Jij bent anders.

~Hoofdstuk 10~

'Hoe is het met je arm?' Vraagt Alex tussen het omkleden door. We maken ons klaar voor het kampvuur en Alex is zeer gefocust bezig met het combineren van verschillende outfits. De reusachtige weekendtas in haar tent lijkt meer op een uitgebarsten vulkaan. Hier en daar zwemmen wat crop tops door haar slaaptent en ik vis een felrode hoodie uit de lava zee. Zonder iets te vragen trek ik hem over mijn hoofd en combineer het met de rafelige spijkerbroek die ik vandaag al aanhad. Mijn onderarm klopt als een gek en voelt warm aan. De trui die ik aan heb helpt niet echt als verkoeling, maar toch trek ik de mouwen er ver over heen, zodat er niks te zien is. Alex daar in tegen heeft al vijf verschillende combinaties aan gehad en momenteel propt ze zich in de zesde, een strakke zwarte spijkerbroek en een okergele crop top.

'Kan beter.' Mompel ik. 

'Hoe kwam het dat je viel? Was je niet aan het opletten ofzo? Te weinig slaap gehad? Of ben je gewoon lomp? Ik herken dat wel. Ik ben ook zo onhandig! Soms weet ik gewoon niet wat ik aan het doen ben, dan knipper ik en BAM! Geen idee waar ik me bevind. Het is en blijft een raadsel, maar het komt wel goed. Alles komt altijd op zijn pootjes terecht. Geloof mij nu maar. Je toekomst....'

'Alex.' Ik probeer haar gezwets te door breken, maar ze blijft standvastig doorpraten. 

'... Zal vanzelf duidelijk worden. Je familie zal je vast ooit begrijpen, je problemen zullen echt een keer weg gaan. Mijn problemen zullen ook als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ineens van de radar verdwenen...' 

Ik zucht geïrriteerd. 'Alex...' Grom ik. Ik voel een soort frustratie opkomen. Een stekende vlam van eenzaamheid dat ze steeds verder van me afdwaalt. Alex verdiept zich meer in haar gedachtes en het beangstigd me. Het is eng om haar zo ver weg te zien drijven. Ik heb het idee dat ik haar kwijtraak en dat ze opgaat in het moment. De angst die ik voel zet zich om in kokende woede. Waarom kan ze niet gewoon even normaal doen? Waarom reageert ze zo gestoord? Hou ermee op! Stop met dit abnormale gedoe!

Ze gaat ongestoord verder. Opgaand in haar eigen wereld. 'En de liefde!' Ze giechelt in zichzelf. 'Wacht maar tot je ware liefde ontdekt. Een prins op het witte paard. Een man die breed gebouwd is en tenminste een echte baard kan laten staan, in plaats van een gazon met halve grassprietjes op zijn kaaklijn en dan ben ik nog niet eens begonnen over....'

Ik draai de dop van een waterflesje open die de hele dag in de bloedhete tent heeft gestaan. Het warme water gooi ik doelbewust in haar gezicht.

Ze stopt abrupt met doordraven en spuugt wat water uit. 'Wtf? Godsamme Merle, wat heeft dit te betekenen?'

'Je draafde weer eens door. Je zou me juist moeten bedanken, dankzij mij is je bloeddruk vrij normaal gebleven.' Antwoord ik kalm. Alex heeft wel vaker last van waanbeelden. Sommige momenten zijn schrikbarend, terwijl andere gevallen juist hilarisch zijn. Het wisselt zich af met jankgevalletjes of woedeaanvallen van tsunami niveau. Het wordt in ieder geval wel een stuk minder. Volgens mij was dit haar eerste van deze week. Een paar maanden geleden had ze dit iets van drie keer per dag. Ik vraag me af of dit gedrag de reden is van haar verblijf hier. We praten eigenlijk nooit openlijk over ons verleden, dat vinden we niet nodig. We leven in het hier en nu, niet met wat er voor onze plaatsing gebeurde. Maar toch vraag ik het me af. Hoe ver zou het gegaan zijn? Heeft ze alleen last van waanbeelden of is er meer aan de hand? Het kan in ieder geval niet erger zijn dan wat ik veroorzaakt hebt, voordat ik hier terecht kwam. Tenminste, dat hoop ik.

