Η ζωή αλλιώς

Κεφάλαιο 4

  Οι ακτίνες του ήλιου που διαπερνούν το γυαλί της τζαμαρίας ενοχλούν τα μάτια μου και με βοηθούν να ξυπνήσω πιο γρήγορα...Όταν έχω ξυπνήσει πλέον εντελώς αντιλαμβάνομαι πως και οι δύο είχαμε αποκοιμηθεί στον καναπέ ο ένας πάνω στον άλλο..Σηκώθηκα σιγά - σιγά και προσεκτικά , αφού πρώτα πήρα το χέρι του από πάνω μου , χωρίς να τον ξυπνήσω.

 Παρατηρούσα το πώς κοιμόταν...Το στόμα του ήταν ανοιχτό και είχε γεμίσει σάλια το ένα μαξιλάρι του καναπέ , ενώ τα καστανά του μαλλιά ήταν ανακατεμένα από τον ύπνο..Είναι πολύ αστείος όταν κοιμάται! Έτσι , δεν έχασα την ευκαιρία και αφού έβγαλα το κινητό μου τον απαθανάτησα με μία επική φωτογραφία , την ανέβασα ιστορία στο instagram με hashtag << Το γαλλικό μπουλντογκ μου λερώνει τον καναπέ >>...Και έφυγε!..Εύχομαι όταν ξυπνήσει και το δει να μην με βρίσει ! χαχα

 Ωραία και η πλακίτσα αλλά όταν κατάλαβα τι ώρα ήταν ξαφνικά δεν ήταν και τόσο ωραία πια. Είχα αργήσει αρκετά στη δουλειά..Πάλι καλά που είμαι η πρόεδρος της εταιρίας και όχι υπάλληλος..Αλλά και πάλι αυτό δεν είναι δικαιολογία! Επίσης, είχα 5 αναπάντητες από την γραμματέα μου , την Δήμητρα ! Το γεγονός ότι έχω συνέχεια το κινητό μου στο αθόρυβο δεν με βοηθάει στις υποχρεώσεις μου .

 Αφού ντύθηκα και ήπια ένα καφέ στα γρήγορα άφησα πριν φύγω ένα σημείωμα στο τραπεζάκι του καθιστικού για τον Στέφανο :

΄΄ Υπναρά μου καλημέρα ! Έφυγα για την δουλειά..Θα τακτοποιήσω κάποιες υποχρεώσεις και θα σου στείλω μήνυμα για να φάμε έξω..

Υ.Γ Ελπίζω να λατρέψεις την φώτο <3

- Μελίνα ΄΄

 Η ώρα στο γραφείο περνούσε αρκετά γρήγορα και ευτυχώς πρόλαβα να τακτοποιήσω κάθε ζήτημα που προέκυψε , καθώς και να ορίσω ημερομηνία για την αναγνώριση του νέου υλικού από τον κόσμο !

 Άνοιξα το κινητό μου να δω τι ώρα είναι και βλέπω ότι είχα μια ειδοποίηση από το instagram... O Στέφανος είχε δει την ιστορία μου και απάντησε ως εξής :

'' Κάτι τέτοιο δεν το ξεχνάω εγώ..Πρόσεχε ! '' Εγώ από την άλλη απάντησα :

'' Ωχ...Θα περιμένω <3 ''

 Μου αρέσει πολύ να τον πειράζω είναι η αλήθεια αλλά όταν λέει ότι δεν ξεχνάει αυτά που του κάνω το εννοεί και πολύ μάλιστα...

 Του έστειλα ότι τελείωσα και ότι μπορεί να έρθει από δω να με πάρει..Όμως μου απάντησε ότι θέλε να επιστρέψω σπίτι γιατί μου έχει μια έκπληξη..Μου αρέσουν οι εκπλήξεις αλλά όχι του Στέφανου !

 Ενημέρωσα την Δήμητρα για την απουσία μου και αφού έβαλα το παλτό μου και πήρα την τσάντα μου ξεκίνησα να πηγαίνω προς τη στάση του λεωφορείου..Δεν πήρα το αυτοκίτηρο σήμερα γιατί είχε αρκετές πορείες και διαδηλώσεις το κέντρο και προτίμησα να το αποφύγω..

