Jij bent anders.

~Hoofdstuk 6~

Aiden werpt een blik op het blaadje waar hij net zo druk mee bezig was. Dit geeft me een goede mogelijkheid om hem uitgebreid te bekijken. In zijn bruine haar zit een lichte krul verwerkt, wat hem een spontane uitstraling geeft. Hij zit vol trots en zelfvertrouwen aan zijn bureau, waardoor hij er wat ouder uitziet dan dat hij daadwerkelijk is. Op zijn huidskleur ben ik jaloers, aangezien hij al aardig een kleurtje heeft opgebouwd. Ik vraag me af of het komt door de zon of dat het zijn natuurlijke kleur is. Ik merk dat hij langer dan nodig over het blaadje gebogen blijft zitten. Hij weet dat ik mijn ogen over hem heen heb laten glijden, want het blijft stil terwijl hij wacht tot ik mijn blik ergens anders op richt. Voordat ik mijn ogen nonchalant naar mijn schoenen draai zie ik een glimlachje op zijn mond ontstaan als hij zijn aandacht van het dossier los maakt. Hij is niet bepaald verlegen en werpt een blik in mijn ogen, terwijl hij een vraag stelt. Het bezorgt me een rilling over mijn schouders. Een prettige rilling.

'Merle, kan je me vertellen hoe het momenteel met je gaat?' Aiden blijft me ononderbroken aankijken. Ik moet noodgedwongen wegkijken. De opgebouwde spanning kan ik niet aan. Hij lijkt dwars door me heen te kijken. Het bezorgt me een warme gloed en ik weet niet zo goed wat ik ermee aan moet. Hij heeft daar duidelijk geen last van.

'Kan je niet gewoon voorlezen wat er geschreven staat in het dossier? Ik weet zeker dat er interessante verhalen in staan.' Zeg ik met een stabiele stem. Ik herpak mijn zelfvertrouwen en probeer me niet af te leiden.

Aiden klikt zijn balpen aan door op het bureau te tikken. Hij lijkt zijn antwoord al klaar te hebben 'Merle, ik ben iemand die een situatie graag vanuit twee standpunten bekijkt. Ik kan wel alles wat er in je dossier staat geloven, maar het lijkt me wel zo eerlijk om jouw kant van het verhaal te proberen begrijpen. Jouw mening telt ook.'

Hij is straight to the point, maar ik weet niet wat ik ervan vind. Zijn antwoord is niet wat ik verwacht had. Ik dacht dat hij boos zou worden, onredelijk en misschien zelfs zijn stem zou verheffen. Maar hij blijft rustig en ik heb eigenlijk geen idee hoe ik daarop moet reageren. Op de een of andere manier voel ik me gedwongen om me te verdedigen. 'Mijn mening?' Klink ik verontwaardigd. 'Jullie geven helemaal niks om mijn mening. Ik verblijf hier al maanden in dit gesticht en daarbij zit ik al helemaal niet te wachten om een gesprek met jou aan te gaan in deze belachelijk luxe hut. Hoe kan het dat jij hier heerlijk op een zijdezacht matrasje slaapt als een of andere president, terwijl de rest van de jongeren hier in dit kamp op steenharde luchtbedden liggen. Dat noem ik misbruik maken van macht.'

De jong volwassen man, die net zo goed bij mij op school had kunnen zitten, kijkt me hoofdschuddend aan. 'Je vind dit een belachelijke luxe hut?'

Ik begrijp zijn tegen reactie niet helemaal, maar ik ben van plan om dit gesprek lekker kort te houden. 'Ja, dat zei ik toch.'

'En wat is de exacte reden dat jij een link legt tussen een vraag over je gezondheid en je vervolgens je mening geeft over de verblijfplaats van de Leiding, die hier immers gestudeerd voor hebben en dit als beroep uitoefenen?' Aiden legt de balpen op het dossier en laat zich achterover vallen in de rugleuning van zijn stoel. 'Je veranderd van onderwerp.' Zegt hij met een zelfvoldane grijns. Shit, hij heeft me door. Rustig wacht hij mijn antwoord af en lijkt zich niet te storen aan de stilte die volgt.

