* 4 lata później *
- Tatusiu! Tatusiu! - z daleka usłyszałem krzyk mojej córeczki.
- Charlotte! - krzyknąłem do dziewczynki machając aby mnie zauważyła. Kucnąłem i czekałem kiedy moja córeczka do mnie podbiegnie. Wtuliła się we mnie. Pachniała dokładnie tak jak ona.
Miała takie same oczy.
Miała ten sam talent do śpiewania.
Po mnie odziedziczyła kolor włosów i zamiłowanie do piłki nożnej.
- Jak było u cioci? - zapytałem kiedy się ode mnie oderwała. Bardzo się za nią stęskniłem przez ten tydzień.
- Wspaniale! Ciocia mi kupiła pieska! Tatusiu, możemy go zatrzymać? - zrobiła niewinne oczka, wyglądała tak uroczo. Dokładnie tak jak ona.
- Oczywiście, rybko - ucieszyła się - dziękuję Cassie, że się nią zajęłaś - przywitałem się z dziewczyną.
- Wiesz, że uwielbiam się nią zajmować!
- Tak tak Cassie ale nie możesz tego robić cały czas! To ja jestem jej ojcem!
- Dobrze już Ash! - zaśmiała się z mojej udawanej złości - jest tak bardzo do niej podobna.
- Tak - uśmiechnąłem się na widok Charlotte biegającej w stercie liści z innymi dziećmi.
- Zamierzasz jej kiedyś powiedzieć? - widząc moje pytające spojrzenie dodała - o jej matce.
- Nie wiem, może. Do zobaczenia Cassie. Charlotte chodź!
- Tatusiu pójdziemy na lody?
- Oczywiście, rybko - przeszliśmy przez pasy i skierowaliśmy się do lodziarni.
- Tatusiu! Maddie mi wypadła! Patrz, tatusiu! Tam jest! - dziewczynka pobiegła po swoją lalkę. W tej samej chwili z naprzeciwka wyjechał rozpędzony samochód. Wyminął rowerzystę i jechał wprost na dziewczynkę.
- Charlotte uciekaj! - dziewczynka niczego nieświadoma wzięła lalke i kiedy miała do mnie wracać rozpędzony samochód uderzył w jej małe ciałko. Upadła na ziemię. Podbiegłem do niej, sprawdziłem puls i ze łzami w oczach stwierdziłem, że nie oddycha.
Dlaczego ona?
Dlaczego moja mała Charlotte?
Dlaczego moja kochana córeczka?
To nie może się dziać na prawdę.
Chciałbym zasnąć , obudzić się z amnezją i nie pamiętać tego koszmaru.
