မိွန္တိန္တိန္ျဖစ္ေနေသာ ေဆးရံုခန္းရဲ႕ခုတင္ကေန Danielႏိုးထလာသည္။Danielေခါင္းတို႔ေနာက္ေနသည္။ ျပတင္းေပါက္အျပင္ကိုအားျပဳၿပီးၾကည့္မိေတာ့ အခ်ိန္အားျဖင့္ေမွာင္ေနေလၿပီ။ သူလဲေလ်ာင္းေနတဲ့ ခုတင္ရဲ႕ေဘးမွာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူ႔လက္ကိုကိုင္ထားသည့္ခံစားခ်က္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္အိပ္ေမာက်ေနေလၿပီ။ မ်က္လံုးကိုအားျပဳၿပီးၾကည့္မိေတာ့ Hyung...
ကြၽန္ေတာ့္လက္ေပၚေခါင္းအံုးကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာHyung...
Daniel-Hyung....
အားမ႐ွိေတာ့ အသံကသိပ္မထြက္....
ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ထိုင္ခံုေပၚအိပ္ေနတဲ့ Omma...
ေနာက္ထိုင္ခံုတစ္ခုမွာထိုင္ၿပီးအိပ္ေနေသာ Minhyun hyung..
ကြၽန္ေတာ့္ကိုတဂယ္ခ်စ္ၾကတဲ့သူေတြကို ဒုကၡေပးမိၿပီထင္ပါရဲ႕....
အိပ္ေနတဲ့လူေတြကိုမႏိႈးေတာ့ပဲ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြထပ္မွိတ္လိုက္သည္။အေမွာင္ကမာၻထဲသို႔ ျပန္ေရာက္သြားေလသည္။
....................................
မနက္ခင္း.....
Seong Woo-ဝွါး.....
Seong Wooႏိႈးလာေတာ့Danielကိုၾကည့္မိသည္။
Seong Woo-သတိမရေသးဘူးလား Nielရယ္...
ထိုအခါ Danielမ်က္ႏွာျပံဳးလာကာ မ်က္လံုးဖြင့္လိုက္ေလသည္။
Daniel-Hyungက စိတ္ပူလို႔လား
Seong Woo-ဟမ္!!Niel မင္းသတိရလာၿပီ။အန္တီေရ...Minhyun hyung Nielသတိရၿပီ
အိပ္ေနေသာMinhyunႏွင့္Daniel Ommaတို႔ကိုလွမ္းႏိႈးသည္။
Minhyun-Niel သတိရလာၿပီလား
Daniel Omma-သားေလး သတိရလာၿပီလား
Danielထရန္ႀကိဳးစားသည္။
Seong Woo-မထနဲ႔ဦးေလ အာ....ေျဖးေျဖးထ ေျဖးေျဖး
Seong Wooစကားကိုနားမေထာင္။Danielအတင္းထသည္။
(Danielတို႔ေခါင္းမာခ်က္)
Daniel-အိပ္ရင္းစကားေျပာရတာ အဆင္မေျပဘူး Hyungရ
Seong Woo-မလုပ္ႏိုင္တာကို အတင္းမလုပ္ပါနဲ႔ မင္းကေခါင္းမာတတ္ေတာ့ ေျပာရတာ