Ze zucht. 'Zal ik dan toch maar die rode blouse aantrekken? Mijn crop top is nu zeiknat.' Ze verwisselt de truitjes en kijkt verwachtingsvol mijn kant op.

'Die blouse staat 100x beter. Maar goed dat ik er water over gooide, nu heb je dubbel zoveel kans bij Aaron.' Ik trek mijn wenkbrauwen verleidelijk op, waardoor ik op een whatsapp-emotie lijk. 

'Oh nee, nee, nee, nee.' Alex schudt standvastig haar hoofd. 'Mooi niet. Ik betwijfel of ik ooit nog iets met die eikel begin.'

Ik prop wat losse kleding in haar tas om de tent iets overzichtelijker te maken. Wat een tering zooi is het toch. 'Geloof je het zelf? Ik weet zeker dat hij je vanavond in 15 minuten om zijn vinger heeft gewikkeld, wedde?'

'Wat is dit nou voor bullshit?' Alex kruist haar armen over elkaar. 'Denk jij dat ik zo makkelijk te bereiken ben? Die jongen moet alles uit de kast halen om überhaupt te verdienen dat ik minstens één keer zijn kant op kijk, laat staan iets tegen hem zeg.' 

'Schat, we hebben het hier over Aaron Carter. Een wonderbaarlijk wezen dat ieder meisje voor zich weet te winnen. Hij verveeld zich en probeert jou weer terug te winnen, zie je dat dan niet? Je moet hem laten gaan. Hij is het niet waard. Let op mijn woorden, die jongen heeft echt hechtingsproblemen. Hij zit niet voor niks in deze inrichting. Wie weet heeft hij ooit een meisje verkracht, mishandeld of is hij gewelddadig. Je moet voor hem uitkijken.' Ik maak aanstalten om te vertrekken, maar Alex zet geen stap verder. 'Ik wil gewoon dat je voorzichtig bent. Je weet niet met welke psychopaat je te maken hebt.'

'Psychopaat?' Roept ze nijdig uit. 'Psychopaat? Weet je wel wat je zegt? Als je Aaron over één kam scheert dan bedoel je dat vast en zeker ook over mij. En heb je trouwens eens naar jezelf in de spiegel gekeken? Heb jij jezelf ooit één blik waardig gegund en nagedacht over wat je daadwerkelijk zegt?'

Ik hou me stil, omdat ik weet dat wat Alex nu gaat zeggen hard binnen zal komen. Ze gaat haar mond niet houden. Ze gaat me de waarheid vertellen en ik sta er als een zoutzak bij. 

'Ben je vergeten dat jij ook in deze inrichting zit? Ben je vergeten dat jij al een heel jaar lang door de behandelingen heen strompelt, maar eigenlijk geen progressie maakt? Ben je vergeten dat al de jongeren in Young Capital, langzaam maar zeker, een stijgende lijn doormaken zodat ze binnenkort weer kunnen deelnemen aan de maatschappij? Want ik heb het gevoel dat het je even ontgaat dat al deze jongeren ooit weer terug de wijde wereld in gaan en dat jij op deze manier geen stap verder komt. Je kan je blijven verzetten. Je kan iedereen hier blijven manipuleren en je verleden proberen te ontwijken, maar op een gevenogenblik ben ik weg en geniet ik van mijn vrijheid, met of zonder Aaron. En wanneer dat moment aanbreekt zal ik jou moeten achterlaten, omdat je gebrek aan zelfvertrouwen je zo'n brutale mond oplevert dat niemand meer weet hoe ze met je om moeten gaan. En dus vraag ik me op dit moment af wie nou de echte psychopaat is.'

Bammmmmmm......... Doodse stilte...........

Het duurde even maar vandaag was het slecht regenachtig weer en kon ik dus met een kopje Earl Grey thee en een dekentje dit hoofdstuk afmaken. Het einde van het schooljaar is inzicht, dus HELLO STRESS en andere ONAFGEMAAKTE SCHOOLOPDRACHTEN..... Hahaha, Fijn.....