Chapter 3: POU Cries

92 3 0

ni thebelovedpoet

ni thebelovedpoet

Chapter 3: POU Cries

Hey! Hey! Hey! Family day ngayon sa buong POUlipinas at syempre lahat ng tae eh nagcecelebrate except for me (eh kasi hindi ako tae).

Well, wala naman akong pamilya eh. Iniwan nila ako. Inalipusta. Hahai.

*Flashback*

"Mano po Lola Poula, mano po Lolo Poulo.", pagmamano ko sa mga matanda (obvious naman diba?)

"Eh, ang bait bait talaga nitong apo namin. Kaya paborito ka namin eh.", sabi ni Lola Poula.

"Oh, anak nandito ka na pala. Kamusta ang school? Nagkita ba kayo ng kapatid mo?", sambit ni Mommy Pouline, nanay ko.

"Mommmyyyyyy!!!! Hindi ko po nakita si Poulonio. Sabi ng classmates niya umuwi na kasi daw.", sagot ko.

"Ha? Eh wala pa siya dito sa--", pagputol ni Mama sa biglang pagdating ni Poulonio.

"Nandito na ako.", walang gana niyang bati at dumiretso sa kwarto niya.

"Saan ka na naman galing? Sa Bonbon's Internet Cafe? NagDOTA ka na naman! O kaya nagSF o counterstrike! Poulonio naman! Mag-ayos ka nga diyan sa pag-aaral mo.", sermon ni Mommy.

"Wow ha! Makasermon ka kala mo ako na ang pinakamalaking kamalasan sa pamilyang 'to! Ako na ang masama, ako na ang swail ang delinkwente, ako na! Di ba? At si POU na ang santo, mabait, anghel, perpekto at walang kakasa kasalanan! Hmmmmmm. Palibhasa! Bakla kaya mahinhin.", galit niyang turan na siya rin ikinainit ng aking tenga. (Ay, wala pala akong tenga. Hehehe.)

"Tumahimik ka Poulonio! Hindi totoo yan. Dinidisiplina ka lang namin. At anong pinagsasabi mong bakla ang kapatid mo?", pagtataka ni Mama.

Patay! Narecall niya. Lagot ako nito.

"Oo. Diba Pou? Aminin mo na kasi na bakla ka! Nakita kitang nilalandi si Toto. Yung prince charming niyo sa klase.", sabi ni Poulonio.

"Hindi totoo yan. Wag kayong maniwala sa kanya.", sagot ko na parang babagsak na ang luha.

"Hindi totoo? Sure ka? Icheck niyo nga sa facebook kung ano na yung pinakatrending na iskandalo ngayon. Sige nga, kung hindi talaga totoo.", sabi niya.

Agad kinuha ni Mommy ang Android O+ Tablet niya at nagsign in sa facebook.

Oh emmmmmm jeeeeee.
.
.
.

.
.

.
.
.
.

Dug dug

Dugdug

Dugdug

Video ko ito. Video namim ni Toto na hinalikan ko siya sa pisngi.

Oh no!

"Hindi. Hindi totoo to. Phinotoshop mo yan. Hindi yan .................."

"Ahhhhhhhhhhhhh. Huhuhuhuhu. Ahhhhhhhhhhhh. Huuuuuuuuuuuu.", iyak ko at doon nag'end ang flashback.

Yun ang dahilan kung bakit nila ako iniwan. Hindi kasi nila matanggap na ako'y isang bekimon!

Pero actually, hindi naman talaga ako bekimon eh. Hindi nila ako pinakinggan.

It was just a taping. Para sa school project namin. Eh kasi yung Pouloniong yun ang kitid ng utak.

I was speechless that time at hindi ko nagawang ipagtanggol myself.

"Anong problema mo?", sulpot ng kabuting tae na to.

"Ay tae!", pagkagulat ko.

"Alam ko. Huwag nang ipangalandakan.", sambit niya.

"Huhuhuhu. Naaalala ko kasi yung pamilya ko BFF. Ako lang yata ang nag-iisa dito ngayon. Walang pamilya. Wala lahat.", emote ko.

"Batukan kita. Gusto mo? Andito kaya ako. BFF mo. Handang maging kapamilya mo, anytime anywhere.", nakangiti niyang tugon.

Tama siya.

Si Lala at ang mga tae. Sila ang pamilya ko. Kahit sinusungitan ko sila paminsan minsan eh, hindi parin sila umaalis sa Poulipinas at hindi parin nagmamigrate sa ibang bansa.

"Nandito kami para sayo Pou. Mahal ka namin.", sabi ng mga tae na ngayon ay nasa harap ko na.

"Salamat mga Tae!!!! Huhuhuhuhu.", pag-iyak ko parin.

"Di mo ayam dahin tayo indi to matatain.....", kanta ni Mimi.

"Eeeewwww. Ang pangit ng themesong tae ka. Yuckkk.", pagbara ko kay Mimi.

At tumawa silang lahat. Ang saya ko. Dahil kahit ganito ang ugali ko, mahal nila ako.