თავი 1

124 10 7
                                    

- ადექი,საუზმობის დროა!

სიზმარშიც კი ჩამესმის დედაჩემის, ნაზი და თბილი ხმა. თუმცა,მაინც არ მინდა სიზმრის შეწყვეტა,რადგან სიზმარი ყოველთვის ასეთი კარგი არ არის.

- მოვდივარ!

საუზმეზე ყოველთვის მრავალფეროვანი სუფრა მხვდება, რაც არ უნდა მიმზიდველად გამოიყურებოდეს, დილას ჭამა არ მიყვარ, თუმცა დედა ხომ ყოველთვის ზრუნავს ჩემზე.

- როგორც იქნა!

დედა გაბრწყინებული თვალებით შემომცქერის და ტელეფონს თიშავს. ინტრიგამ ჩემს გონებაშიც შემოაღწია და დედას ვეკითხები:

- ვინ იყო? რა მოხდა?

დედამ კითხვაზე პასუხის გასაცემად, ჩემსკენ მოემართება,შუბლზე მკოცნის და მეუბნება:

- მამაშენი სახლში ბრუნდებააა...

დავიბენი, ბავშვივით გახარებულმა წამოვხტი და დედას ჩავეხუტე.დაახლოებით სამი წელია, რაც მამა არ მინახავს,მის სითბოს და მზრუნველობას სამი წელი მოკლებული ვიყავი,ყოველ წელს სულ მოუთქმელად ველოდებოდი,მის დაბრუნებას, ეს ყველაფერი სამი წლის მანძილზე ოცნებად მქონდა გადაქცეული.~

დღეს კი, ამ ოცნების ასრულების დღე იყო.  ცხრამეტი წლის ბიჭს ათი წლის ბავშვივით მიხაროდა მამის სახლში დაბრუნება.

- მორჩი...ნუ იქცევი ბავსვივით! მამა ბრუნდება და სათანადოდ უნდა მოვემზადოდ.

დედას, ამ სიტყვებში სევდა იგრძნობოდა, თუმცა ახლა მამის დაბრუნებაზე ვფიქრობდი და დედის სევდას ყურადღებას ვერ ვაქცევდი.

მიუხედავად იმის,რომ დრეს უნივერსიტეტში პირვეი დღე იყო,მაინც არ წავსულვარ.

საათის ისრებს,ისე ბავშვივით მივშტერებოდი, რომ წუთებს პირველი კლასელივით ვითვლიდი. უეცრად კარის ზარმა ტვა შემაწყვეტია:

- მამა...მამა...

კარისკენ ფეხ შიშველი გავვგარდი,თუმცა კარი,რომგავაღე იქ სულ სხვა ადამიანი იდგა.

შემდეგ შენ გამოჩნდიWhere stories live. Discover now