Κοίτα Μπροστά.

9

Πέρασαν 10 ημέρες από τότε που μίλησα στην Άρτεμις και δεν μπορώ να κοιμηθώ σαν άνθρωπος. Ξυπνάω στον ύπνο μου ή δεν κοιμάμαι καθόλου από όνειρα-εφιάλτες που βλέπω.

Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μου και η κούραση προδίδουν τις αϋπνίες μου. Πέρα από τον ύπνο, έχει κοπεί η όρεξή μου και δεν τρώω σχεδόν τίποτα. Τα πόδια μου δεν με βαστούν άλλο και νιώθω πιο αδύναμος από ποτέ, όχι μόνο σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά.

Είναι η ώρα της γυμναστικής και κάνουμε ζέσταμα τρέχοντας όλο το σχολείο. Αφήνουμε να περάσουν πρώτα τα κορίτσια και από πίσω είμαστε όλοι οι υπόλοιποι της τάξης μου. όσο τρέχω ακούω τους συμμαθητές μου να σχολιάζουν τα κορίτσια και κυρίως την Άρτεμις. Νευριάζω αλλά δεν το δείχνω, δεν θέλω να εκτεθώ, έτσι συνεχίζω να τρέχω αλλά σιγά-σιγά αρχίζω και ζαλίζομαι. Μειώνω την ταχύτητά μου κι αφήνω τους άλλους να με προσπεράσουν. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα νιώθω τα πόδια μου να μουδιάζουν εντελώς, τα αυτιά μου αρχίζουν να βουίζουν, το κεφάλι μου γίνεται υπερβολικά βαρύ και βλέπω μπροστά μου μαύρες κουκκίδες. Δεν νιώθω καθόλου καλά. Πρέπει κάπου να καθίσω ή από κάπου να πιαστώ. Τι μου συμβαίνει;

Ξυπνάω και είμαι μούσκεμα στο πρόσωπο και στην γιακά της μπλούζας μου. Οι πρώτοι που βλέπω πάνω από το κεφάλι μου είναι ο Βαγγέλης, ο γυμναστής μας και η Άρτεμις που φαίνονται αγχωμένοι. Πάω να σηκωθώ αλλά μου λένε να συνεχίσω να ξαπλώνω. Τους ρωτάω πως βρέθηκα στο αναρρωτήριο του σχολείου και μου λένε ότι λιποθύμησα και με έπιασε ο Βαγγέλης. Μάλιστα ο γυμναστής είπε ότι θα νοσηλευτώ στο νοσοκομείο και ότι το ΕΚΑΒ έρχεται από στιγμή σε στιγμή που το κάλεσε ο λυκειάρχης. Ο γυμναστής και ο Κουκάκης βγαίνουν έξω και με αφήνουν μέσα με την Άρτεμις. Είναι πιο ανήσυχη από ποτέ και έτοιμη να κλάψει. Μου κρατάει σφιχτά το χέρι και με ρωτάει τι μου συνέβη, είναι φανερό ότι την κατατρόμαξα. Της χαϊδεύω το χέρι και την διαβεβαιώνω ότι είμαι καλά τώρα, απλά δεν έτρωγα και δεν κοιμόμουν πολύ καλά για αρκετές μέρες εξαιτίας των όσων σκεφτόμουν. Με μαλώνει για να μην το ξανακάνω και με αγκαλιάζει. Όταν με αφήνει παρατηρώ ότι έχει βουρκώσει και ένα δάκρυ κυλάει στο όμορφο πρόσωπό της. Της το σκουπίζω με το χέρι και την διαβεβαιώνω ότι είμαι καλά. Τα πρόσωπά μας πλησιάζουν και νιώθω το βλέμμα της να καίει τα μάτια μου. Με ακουμπάει με το χέρι της στο στήθος και καταλαβαίνει την αναστάτωση μου, θέλω τόσο να την φιλήσω αλλά δεν πρέπει! Η καρδιά μου κοντεύει να εκραγεί και εκείνη με κοιτάζει με εκείνα τα μάτια της, που με τρελαίνουν ακόμη περισσότερο, εξιστορώντας μου το πώς βρέθηκα εδώ. Μου λέει να ηρεμήσω και φωνάζει τον γυμναστή ταραγμένη από την ταχυκαρδία που η ίδια μου προκάλεσε χωρίς να το ξέρει.