Deathly four

Chapter 1 | The best day

Ik weet nog precies wanneer we elkaar voor het eerst ontmoette. Het was op het zomerfestival in het dorp waar ik vandaan kom, Port Winston.

Louis Greenfield, Toen ik voor het eerst in zijn ogen keek werd ik meteen verliefd op hem. Die mooie bruine ogen die mij wel duizenden verhalen vertellen.

Mijn moeder zat in de commissie van het zomerfestival, Ik weet het allemaal nog zo goed. Ze was zo druk om alles zo perfect mogelijk te maken. Het beloofde een groot feest te worden. Een groot succes. En inderdaad voor mij was het een groot succes. Niet omdat alle kraampjes precies zo stonden als mijn moeder dat had gepland, niet omdat de versiering allemaal perfect over het plein in het centrum van Port Winston hing.

Maar omdat dit zomerfestival, ik mijn ware liefde ontmoette.

Ik kon niet langer van zijn perfecte verschijning wegblijven.

"Hé, Jij moet Louis zijn!" Hij keerde zich naar mij toe.

"Onze moeders zitten samen in het organisatiecomité, ze heeft het weleens over jou." Verklaarde ik mezelf voor hij iets kon zeggen. Hij begon te lachen.

"Oké... Jij kent mij dus, Ik jou helaas niet." Hij hield zijn hand door zijn zwarte haar.

"Emelia." Zei ik terwijl ik mijn hand uitstak. Hij schudde mijn uitgestoken hand, terwijl er een kleine glimlach op zijn gezicht verscheen.

We liepen over het plein waar de kraampjes langzaam werden afgebouwd. Het plein stroomde langzaam leeg.

"Woon je al lang in Port Winston?"

"Al mijn hele leven." Legde ik Louis uit.

"Je bent hier pas komen wonen toch?" vroeg ik hem.

"Naja, al bijna een jaar." Hij stopte met lopen en wenkte dat ik met hem op het parkbankje voor ons moest gaan zitten.

"Een jaar al?" Vroeg ik verbaasd. "Mijn moeder liet het klinken alsof je hier vorige week pas kwam wonen ofzo." Ging ik verder.

"Het voelt ook wel een beetje alsof het vorige week is." Lachte hij.

God, zijn lach is zo leuk. "Ja, de tijd vliegt hier in Port Winston." Lachte ik sarcastisch.

"Geloof me, als je na een jaar nog steeds niet klaar bent met verhuizen voelt het wel zo." Ik glimlachte naar hem.

Even was het stil, maar de stilte werd al snel onderbroken door het gezoem van mijn telefoon. Ik zocht in mijn rommelige tas naar mijn telefoon.

"Mam?" Vroeg ik zodra ik de telefoon opnam.

"Emelia Huntington! Waar hang je uit? Het is al 11 uur 's avonds, het festival is al lang afgelopen." Was het echt al 11 uur?

"Sorry ik was met Louis. Ik was de tijd een beetje vergeten."

"Huh? Louis Greenfield?" Vroeg ze.

"Ja." Antwoorde ik.

"Euh, Okay. Kom je zo naar huis?"

"Ja ik kom er zo aan." En daarmee hing ik de telefoon op en draaide me om naar Louis.

"Bezorgde moeder?" Vroeg hij lachend.

"Zoiets." Eerder een control freak  "Ik moet gaan, ik zie je later nog wel een keer. Bedankt voor de leuke dag!" Ik liep naar hem toe om een knuffel te geven en draaide me om.

"Emelia wacht!" Riep hij nadat ik een paar meter verder was.

Ik draaide me om.

"Wil je een keer met me uit?" Ik moest moeite doen om geen vreugdedansje te doen. Ik zette mijn hand onder mijn kin alsof ik moest nadenken. "Hmmm..." Hij had een speelse lach op zijn gezicht. "Vooruit dan!" Giechelde ik. "Pik me morgen maar op om 7 uur." En daarmee liep ik weg.

En zo begon het allemaal. Hij nam me de volgende dag mee uit naar de lokale pizzeria, we hadden het zo gezellig. We praatte over alles en nog wat.

Na die leuke date volgden er nog vele dates en werden we uiteindelijk een koppel. Hij maakte me het gelukkigste meisje op aarde.

We deden alles samen.

Na ons laatste jaar op de middelbare school gingen we samen naar Boston University.

Ik wist dat hij de ware was toen we zelfs na de universiteit nog bij elkaar waren gebleven. We hadden zelden ruzie. Hij was niet alleen mijn partner. Hij was ook mijn beste vriend.

Na de universiteit gingen we samenwonen. In een goede wijk in Boston hadden we een mooi huisje gevonden. Louis had een baan in de bouwkunde, en ik werkte als zuster in het Massachusetts General Hospital.

Mijn leven was zo perfect. Totdat die ene dag kwam.

De dag dat mijn hele leven omgooide en verwoestte...