een donkere lift. Het gekke is dat ze niet  bang is voor liften, maar wel voor het donker, misschien denkt ze wel dat er monsters zitten ofzo. Ik zou wat oefeningen moeten doen. Daarom zou ik mijn zijkamertje moeten klaarmaken. Het is een klein kamertje, wat ik gebruik voor oefeningen, daarom lijkt het een beetje op een mini gymzaal. Er staan wat matjes in en balletjes. Ik pakte een extralamp uit mijn kantoor zodat ik zou kunnen trainen met het licht.

Het papierwerk was oersaai, en ookal wist ik dat het best belangerijk was, nog steeds kon ik niet stoppen met denken aan Mirjam. Ik dwong mezelf om verder te gaan, en zo was ik na een uurtje klaar.

Er klopte iemand op de deur, ik liep ernaartoe en deed het open. Voor me stond een kindje met bruin haar en bruine ogen. Ze was klein en had een broekpakje aan. In haar hand hield ze een zaklamp. 'Hallo Layla, doe je zaklamp maar weg, ik heb alle lichten aangedaan en de gordijnen opengedaan'. Ik forceerde een glimlach, maar eigenlijk irriteerde Layla me heel erg. Ze was zenuwachtig, brutaal en koppig, niet een al te goede combinatie.

'Loop je mee Layla, en laat je zaklamp maar achter op mijn bureau'. Layla keek me aan met een boos gezicht. 'Ik beslis zelf wel of ik mijn zaklamp daar achter laat. En ik doe het niet'. Ze sloeg haar armen over elkaar en bleef stokstijf stilstaan. 'Toe nou Layla, dan krijg je een snoepje'. Ik keek haar smekend aan. Je zag haar nadenken, en voorzichtig legde ze haar zaklamp neer op mijn bureau. 'Dus hierna krijg ik een snoepje en mag ik mijn zaklamp terug?' Ik knikte. Layla liep achter me aan het zijkamertje in.

Na een aantal oefeningen en Layla haar snoepje ging ze eindelijk weg. Ik pakte mijn sleutels en ging mijn kantoor uit, vandaag had ik niets meer te doen.

Toen ik thuis was begon ik toch weer na te denken. Wat als ik nou wat dingen opzoek over Mirjam haar echte ouders? Ik starte mijn laptop op en begon op google te zoeken. Het was meteen raak. 'De vader is na een rechtzaak toch vrijgesproken, ookal was wel zeker dat hij haar toch had aangerand. Maar met zijn vrouw als advocaat is het hem gelukt uit de gevangenis te blijven. Zijn dochtertje is ter adoptiegesteld, we houden deze man in de gaten'.  Er stond een grote foto van een knappe man in de 40 bij, zijn naam was Gerard ter Waal. Op de foto stond hij samen met zijn vrouw Sonja ter Waal. Dat was ook een erg knappe vrouw, maar waarschijnlijk nog in de 30. Mijn gedachte was toch nog goed, ze was waarschijnlijk inderdaad verkracht, nu nog uitzoeken waarom die vrouw haar man dan verdedigde.