დაკრძალვას უამრავი ადამიანი ესწრებოდა. ამ მშვიდ ადგილას სადაც მხოლოდ მიცვალებულები განისვენებენ, მხოლოდ ამ ადამიანების გლოვის ხმა ისმის.
ირგვლივ მხოლოდ ნაძვები და ფიჭვებია, ცა მოღრუბლული და დარდიანი, გლოვის ხმასთან ერთად ჩიტების ჭიკჭიკიც მოისმოდა, ეს ადგილი ძალიან მომეწონა, ადვილად შეიძლება მივხვდეთ, რომ აქ სასაფლაოოა, ირგვლივ არცერთი სახლი და დაწესებულება არ არის მხოლოდ ტყე, სადაც ადამიანმა მშვიდა უნდა განისვენოს. ფიქრს ჯიმინის ხმა მაწყეტინებს...
- იუნგ! შეხედე... მოდის... - აკანკალებული ხმით მეუბნება და მაჯაზე მტკივნეულად მჩქმეტს.
- რახდება?! ვინ?! - გაკვირვებული ვეკითხებოდი მანამ სანამ, ჩემს წინ, ჩემთვის არასასიამოვნო ადამიანი წარსდგებოდა.
- ვიზიარებ... - მეუბნება ხმა ჩახლეჩილი და ირონიული ხმით.
- ბიძია ერლანდ?! - ვეუბნები და თავს ძვლივს ვიკავებ, რომ რამე ისეთი არ ჩამედინა. ჯიმინს ხელი ჯერაც არ გაუშვია ჩემი მაჯიდან.
- იუნგ დიდი დრო გავიდა... რამდენი ხანია რაც არ შევხვედრილვალთ?! - მეუბნება ვითომ ძალიან დამწუხრებული ხმით. სანაცვლოდ კი მეც დამშვიდებული ხმით ვპასუხობ:
- ნამდვილად... - მინდოდ მლე გავცლოდი ამ ადამიანს, თვალები ზიზღით მევსებოდა, ლამის იყო მისთვის ყველაფერი პირშეი მიმეხალა და იქვე მომეკლა.
- იუნგ! დედაშენი ალბათ უკვე გეძებს წამოდი. - მეუბნება ჯიმინი და მისკენ მექაჩება.
- შეხვედრამდე ბატონო ერლანდ! -ვემშვიდობები და ვუღიმივარ, როდესაც მას გავცილდით ჯიმინი აფორიაქებული მეუბნება:
- კიდევ კარგი, თორემ თავს მეც ძვლივს ვიკავებდი.
- მადლობა ჯიმინ! მართლაც კარგად მოიფიქრე, თორემ ჩემს თავზე პასუხს აღარ ვაგებდი და მადლობის ნიშნად ჯიმინს ხელი მხარზე ნაზად შევახე.
أنت تقرأ
შემდეგ შენ გამოჩნდი
عاطفيةეს ამბავი ბიჭზეა რომელსაც მამასთან ცხოვრება ენატრება. 3 წლის შემდეგ მამა ბრუნდება, თუმცა ცხოვრება ბიჭს ახალ განსაცდელს უმზადებს. მას მოუწევს არჩევანის გაკეთება სიყვარულსა და შურის ძიებას შორის...
