အပိုင္း ၁
ေနရာကား တ႐ုတ္ျပည္၏ေသးငယ္ေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုမွ မိဘမဲ့ေဂဟာတစ္ခု။
''ေက်ာင္းခ်ိန္နီးေနၿပီ အားလုံး ကိုယ့္အဝတ္အစားေတြကိုယ္ ကုတင္ေပၚမွာအစီအစဥ္တက်ထားၾကပါ''
အေဆာင္မႉးကေအာ္လိုက္သည္ႏွင့္ အေယာက္100ခန္႔ေသာ အရြယ္မတိမ္းမယိမ္းရိွၾကသည့္ေက်ာင္းသားမ်ားက အဝတ္အစားမ်ားကိုအစီအစဥ္တက်ထားရင္း ေက်ာင္းသြားရန္ျပင္ၾကသည္။
ေက်ာင္းႏွင့္သူတို႔ေနသည့္ေဂဟာမွာ ၁၅မိနစ္ေလာက္ေတာ့စက္ဘီးစီးရသည္။
''မေန႔ကဆရာလုပ္ခိုင္းတ့ဲစာေတြရၿပီလား''
ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ထ်န္းယီြကိုေဘးမွသူငယ္ခ်င္းကလက္ကုပ္ၿပီးေမးသည္။ထုံးစံအတိုင္းသူစာမက်က္ခ့ဲ။ညက ေဘးအေဆာင္မွ ကေလးက ထိန္းမရေအာင္ကိုယ္ပူႀကီးေနသျဖင့္ ထ်န္းယီြတစ္ညလုံး မတ္တပ္သိပ္ရသည္။ သူတို႔မိဘမ့ဲေက်ာင္းတြင္ အထက္တန္းပထမႏွစ္ထ်န္းယီြတို႔အတန္းကအႀကီးဆုံးပင္။စာအဲေလာက္မလိုက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေဂဟာတစ္ခုလုံးအတြက္ေတာ့သူကအားကိုးရသည္။
ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွ၍မိဘမ့ဲျဖစ္ရသာသူအခ်င္းခ်င္းတတ္ႏိုင္စြာ အကူအညီေပးရန္ ထ်န္းယီြ ဆုံးျဖတ္ထားသည္။
''ေျဖာင္း....ေျဖာင္း...ေျဖာင္း''
''ဒီႏွစ္ရ႕ဲ တစ္ေက်ာင္းလုံးပထမကိုလဲ ေယာင္ဆန္းကပဲယူႏိုင္မယ္လို႔ဆရာထင္တယ္''
ထုံးစံအတိုင္း လဝက္စာေမးပြဲတြင္ ပထမရေသာ ေယာင္ဆန္းကိုထ်န္းယီြလဲဂုဏ္ျပဳလက္ခုပ္တီးေပးလိုက္သည္။ ပါးခ်ိဳင့္ ႏွစ္ဖက္ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ ေယာင္ဆန္း၏ပုံစံက မိဘမ့ဲေဂဟာ ကဟု ထင္ရက္စရာမရိွ။အေၾကာင္းမသိသူမ်ားက ခ်မ္းသာသည့္အိမ္မွသူေဌးသားဟူ၍ပင္ထင္ႏိုင္သည္။
'' ဟာ...ဖိတ္ကုန္ၿပီ ဟင္းရည္ေတြ''
ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ေယာင္ဆန္း ထမင္းခ်ိဳင့္ကိုစားပြဲ ေပၚတင္ၿပီးဖြင့္ေတာ့ အေစာပိုင္းကတည္းကေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ခပ္ဆိုးဆိုး ေက်ာင္းသား သုံးေယာက္က ေယာင္ဆန္း၏ ခ်ထားေသာ ထမင္း ခ်ိဳင့္ ထဲမွ ဟင္းရည္ပါသည့္ ခ်ိဳင့္ကိုခပ္တည္တည္ျဖင့္ ယူသြန္ပစ္သည္။
