The Vamps and Me

Word alsjeblieft weer beter Amy

De volgende ochtend werd ik wakker doordat bradley me een kus op mijn wang gaf. "Heey schatje van me" zei hij lief. "Goeiemorgen lieffie" wou ik zeggen maar inplaats daarvan kwam er alleen maar een hees piepje uit. Nee he, dacht ik bij mezelf. Ik heb dus een schorre stem van gister. Het is ook wel laat geworden. Ik ging rechtop zitten en voelde een stekende pijn in mijn hoofd. Ughh dikke kater dus. "Gaat het wel schatje?" Vroeg bradley bezorgd. "Ughh hmm ja" kon ik nog net met een schorre stem uitbrengen. "Alleen een klein beetje hoofdpijn" zei ik. Hij kwam dicht bij me liggen en kuste me in mijn nek. Ik kon nouwelijks bewegen. Hij is ook zo lief. "Ik hou van je" zei Bradley lief. "Ik ook van jou" antwoorde ik en gaf hem een kus op zijn wang. Ik voelde me nog steeds niet echt lekker dus Bradley stopte maar met me zoenen. "Gaat het echt wel liefje?" Vroeg die nog een keer. "Jawell" zei ik een beetje geirriteerd. Toen kwamen de andere 3 jongens en Lisa binnen. "Goeiemorgen allebijj" riepen ze en ploften bij ons op het bed neer. "Omg Amy wat zie jij eruit voel je je wel goed lieverd?" Vroeg Lisa bezorgd terwijl ze naast me kwam zitten en me een knuffel gaf. "Je bent helemaal warm!" Zei ze terwijl ze mijn voorhoofd voelde. "Ugh ja ik heb gewoon een dikke kater" lachte ik en liet me weer achterover vallen op mijn kussen en trok de deken weer over me heen. Het liefst zou ik weer willen slapen dacht ik. Ik ben zo verschrikkelijk moe. Gelukkig kan ik weer praten. Op dat moment kreeg ik heel erg veel pijn bij mijn zij. Ik duwde de deken van me af en gilde. "Wat is er Amy!" Schrok Bradley. "Het.. het doet pijn hier!" Gilde ik. Bradley keek Connor aan. "Ik bel de ambulance wel" zei Tristan. Binnen een paar minuten hoorden we de sirenes al. De mensen van de ambulance probeerden me op de brancard te tillen. Wat er verder gebeurde weet ik niet meer want ik was door de pijn flauwgevallen.