Ik ben even uit het veld geslagen door zijn nieuwe vraag. Het lukt me niet om meteen een antwoord te vinden. Het blijft stil vanuit mijn kant en m'n mond zit op slot. Waarom ben ik eigenlijk zo vijandig? Aiden is tot nu toe alleen maar aardig en vriendelijk geweest. En ik gedraag me als een kleuter. Waarom geef ik ook niet gewoon antwoord op zijn vraag? Hij probeert me te helpen. Hij probeert me te begrijpen. Nee, wacht eens even. Hij probeert me niet te begrijpen. Hij zoekt gevoelige plekken, waardoor ik makkelijker te breken ben. Als ze weten waar ik mee zit, kunnen ze me manipuleren. Ik kan het beter voor me houden. Of misschien toch niet? Hij zit me nog steeds aan te kijken. Nog steeds? Oh god, waarom heb ik nog geen antwoord gegeven? Ik moet iets zeggen.

'Wat denk je nu?' Vraagt Aiden, nog steeds geduldig. 'Je kijkt me niet aan en je lijkt heel diep in gedachten.'

Hij scant me weer af en ik wordt er nerveus van. Wat als hij echt mijn gedachten kan lezen? 'Uhhh....' Begin ik stamelend. 'Wat was de vraag ook al weer?'

Aiden slaat zijn armen over elkaar en sluit voor een seconde even zijn blauwe ogen, waardoor ik de kans grijp om op adem te komen. Wat voelt frisse lucht fijn aan. Niet gedacht dat ik op dit moment zoveel behoefte aan zou hebben. Het is hier plakkerig en warm, of ligt dat aan mij?

'Merle, wat is er aan de hand?' Zijn hand ondersteund zijn hoofd even en hij lijkt een nieuwe aanpak te bedenken. 'Oké, laten we ons eerst op iets anders focussen. Welke activiteiten vind je fijn om te doen? Waar kan jij jezelf in uiten en even ontspannen?'

'Sport activiteiten' Deze vraag is niet moeilijk om te beantwoorden. 'Maar dat heb ik maar één keer week.' Sporten is voor mij een belangrijke ontlading van frustratie en opgekropte woede. Een bepaalde voorkeur van bewegingsvrijheid heb ik niet. Hardlopen, boksen, work-outs, zwemmen, ik vind het eigenlijk allemaal wel leuk. Zolang ik mezelf kan uitputten en uitdagen, ben ik tevreden.

'Zou het misschien helpen als je meer vrije tijd zou krijgen om te sporten?' Aiden klikt zijn balpen aan. 'Ik wil dan wel dat je op het gebied van individuele gesprekken meer begeleiding krijgt. Ik wil dat je je meer gaat richten op je eigen ontwikkeling met een begeleider waarbij jij je prettig voelt.' Hij stopt even om aan zijn arm te krabben. 'Wat denk je ervan?' 

Meer tijd om te sporten? Dat aanbod klinkt verleidelijk en individuele gesprekken vind ik ook minder erg.  Beter dan die saaie groepssessies. 'Ik wil dit voorstel best uitproberen, maar ik weet niet of ik kan beloven dat ik met sprongen vooruit zal gaan.' Aiden kijkt me doordringend aan. Ik zie dat hij het lastig vindt om hoogte van me te krijgen. Mooi zo. 

Hij slaat zijn ogen even neer op het dossier en meteen check ik voor de zoveelste keer zijn charmante houding. Wat doet deze jongen als leider in een jongerencentrum? Moet hij niet in een veel te klein studentenkamer leven, waarbij hij zijn school verwaarloosd en in het weekend bijna out gaat vanwege het zuipen. Moet hij niet wakker worden met een kater en het zoveelste meisje wat hij mee naar huis heeft genomen? Dat zouden de meeste mannen doen op zijn leeftijd. Waarom zit hij hier als bestuurder van deze organisatie? Ik snap de motivatie van het uitoefenen van dit beroep niet. 'Waarom denk je dat het niet in één keer beter zou kunnen worden? Geloof je niet dat zoiets mogelijk zou kunnen zijn?' Hij richt zijn blik weer op mij. 

'Oh, het zal vast wel mogelijk zijn.' Ik wikkel een licht bruine krul om mijn vinger en speel er wat mee. 'Maar niet bij mij.' De krul blijft aan mijn vinger zitten en ik focus me op het draaien van mijn haar. Hij maakt me nerveus, maar ook nieuwsgierig. 'Ik ben onhandelbaar.' Ik sla mijn ogen op naar zijn gezicht. Zijn oceaan-achtige ogen ontmoeten de mijne. Hij heeft de hele tijd naar me gekeken, ik voelde het. Ik hou mijn adem in als geen van ons beide het contact verbreken.

'Je bent niet onhandelbaar.' Concludeert Aiden standvastig. Hij blijft me aan kijken. 'Je voelt je alleen niet gehoord.'