Het avontuur van je leven

Ziekenhuis

P.o.v Nikita.

Ik doe mijn ogen voorzichtig open mijn arm en buik doen ontzettend veel pijn. Ik knipper tegen het felle licht, ik voel een steek in mijn buik. Ik doe mijn t-shirt omhoog, met één hand. Niks aan de hand, dan kijk ik naar mijn arm hij zit in het gips. Terwijl ik naar mijn arm kijk begin ik me het ongeluk weer te herinneren. Ik zie het bod en het bloed weer voor me. O ik heb mijn arm dus gebroken.

Maar waar komt dan de pijn in mijn buik vandaan? Samantha! Zij werdt vol geraakt in der buik. Ik begin om me heen te kijken, dan voel ik ineens iets aan mijn arm trekken ik kijk naar mijn goede arm en zie een infuus waar bloed door heen loopt. Ik probeer weer om me heen te kijken met alleen me nek.

Ik zie Nick liggen aan de linkerkant van me. Ik draai mijn hoofd de andere kant op en dan zie ik Samantha. Ze ligt te slapen, aan haar bed zie ik mama en papa huilen. "Mam, pap?" zeg ik met een schorre stem. Ik zie hun hoofden omhoog schieten. "Nikita!" Roept mijn moeder. Ze rent naar mij toe en knuffelt me.

"Hoe gaat het met Samantha." Vraag ik. "Ze heeft een wond in haar buik en ze heeft veel bloed verloren, maar haar organen zijn kompleet onbeschadigd dus ze houdt er niks van over." Zegt Nick. Ik draai mijn hoofd naar hem toe, en ik zie dat zijn hoofd in het verband zit. "Hoe komt dat." Vraag ik. "Ik lag onder de vrachtwagen en toen hoorde ik jouw schreeuwen dus ik kwam omhoog maar was vergeten dat ik onder de vrachtwagen lag en stootte mijn hoofd tegen de onderkant." Vertelt Nick. "O oké." Zeg ik. Opeens horen we gekreun naast ons.

P.o.v Samantha

Ik hoor mensen praten, ik begin te kreunen van de pijn in mijn buik en in mijn linkerarm. Ik doe voorzichtig mijn ogen open, ik moet knipperen tegen het felle licht. Ik kijk voorzichtig om me heen. "Nikita, Nick, mama, papa?" Vraag ik voorzichtig.

Ik til mijn shirt op om naar mijn buik te kijken, en ik zie een grote snee zitten. Ik kijk naar mijn arm en zie dat er niks aan de hand is. Ik kijk naar Nikita en zie dat haar arm in het gips zit.

Mama komt naar me toe en knuffelt me voorzichtig. "Ik ben zo blij dat jullie nog leven het had heel anders af kunnen lopen." Zegt mama. Ik kijk naar mijn andere arm en zie een infuus met bloed.

4 uur later.

Ik zit rechtop in bed en eet voorzichtig wat. Volgens de dokter gaat het heel goed met mij. Alleen willen ze ons voor de zekerheid, nog twee weken hier houden. Dan mogen we naar huis maar nog niet naar school. Die week daarna moeten we halve dagen naar school.

Ik hoorde van de dokter dat de man die ons aanreed heel erg dronken was en is gevlucht. Ze hebben hem nog niet gevonden en zijn heel druk bezig met zoeken. Mijn ouders hopen dat als ze die man vinden dat hij achter de tralies komt.

Ik ben zo blij dat Nikita en Nick niet ernstig gewond zijn. Ik moest wel lachen om Nick zijn onhandige reactie van toen Nikita begon te gillen. Ik heb dat niet mee gekregen omdat toen ik op de grond terecht kwam ik buitenwesten raakte.

Ik hen mijn bord leeg. Ik moest eten omdat de dokters wilde weten of mijn lichaam het binnen kan houden.

P.o.v Nick

Het is twee weken na het ongeluk en we mogen vandaag eindelijk naar huis. Dat stomme verband is van mijn hoofd af en de hechtingen mochten eruit. Bij Samantha mochten de hechtingen er ook uit. Nikita moet alleen nog 4 weken met gips rondlopen. Voor als de vakantie begint mag het er af.

We lopen het ziekenhuis uit achter onze ouders aan. Ik loop tussen Samantha en Nikita in. Ze hebben nog steeds die bestuurder niet gevonden. Hij lijkt wel van de aardbodem verdwenen te zijn, in de verte zie ik onze auto staan. We lopen richting de auto en mijn vader doet de auto van het slot, ik stap in tussen Nikita en Samantha.

Mijn vader begint naar ons huis in New York te rijden, Ik heb het thuis echt gemist. Onze ouders waren de hele tijd bij ons als ze niet hoefde te werken. Gelukkig hadden ze in het ziekenhuis tenminste een game room, anders waren we echt dood gegaan van verveling. Ik kijk langs Samantha uit het raam.

10 min later.

Ik zie een bord met de naam van onze straat erop. Yes we zijn thuis, papa haalt de deur van het slot. Ik schop mijn schoenen uit en ren naar mijn kamer. Ik haal de dino's uit de bak en begin met ze te spelen, o wat heb ik ze gemist. "Lekker gezellig Nick, je bent twee weken niet thuis en je gaat meteen op je kamer zitten!" roept papa. "Maar ik heb jouw wel twee weken gezien en mijn speelgoed niet." roep ik terug. Ik hoorde daarna niks meer van mijn vader.

Ik ben nu al een tijdje met mijn dino's aan het spelen en ik kijk op, van een beweging in mijn ooghoek. Ik draai mijn hoofd richting de genen die bewoog, het is Samantha. "Hey Samantha." zeg ik. "Hey Nick." Zegt Samantha. "Kom je eten?" "Kom eraan moet eerst even mijn dino's opruimen." Zeg ik. "Ik help wel." Zegt Samantha.

Binnen vijf min volgens mij hadden we de dino's opgeruimd. We liepen de trap af naar de keuken. Ik ga zitten op mijn plek aan de kop van de tafel, Samantha gaat naast Nikita zitten. "We eten pizza om te vieren dat jullie goed van het ongeluk zijn afgekomen." Zegt mama. "We hebben jullie je lievelings pizza gehaald, voor Nikita pizza Hawaï, voor Samantha een pizza Quattro Formaggi en voor Nick de pizza salami." zegt papa terwijl hij de pizza's aan ons geeft. "Eet smakelijk en hopen dat de politie die man vind." zegt mama. "Eet smakelijk." Zeggen ik, Samantha en Nikita tegelijk.

We zijn klaar met eten en spelen nu een spelletje bordspel, op de Wii. Het spel is afgelopen en Samantha heeft weer eens gewonnen, ze wint altijd met de mini games. Ik heb echt geen idee hoe ze dat doet. "Lieverds jullie moeten naar bed." Zegt mama als ze ziet dat het spel afgelopen is. "Oké mam." Zeg ik. We lopen de trap op naar boven en kleden ons om. "Weltruste roep ik naar de zolder waar Samantha slaapt.  "Weltruste Nick en Nikita!" roept ze terug. Omdat Samantha de oudste is mag zij op zolder slapen. Ze is tien min eerder geboren dan Nikita. "Weltruste Nick en Samantha!" Roept Nikita vanuit de kamer naast mij. "Weltruste Nikita." zeg ik terug. Ik ga in bed liggen en sluit mijn ogen.