Moje życiowe rozterki

1

Serio nie lubię o tym pisać. Później zdaję sobie sprawę jaka walnięta byłam twierdząc, ze mogę w ogóle kogoś pokochać, a co dopiero twierdzić, że kocham.

Kocham i zależy mi na nim, ale boję się, że on ma inne odczucia wobec mnie.

Chciałabym, żeby czuł to co ja. Wiem, że prawdziwa miłość nie istnieje i nie ma czegoś takiego jak przeznaczenie, ale nie rozumiem tego, że na początku odtrącała mnie jego osoba. Był wrednym, samolubnym gnojkiem. Starałam się dawać mu znaki, że NIE i że nie mogę być teraz w związku. Jednak nie wszystko szło po mojej myśli. Ponieważ to on mnie ,,pokochał" pierwszy nie zdawałam sobie sprawy, że byłby w stanie mnie zostawić nie odzywając się i unikając mojego wzroku. Mimo iż od rozstania minął zaledwie miesiąc to ja nadal nie potrafię sobie poradzić z utratą jego bliskości.

Ten oto "wpis" to moje uczucia do pewnego chłopaka- nazwijmy go Adam (oczywiście to nie jego prawdziwe imię, tutaj w 100% jesteśmy anonimowi ). Bardzo spodobałam się Adamowi po pewnej wycieczce szkolnej. Należy do osób, które lubią się popisywać w tłumie, a ją osobiście nie toleruje takich osób. Zaczął się popisywac i częściej ze mną rozmawiać. Spodobało mi się to i po kilku miesiącach zostaliśmy parą. Ale nie na długo. Po niespełna dwóch miesiącach przestał ze mną rozmawiać jak to robił wcześniej. Zaczął mnie unikać. Gdy zapytałam Adama czy coś się wydarzyło i czy być może coś źle zrobiłam odpowiedział ,,Przestań już sobie wmawiać. Wszystko jest ok."
Innym razem gdy dzwoniłam do niego z płaczem, ponieważ miałam problem z przyjaciółką odpowiedział ,,Będziesz do mnie dzwonić z każdym problemem?". Obydwoje postanowiliśmy dać sobie przerwę, która przeistoczyla się w zerwanie. Nie było to dla mnie łatwe. Leczę się psychologicznie i sam psycholog nie potrafił mi pomóc (a ja nie potrafiłam się przed nim otworzyć) . Bynajmniej ja nie odczułam poprawy. Zaczęłam brać pod uwagę samobójstwo i przestałam brać potrzebne mi leki do codziennego funkcjonowania. Osoby z zewnątrz byli pewni że trzymam się świetnie. Osoby, które są mi bliskie i które wiedzą, że to piszę, pomogły mi przetrwac. Mojego kumpla i chłopaka przyjaciółki nazwę Marek. Moją przyjaciółkę, która spowodowała, że jestem tu gdzie jestem-Alicja.

Ostatnio Alicja miała urodziny. Byłam naprawdę podekscytowana, gdyż mogłam się popisać i zrobić jej wyjątkowy prezent. Zdecydowałam się na album wspomnień. Pod każdą wspólną fotografią był wpis od serca, a na każdej stronie znajdował się fragment piosenki Hanny Montany "True Friend". Płakałam wiele razy robiąc ten album, ponieważ właśnie obydwie zaczęłyśmy nowy etap w życiu i zmieniamy szkołę. Idąc do niej okropnie się stresowałam, że album może się jej nie spodobać. Gdy już jej go podarowałam i zaczęła rozpakowywać prezent widziałam po jej wyrazie twarzy że trafiłam w dziesiątkę. Ten album jest dla mnie czymś wyjątkowym i jestem szczęśliwa, że mam osobę, której mogłam dać prezent prosto od serca.

Jest to mój pamiętnik problemów życia codziennej typowej nastolatki. Mam nadzieję, że urzeknie was moja historia.