İroni

1. Bölüm

Yağmurlu bir hava ve sokakta yürüyen kapşonlu bir adam. Elleri cebinde duyulan tek ses ayak adımları. Biraz gizemli birazda korkutucu. Nefes alış verişleri sanki bir şeyden kaçarmişcasına hızlanmıştı. Bir ses ile ürperdi ve arkasında ki adamin boğazına yapıştı. Ani hareket adamı kormutmuş gibiydi.

Onunde duran adam "Hey dostum ne yapıyorsun ?!" Dedi.

Elini hızlıca çekti. Ve karşısında ki adamdan özür diledi "Ah özür dilerim."

Adam cevap vermeye tenezzül bile etmeden yoluna devam etmişti. Gencin nefes alış verişleri o kadar hızlıydıki kalp atışları duyulabiliyordu.

Tekrar genç yürümeye devam etti. Insanlar, kalabalık içinde herkese çarpıyordu. Her çarpışında etrafına şaşkın şaşkın bakıyordu. Sanki 'hiç bir şeyden haberi yokmuş' gibi...

Fazla sürmedi, kalabalık onun en büyük korkusuydu. Insanlar, ne oldukları belli olmayan 'insanlar'... Kollarıyla kendini sardı etrafında dönüyordu. Kalabalık akıp geçiyordu. Dizlerinin üstüne çöktü, hiç kimse aldırış etmiyordu hemde hiç. Kafasını elleri arasına aldı ve kapandı.

Bir süre öyle bekledi, insanlar çarparak yanindan geçiyordu. En sonunda kafasını kaldırarak bir çığlık kopardı. Ve kalabalık durdu.

Ifadesiz bir şekilde ona bakıyorlardı. Acımasız, ezici, hor görmüş o gözlerle... Genç tekrar dizlerine gömülünce kalabalık aldırış etmeden yürümeye başladı. Çocuk fisildiyordu, daha doğrusu kendk kendine konuşuyordu.

"Insanlar neden bu kadar acımasız."

"Neden korkutucular."

"Hep bu kadar sevgisizlermidir ?"

"Hiç karşılarındakileri umursamazlar mı ?"

"Belki... belki onlar olmasaydı ailem şu anda yaşıyordu."

"Yemin ederim son bir kişi kalana kadar tüm insanları öldüreceğim."

"Ama...ama ya o ? Ya ona kiyabilecek misin Dylan ?"

"O masum kıza kıyabilecek misin ?"

"Hayır. Hayır. Ne yapacağım ?!"

"Öyle olsaydı onu oracıkta öldürmüştün. Neden yaşamasına izin verdin ?"

"Vermedim. Aaahhh sen sus sus hayır hayır kafamı karıştırma."

"Ona aşık oldun Dylan."

"Hayır hayır olmadım. "

"Oldun yoksa o bir ölüydü."

"HAYIR OLMADIM BEN... BEN... BEN AŞIK OLAMAM !"

Yerden kalktı ve yürümeye devam etti. O aşık mı olmuştu ? Hayır o olamazdı. O bu dünyada ki aşık olacak son kişiydi. Aşık olsa bile bu platonik bir şey olacaktı. Çünkü; onun ailesini öldürmüştü. Hem öyle bir kız ona nasıl bakabilirdi. O sefildi, acınası bir varlıktı. En önemlisi o bir katildi. Hemde aşık olduğu kızın ailesinin. Sadece kızın ailesi değil bunun öncesinde daha nice öldürdüğü 'insanlar'. Insanliklari ölmüş insanlar.

Belki o kız onu bu çıkmazdan kurtarabilirdi. Belki yardım edebilirdi. Ne belli olur... yardım hiç beklemediğin bir anda yanı başında belirir. Ama bunca zaman hiç belirmedi şimdi mi belirecekti ?

O hep yalnızdı, yalnız ve çaresiz. Şimdi mi yardım gelecekti ? Çocuğun yüzünde ufaktan bir gülümseme belirdi. Neden mi ? Çünkü; Holland'in yüzü aklında canlanmişti. Sevdiği kızın...