Toen ik mijn ogen open deed zag ik Lisa, Tristan, James en connor op een stoel naast me zitten en Brad zat bij me op het ziekenhuis bed en hield mijn hand vast. Ik keek om me heen. Het was me nog niet helemaal duidelijk waarom ik hier was.. Maar toen ik naar mijn zij keek wist ik het weer. Ik had gister zoveel steek. En dat was nu weg. "Heey lieffie" zei Bradley en gaf me een kus op mijn mond. "Hey, euhmm wat is er gebeurt met me?" Vroeg ik. "Gister kreeg je steek in je zij, je bent flauw gevallen en toen hebben ze gekeken waar die steek vandaag kwam. Het was je blinde darm. Je had een ontsteking. Hij is eruit. Alleen..." Bradley stopte met praten en keek naar Connor. "Alleen ze hebben nog iets vervelends gevonden" maakte Connor de zin af. Lisa begon te huilen. Ik probeerde voorzichtig omhoog te gaan zitten. Ik keek iedereen verbaasd aan. "Amy..." begon Tristan. Ik hoorde dat hij een brok in zijn keel had. Iedereen had tranen in de ogen zag ik nu. Ik kon het niet langer aanzien ik wou weten wat er was en ging nu helemaal rechtopzitten. Dit had ik beter niet kunnen doen want ik kreeg heel erge pijn in mijn hoofd. Ik greep naar mijn hoofd.. ik haalde mijn hand er weer af en zag dat ik een hele pluk haar in mijn hand had. Bradley keek me aan met tranen in zijn ogen. Ik heb hem nog nooit zien huilen. Ik keek naar de pluk die nog steeds in mijn hand lag. "Amy ze hebben... ze hebben ontdekt dat je.... dat je een kwaardaardige...." verder kwam tristan niet. "Je hebt een kwaardaardige tumor in je hoofd. Hij is nog niet... heel groot. Dus misschien kunnen ze hem weghalen. Maar.... die blinde darm had er mee te maken... daar zat de kanker ook al in. Het is wel uitgezaaid. Maar ze zouden er wat aan kunnen doen zei die dokter want het was niet veel" maakte James het verhaal af met tranen in zijn ogen. "Word alsjeblieft weer beter Amy" fluisterde Lisa. Ik kon niks zeggen. Ik stond op... nog steeds met het pluk haar in mijn hand. Ik liep met het infuus aan mijn hand de gang op. Ik kon niks anders dan weglopen. Ik wou dit niet. Hoe kan dit. Ik... hoe kan ik het nou krijgen. Ik heb niks verkeerds gedaan.. en toch... ik. Waarom.. mijn oma had het ook. Maar... zij is beter geworden. Opeens hoor ik mijn naam. Ik schrik op uit mijn gedachten. "Amy?" Een wat oudere man, waarvan ik verwachte dat het de dokter was, stond voor me. "Ja?" Vroeg ik. "Eigenlijk is het beter voor je dat je even rustig blijft liggen. Ik wilde net bij je komen om te kijken hoe het met je gaat" zei de dokter. "IK BEN NIET ZIEK! HET GAAT GOED MET ME!! IK WIL NAAR HUIS!" Schreeuwde ik. Het maakte me niets meer uit dat iedereen me aankeek. Op dat moment zag ik mijn ouders de gang in lopen. "Lieverd!" Riep mijn moeder en ik viel huilend in haar armen. "Dit kan toch niet? Ik ben toch niet ziek. Zeg me dat ik niet ziek ben alsjeblieft.. alsjeblieft mam?" Zei ik. "Meisje ze gaan er alles aan doen om je beter te maken. Straks heb je je eerste kuur" zei mijn moeder. "Loop je mee meis?" Zei de dokter. Ik liep zwijgend mee. Ik moest een kamer binnen waar een soort tunnel stond. In de hoek was een klein kamertje met glas ervoor. Ik moest op de plaat gaan liggen en werd langzaam de tunnel in geschoven. De dokter liep naar het kamertje. Ik wist wel dat dit een scan was om te kijken of er uitzaaiing was. Of dat het verminderd had. In het infuus zit een middeltje dat de kwade cellen langzaam kan doden. Maar dat gaat zo langzaam. Ik bedacht me hoe het nu verder moest. Ik moet beter worden. Ik wil beter worden. Straks kan ik niks meer. Niet meer met Lisa en de jongens afspreken. Geen leuke dingen doen. Stel je voor... Straks ga ik d... Ik wou niet eens aan dat woord denken. Dan is Lisa mij ook kwijt. Waarom gebeurt mij dit nou weer. Die blinde darm oke. Maar kanker? Ik? Ik leef hartstikke gezond en mij gebeurt het. Ik kreeg tranen in mijn ogen. En toen begon ik heel hard te huilen. Ik hoorde dat de scan stopte en zag dat ik er weer uit werd geschoven. Ik ging rechtop zitten en de dokter kwam bij me zitten. "Gaat het meisje?" Vroeg hij lief. "De scan is al klaar je mag naar je ouders en vrienden." Zei hij. "Ben.. ben ik erg ziek?" Vroeg ik snikkend. "De vloeistof in je infuus helpt wel. Het is wel verminderd. Je tumor zit er nog. De uitzaaiing was al niet veel. Dus nu is het nog minder  eigenlijk bijna zo goed als weg. Ik denk alleen dat je chemo moet voor de tumor." Legde hij uit. "Doet dat pijn? Moet mijn haar eraf? Ga ik... ga ik dood?" Vroeg ik. Nu kwamen er ineens allemaal vragen bij me op. "Een chemo zelf  doet geen pijn. Je kan pijn krijgen maar dat is de bijwerking van kanker. Je haar gaat er inderdaad af. Je mag het wel kort knippen. Ik weet niet of je helemaal kaal moet. Maar dat denk ik niet want het is niet heel veel. En..." Hij stopte zijn zin even. "En ik weet niet of je dood gaat... maar ik ga mijn uiterste best doen dat het niet gebeurt. Er is een grote kans dat je blijft leven."

Toen ik terug kwam in de kamer zat iedereen er nog steeds. "Hoe gaat het nu met je?" Vroeg Bradley en ik ging op zijn schoot zitten. " Ik heb een scan gehad. De uizaaiing is bijna weg en de tumor is kleiner. Ze gaan er alles aan doen dat ik blijf leven maar ik weet zeker dat het gebeurt. Ik moet wel chemo en mijn haar moet korter. Maar het komt echt wel goed. Ik moet alleen wel in het ziekenhuis blijven. Maar we kunnen nog steeds leuke dingen gaan doen." Vertelde ik. Bradley gaf me een kus op mijn wang en pakte me stevig vast. Voor de rest was iedereen stil. "Het is tijd dat ik ga slapen ik ben wel moe." Zei ik en ik ging in bed liggen. Bradley stond op en ging naast me liggen. "Ik laat je nu niet meer alleen" zei die lief. Ik kroop tegen hem aan. Ik rook zijn lekkere geur en even later viel ik in slaap