Struikelblok

H.2

Ik fiets zo hard ik kan maar de donkere wolken halen mij in. Het is net of ze mijn moeten hebben. Ik kijk naar boven en zie dat ze mij insluiten. De eerste druppels beginnen al te vallen. Binnen kortste keren ben ik helemaal nat. Eigen schuld als ik niet eerst met mijn vrienden naar de MAC was geweest, was ik wel voor de regen thuis geweest. Ik moet namelijk wel toegeven dat we veel te lang bleven . Rrrr er loopt een rilling over mijn rug. Het is al acht uur en ik moet een stuk alleen door het bos over een smal bospaadje zonder lantaarnpalen. Nu word ik toch wel een beetje bang straks zit er een of andere pedo in de bosjes. Voor me zie ik iemand fietsen. Ook in zijn eentje. Moet ik er blij mee zijn of juist niet? Stel je voor. NEE zo moet ik niet gaan denken wordt ik alleen maar banger van. Ik schep wel een beetje hoop uit haar achterlichtje. Je blijft het in de verte zelfs zien. Het is zo rustgevend. Best raar eigenlijk dat je rustig wordt van zo'n stom lichtje, maar op dit moment ben ik er best blij mee. Uit het bos ben ik bijna thuis. Alleen nog even de weg uit fietsen.

Thuis denk ik nog even terug wat er in al die weken nog gebeurt is. Hahaha, ik schiet keihard in de lach door het feit dat ik het plastic bekertje met water van mvr. Hazel vastgelijmt had aan haar bureau. Toen ze het wou oppakken scheurde de hele onderkant eraf. Al het water droop over haar bureau. Zo mooi gezicht. We hadden net een so gemaakt, die ik natuurlijk dik verknalt, gemaakt. Ze waren helemaal nat geworden. Ja zo terugdenkend denk ik toch dat ik er een echte sport van gemaakt heb. Gewoon haar leven zuur maken. Ze heeft nu echt een pesthekel aan me. Jammer dan. Ik ben er ook achter dat ze mij er niet durft uit te sturen. Want andere stuurt ze er wel uit en mij niet, terwijl je toch echt merkt dat de frustratie om mij hoog oploopt. Dat komt mij goed uit. Ga ik even goed uitbuiten.

Ik ga maar eens douchen. Ik ben drijfnat en zie een natte plek op de bank zitten waar ik net gezeten heb. Hup snel omkleden en in de douche. Ik ben keihard een liedje van kinderen voor kinderen aan het zingen. Je weet wel die irritante, in je hoofd blijvende, veel te vaak heraalde liedjes. Maar als je ze zingt in de douche zijn ze zo raar nog niet. BAM BAM! Ik schrik me de pleures. Ik maak zo'n raar op en neer beweging en kom met mijn hoofd tegen de douchkop. Auchh! Al wrijfend schreeuw ik "wie is daar!!" "Als je nog een keer zo vals zingt dan.." "ja ja lief broertje van me komt allemaal goed, adem in adem uit, rustig." zeg ik spottend. En ik zing ietsje zachter en nog steeds vals verder. Hoor aan de andere kant nog een zucht en dan niks meer. Mooi zo.

Als ik in bed lig is het al half elf. Zuchtend bedenk ik dat ik er morgen om half zeven uit moet. Jakkie helemaal geen zin in. Veel tijd om me te ergeren is er niet want na tien seconde val ik al in slaap.

"Doris kom je naar voren voor je mondeling." Ik zit weer eens achtestevoren te denken. Tja waaraan eigenlijk ik zou het niet weten. woow wat is het stil in de klas. Ik draai me om en kijk recht in.. ja waarin eigenlijk een vaag rond gedaante voor me. Raar het lijkt alsof er het rood aanloopd. Iets dat lijkt op ogen puilt volgens mij te ver uit. Ohw ohw ik zie opeens hazels hoofd verschijnen. Ik krijg een golf van spetters over mij heen. "IK BEN HELEMAAL KLAAR MET JOU. ERUIIITTTT! AL DIT HELE JAAR DOE JE BRUTAAL. MAAR MIJ NEGEREN." De rest heb ik niet verstaan. Het klinkt als een een trein die zorgt een vloedgolf. Na zo'n vijf minuten klinkt het meer als een ratelende chinees. Onder tussen is de hele klas muisstil. Ik hoor alleen de piepende stem van Hazel. Wat raar, ze begint te stotteren en in haar nek ontstaan rode vlekken. Ze kan niks zinnigs uitbrengen. plotseling houd ze op ze loopt naar haar bureau en zegt niks meer. Wat moet ik doen? na tien minuten kan ze eindelijk uitbrengen ''okee jongens ga allemaal stil aaan je werk." het klinkt niet heel overtuigend. Ze kijk wezenloos voor haar uit Ik vind het nu toch wel zielig worden. Nee! Voor de tweede keer duw ik het idee medelijden te hebben weg. Tss eigenschuld.

Ik haak mijn arm in de arm van Lara. we hebben samen geschiedenis en ze is echt een geweldige vriendin. Vlak voor ik het lokaal inloop, zie ik Hazel in het kamertje van de directeur zitten. Ze lijkt me verdrietig. een gevoel sluipt me te binnen wat ik eigenlijk niet wil. Een gevoel dat ik nog nooit zo erg gevoeld heb. Een schuldgevoel!

Het spijt me dat het zo lang duurde. Veel plezier met lezen en hopelijk blijven jullie dit boek lezen. xx Florienie