Het avontuur van je leven

Het ongeluk

P.O.V Samantha

De Het is weer een normale dag op de middelbare school. "Samantha op schieten!" Dat is Nikita mijn tweeling zus. "We moeten Nick nog ophalen!" "Ik kom al." Roep ik terug. Ik loop de wc uit en bots bijna tegen Nikita op. "We moeten ons nu echt gaan haasten anders komen we te laat bij Nick.

O ja Nick is 10 en Nikita en ik zijn 12, dus we zitten op twee verschillende scholen. Nick zit in groep zes en Nikita en ik in het eerste. Nikita en ik zijn een ééneiig tweeling, en we hebben speciale banden. We kunnen bijvoorbeeld van elkaar voelen dat iemand pijn heeft. We kunnen ook elkaars emotie voelen en ga zo maar door.

"Waar wachten we dan nog op?" Zeg ik. "Laten we dan gaan." Nikita zucht en loopt richting de kluisjes. We trekken onze jassen aan en stappen op de fiets en fietsen naar Nick zijn school. "Ik ben zo blij dat het bijna meivakantie is." Zegt Nikita. "Zeg dat wel." zeg ik. Het gaat niet slecht op school bij ons maar we hebben gewoon rust nodig. "Het duurt volgens mij nog zes oweken tot de meivakantie begint." Zeg ik.

P.O.V Nikita

"Waarom moeten wij eigenlijk Nick ophalen? Vraagt Samantha. "Omdat mama en papa moeten werken." Zegt Ik. "Het zal wel." Zegt Samantha. In de verte zie ik Nicks school gebouw al. Ik hoor een zoemer af gaan "Kut we zijn te laat." Zegt Samantha. "Samantha language." Zeg ik. Ze rolt met haar ogen. "Fiets nou maar sneller." We fietsen sneller, we komen bij het schoolplein aan en daar staat Nick al klaar.

"Waar bleven jullie?" Vraagt Nick. "Samantha moest weer een uur op de wc zitten." Zeg ik lachend. "Sorry hoor als je moet dan moet je." Zegt Samantha. Nick zucht "laten we naar huis gaan." Samantha en ik knikken en stappen op de fiets.

We fietsen richting huis "Hè Nick hoe was het op school?" Vraag ik. "Het was wel leuk." Zegt Nick. "Hoe ging jullie toets biologie?" Vraagt Nick. "Het was super makkelijk." Roept Samantha die voor Nick en mij fietst. "Bij mij ging het niet zo goed." Zeg ik.

We lijken heel erg op elkaar maar zijn niet goed in de zelfde vakken. Samantha is beter in bio, maar ik ben weer beter dan Samantha in Engels.

Opeens zie ik een vrachtwagen onze kant van de weg opgaan, volgens mij wil hij de auto voor hem inhalen. Toch vind ik dit een rare weg om in te halen. Hij heeft de auto ingehaald maar gaat niet meer naar zijn eigen weghelft, Nick volgt mijn blik en ziet het ook.

Hij komt steeds sneller dichterbij. Ik vertrouw het niet meer en spring van mijn fiets af, "ga gouw de stoep op." Roep ik. Samantha en Nick springen ook van hun fiets af, maar voordat Samantha ook maar 1 stap kon zetten. Wordt ze vol geraakt door de vrachtwagen in haar buik, ze vliegt een stukje naar achter en beland iets verder weg op de straat. Ik voel ineens een steekende pijn in mijn buik en mijn rug. De vrachtwagen begint te remmen, Nick ziet dat hij ook niet snel genoeg weg kan komen en Laat zich op de grond vallen. De vrachtwagen gaat over hem heen alleen de banden raken hem niet.

Ik bedenk me dat hij nog steeds te snel gaat, om bij mij te kunnen stoppen. Ik begin te rennen, maar dan voel ik opeens een steekende pijn in mijn linkerarm. Ik laat mezelf op de grond vallen, omdat het zoveel pijn doet. Ik kijk naar mijn arm en zie dat het bot van mijn arm, uit mijn huid komt. Het bloed ook heel erg. De steekende pijn in mijn buik, helpt ook niet mee. Ik voel langzaam dat ik wegzak, "Nee Nikita nog even wakker blijven." Zeg ik tegen mezelf. Maar dan wordt alles zwart.

P.o.v Nick

Ik volg Nikita's blik en zie de vrachtwagen die op onze weghelft rijd. In mijn ooghoek zie ik ineens Nikita van haar fiets afspringen. "Ga de stoep op." Roept ze. Ik spring van mijn fiets af en wil naar de stoep gaan, maar ik zie dat Samantha opeens vol wordt geraakt in haar buik. Ze vliegt een stukje naar achter, ik zie dat ik niet op tijd meer weg kan komen en laat me vallen. De vrachtwagen gaat over me heen, hij raakt me alleen niet. Ik zucht van de spanning.

Opeens hoor ik Nikita schreeuwen van de pijn. Ik wil omhoog komen om haar te helpen, maar vergeet dat ik onder een vrachtwagen lig. Ik knal met mijn hoofd zo tegen de onder kant van de vrachtwagen aan. En voel water langs de zijkant van mijn gezicht stromen. Ik vraag me af of dat olie of bloed is en dan wordt alles langzaam zwart.

Ik wordt wakker met knallende koppijn, ik grijp met mijn handen naar mijn hoofd en dan voel ik verband. Opeens weet ik alles weer, naar huis fietsen, de vrachtwagen en de klap op mijn hoofd. "Samantha, Nikita!" Roep ik iets te hard. Ik kan ze nergens zien, twee verplegers komen mijn kamer binnen. Ze proberen me te kalmeren en vertellen dat Nikita en Samantha worden geopereerd.

"Waar is die man die ons aanreed?" Vraag ik. "Hij is uit zijn vrachtwagen gesprongen en gevlucht, we vermoeden dat hij dronken was." Zegt de verpleger. Opeens zie ik in mijn ooghoek een zakje bloed hangen. "Waarom heb ik bloed nodig?" Vraag ik. "Omdat het een tijdje duurde voordat ze je onder de vrachtwagen uit kregen. En door je hoofdwond was je teveel bloed verloren." Zegt de verpleger.

Opeens gaan de deuren open en word Nikita binnen gebracht. Haar arm zit in het gips en ze krijgt ook bloed toegediend. Je verpleegster ziet mijn blik "is dat je zus? Vraagt ze. "Ja dat is Nikita." Zeg ik. "Jij bent er het beste vanaf gekomen." Zegt de verpleger. "Nikita haar arm was gebroken en Samantha heeft een grote wond in haar buik en wordt onderzocht om te kijken of er organen zijn beschadigt." Verteld de verpleger. "Oké." Antwoord ik.

De deuren gaan weer open en nu wordt Samantha binnen gereden. Zij krijgt meer bloed toegediend ik durf niet naar haar buik te kijken. "Hoelang ben ik weggeweest?" Vraag ik. "Ongeveer twee uur." Zegt de verpleger. "O."

"Heeft u onze ouders gebeld?" Vraag ik. "Ja dat heb ik gedaan ze zijn onderweg."zegt de verpleger. "Dank u." Zeg ik.