The Vamps and Me

ik hoop dat je snel weer beter word Amy♡

Ik open mn ogen. Waar ben ik? Ik kijk naast me en zie dat bradley naast me ligt. Ik kijk om me heen. Ik zie dat t nog donker is. Bradley opent zn ogen "hallo schoonheid" zegt hij. " heb je een beetje goed geslapen schatje?" Vraagt hij. "Jawel" antwoord ik. Hij geeft me een kus op mn wang. Ik ben zo blij dat hij bij me is. "Dankjewel dat je bij me blijft. Dat is heel lief van je" zeg ik. "Ik blijf voor altijd bij je en laat je nooit in de steek schatje. Wees daar maar niet bang voor ik hou van je" antwoord hij lief. Ik druk mn lippen op de zijne. Ik schrik op geklop op de deur. Er komt een zuster binnen. "Hallo meisje heb je een beetje goed geslapen?" Vroeg ze. "Jahoor" antwoord ik. "Mooizo. Ik doe de gordijnen even voor je open de zon schijnt. Als je wilt mag je met je vriendje wel even buiten een wandeling maken. Het is mooi weer." Zegt ze. Ik kijk brad aan. "Jahoor dat willen we wel!" Antwoord ik blij. "Oke is goed maar wel eerst even ontbijten hoor wat wil je vandaag hebben schat? Een boterham? Of een ckracker wat wil je?" "Doe maar een boterham met aardbeienjam." Antwoord ik. Eigenlijk had ik niet zo'n honger maarja toch wat eten. Ik had wel zin om met brad een wandeling te maken. Het liefst wou ik dat ik zelf kon lopen maarja ik moest wel in een rolstoel.

Nadat we hebben ontbeten zijn we naar de tuin van het ziekenhuis gelopen. "Ik hoop dat je snel weer beter word babe" zegt brad. "Dat hoop ik ook heel erg schatje" antwoord ik. We lopen nog een stukje verder en stoppen bij de vijver. "Zullen we op het gras gaan zitten?" Vraagt brad. "Ja is goed" antwoord ik. Bradley helpt me uit de rolstoel en gaan zitten op het zachte groene gras. "Heb je pijn?" Vraagt brad voorzichtig. "Nee dat niet. Eerst wel maar nu word het veel minder. Dat komt door de pijnstillers." Antwoord ik. Opeens komt de zuster aanrennen. "Amy...Amy je moet naar de scan!" Roept ze. "Sh*t dat was ik vergeten! Sorry!" Roep ik terug. Snel helpt bradley me weer in mn rolstoel en met zn 3en lopen we weer naar binnen. Even later lig ik weer in de tunnel. Ik denk na over hoe het er in mn hoofd uit zou zien. Ik hoop dat het verminderd is. Ik schrik als ik een schok voel. Blijkbaar was ik even wegedommeld. Ik stap van de plank af, groet de dokter en loop rustig met de zuster naar mn kamer. "SURPRISE!!!!!" Word er keihard geroepen als ik mijn kamer binnenloop. "Hey guys!! Ik schrok me kapot!" Lach ik. "We misten je" lachte james. "Awh ik jullie ook!" Antwoord ik. "Hallo allemaal" hoor ik ineens iemand achter me zeggen. Het was de dokter. "Ik heb goed nieuws en nog beter nieuws" vertelde hij. Iedereen keek gespannen in de richting van de dokter. "Amy.. het goede nieuws is dat de tumor snel kleiner word. Eigenlijk nog meer goed nieuws, je hoeft nog maar 1 kuur en als die goed aanslaat ben je schoon. Het nog betere nieuws is.." hij stopte even en er kwam een lach op zijn gezicht. "Dat je gewoon weer beter word en dat je nu je spullen mag pakken en naar huis mag" ging hij verder. "YEAHHH!!!!" Riep iedereen blij. "Schat je mag naar huis!!" Riep brad en hij kuste me. Van blijdschap kon ik alleen maar huilen. "Dankjewel dokter!" Zei ik blij. Gauw pakte ik mn koffer in. Bedankte de dokter en zuster en liepen allemaal blij het ziekenhuis uit.  Het was al avond en ik belde mn ouders om het goede nieuws te vertellen en vertelde ook dat ik en Lisa bij de jongens bleven logeren. We liepen naar het huis van de boys en doken gelijk ons bed in. Voor dat we in slaap vielen zei brad nog tegen me: "schatje ik ben blij dat je weer thuis bent. Ik hou van je." "Ik ben ook blij en ik hou ook heel veel van jou!" Antwoorde ik. Hij kuste me en even later vielen we allebij in slaap.