  Το λεωφορείο έφτασε και ήταν ήδη σχεδόν γεμάτο..Τα πέντε άτομα που ήμασταν στην στάση χωρέσαμε ίσα - ίσα...Η ατμόσφαιρα μέσα ήταν αποπνικτική..Τα περισσότερα άτομα ήταν όρθια , μαζί και εγώ...Ο δρόμος ήταν περιέργως πιο άδειος από ότι περίμενα , έτσι ο οδηγός ανέβασε ταχύτητα.. Ξαφνικά όμως , πατάει φρένο και όλα τα άτομα, μαζί με μένα, που ήμασταν όρθια πέφτουμε προς τα μπροστά...Το χέρι μου δεν μπόρεσε να κρατηθεί καλά και έτσι έχασα την ισορροπία μου και έπεσα πάνω σε έναν άνδρα...Εκείνος κρατήθηκε καλύτερα αμέσως μόλις έπεσα πάνω του ώστε να μην πέσουμε και οι δυο...Κρατήθηκα από τους ώμους του μέχρι να σταματήσει τελείως το όχημα...

- Με συγχωρείς ! Σταμάτησε απότομα και..

- Δε πειράζει...Πάλι καλά που δεν έπεσες..Είσαι εντάξει?

- Ναι , μια χαρά.. Σε ευχαριστώ .

 Όταν πλέον τον κοιτάω κατάματα και του μιλάω μου φαινόταν αρκετά γνώριμος..Το χαμόγελο..τα μαλλιά...τα μπλε του μάτια..

Και τότε είναι που θυμάμαι..Ο πυροσβέστης από την πιτσαρία !

  Το ύφος μου γίνεται αμέσως έκπληκτο και αμήχανο ταυτόχρονα..Δεν ξέρω πως να αντιδράσω..Αυτός φαίνεται να με έχει αναγνωρίσει καθώς μου μιλάει αρκετά άνετα..

- Έγινε κάτι?..Φαίνεσαι κάπως..

- Ε όχι..Όλα καλά..Εδώ κατεβαίνω..Γεια !

 Καθώς απομακρύνομαι μέσα στο πλήθος τον ακούω να φωνάζει '' Περίμενε..Πώς σε λένε? ''...Εγώ όμως δεν απάντησα αν και άκουσα τι είπε..Μόλις βγήκα από το λεωφορείο σταμάτησα να πάρω μια ανάσα..Η καρδιά μου χτυπούσε ασταμάτητα και ένα περίεργο συναίσθημα με είχε καταβάλλει..Δεύτερη φορά που ξανανιώθω έτσι..Μόνο αυτός καταφέρνει να με κάνει να νιώθω με αυτόν το τρόπο!..Αυτή η φορά όμως ήταν διαφορετική..Μιλήσαμε!...Δεν περίμενα να τον ξαναδώ..Αλλά όπως φαίνεται η μοίρα είχε άλλα σχέδια..

    Έφτασα στο σπίτι και ο Στέφανος με μεγάλη χαρά μου ανοίγει την πόρτα προτού προλάβω να βάλλω το κλειδί στην πόρτα..

- Καλώς την ! Πέρασε σαν στο σπίτι σου.. χαχα

- Κάνουμε και αστεία ? Χαχα...

- Μάντεψε ! Μαγείρεψα..

- Εσύ ? Ωχ..Η κουζίνα μου είναι εντάξει?

- Άντε ρε..Έλα να φάμε..Άργησες..πως και έτσι?

- Εμ είχε κίνηση..

 Και από την ώρα που ανέφερε την διαδρομή άρχισα πάλι να σκέφτομαι την απρόσμενη συνάντηση..Το μυαλό μου ταξίδευε για αρκετή ώρα ενώ ο Στέφανος μιλούσε για την φωτογραφία που ανέβασα και με έβριζε..Δεν σταματώ να τον σκέφτομαι αλλά και να σκέφτομαι επίσης πόσο ηλίθια ήμουν που έφυγα στα ξαφνικά χωρίς να μάθω κάτι για αυτόν ή έστω να απαντήσω στην ερώτησή του.. !