Under The Moon

Chapter 1

Leave Us

Anjey's POV

Bakit kaya kailangan nating maghirap??matakot?maawa?masaktan?magmakaawa?magmahal??i don't know why we need to feel it.Hindi sa ayukong maramdaman ang mga iyon,pero nakakameserable sa buhay ang mga ganon.You will live unnormal.Pero ayos ring maramdaman ang mga ganon

Malapit na magdilim at hindi parin ako umuuwi sa bahay.I want to be alone.Ayuko monang makita sila mama at papa na nag aaway,nakakasawa ng panuorin sila.Every day nalang silang nag aaway,nakakairita narin.

Hindi ko alam kong bakit sila nag aaway or ano ang pinag aawayan nila.Kapag kainana lagi nalang sila nag aaway,pati pagpasok ko sa school hindi manlang nila ako napapansin ang pinag tutuonan nalang ay iyong pinag aawayan nila.They just ignored me,i feel alone every they against each other.

Napabuntong hininga nalanang ako.Bakit nangyayari toh sa akin?Nagsisisi akong pinanganak ako na ganito ang sitwasyon sa pamilya.I never wanted to be meserable,i want a normal life with my parent that was i wanted in this world,pero pinag kaitan ako sa gusto ko.

Iyon bang gusto mong masaya na buhay kasama ang pamilya mo pero bakit kabaliktaran?Imbes na masaya bakit hindi?Damn this life,i didn't expect this kind of life.Ayukong malungkot sa pamilyang meron ako.But sad to say,nalulungkot nako dahil kabaliktaran lahat ng gusto ko sa buhay.Iyong saya kabaliktaran sa lungkot.Iyong tamis kabaliktaran ng pait.Iyong makulay kabaliktaran ng walang buhay.Iyon bang pagmamahal kabaliktaran ng sakit.I never ever expect it to my life,pero andito nato.Nafefeel kona nga lahat,nakikita na ng dalawang mata ko ang dapat na kabaliktaran ng lungkot,pait,pag kakawalang buhay at sakit.

Napakagulo ng mundong ginagalawan ko.I really regret living here in earth.But some part of me was thankful for seeing those thing.mapait akong napangiti at napatingala sa kulay asul na kalangitan.Itinaas ko ang kaliwang kamay ko habang hindi pa inaalis ang mga tingin at mapait na ngiti sa mga labi ko.

Nasa tulay ako nakahiga sa taas ng kotseng hinihigaan ko,im just alone.Maliwanag ngayong gabi dahil sa buwan.Bakit kaya ang liwanag ng buwan?well di naman ako scientis para malaman kung bakit gumagawa ng liwanag ang buwan.It's so many star and it so far to me.Mom told me that star in the sky was people who leave from earth.Ibig sabihin ang mga bitween sa langit ay mga taong pumanaw na,at sa naroon ang grandmother at grandfather ko.I am not like this before i was happy,but when grandma and grandpa dead i feel the sadness and painness that i shouldn't feel.Pero wala na nandito na,nafefeel kona nga tulad ng sabi ko

Napapikit ako dahil sa malakas na hangin ibinaba ko narin ang kamay kong nakataas pero iyong mapait na ngiti sa labi ko ay hindi parin naaalis.Bakit ganito ang buhay na ibinigay saakin??Siguro eto na talaga ang binigay.Siguro rin may plano saakin ang panginoon,minsan ang gulo kong mag isip.Napailing nalang ako sa mga iniisip ko

napaupo ako dahil biglang nag ring ang phone ko tinignan ko ang caller and it was mom.Napabuntong hininga kong inilagay sa bulsa ang phone ko,i need to home mom will find me.Bumaba ako sa itaas ng kotse at naglakad papasok sa driver seat.Isa na namang buntong hininga ang ginawa ko bago ko binuhay ang sasakyan.Nag druve lang ako hanggang makapunta sa bahay

im was fourteen when i learned how to drive,mang pedro teach me how to drive.Si dad kasi laging busy sa work and sa pag aaway nila ni mom,no time for his only daughter.Nakaka dissapoint noon dahil sarili kong ama hindi manlang ako tinuroan but i thankful to mang pedro for teaching me.Sayang ngalang dahil nasa probisya siya dahil na ospital daw ang anak niya.

And now that i am sixteen mas natututo ako sa lahat without helping from my parent.I can handle myself now,i don't need they help.But i need they love,iyon lang ang gusto ko sa parent ko pero malabona ata.Kahit nasa mga anim na bahay palang ang layo ko ay nakikita kona si dad na may hawak na bagahe at si mom na nakaluhod na saharap ni dad na malamang ay nagmamakaawa at umiiyak.Dali dali akong umalis sa sasakyan at nag tungo sa kinaroroonan nila mom and dad

"Please dave huwag mo kami iwan ng anak mo.Nagmaakaawa ako sayo"Rinig kong pakiusap ni mom.Kaba at takot ang naramdaman ko sa mga oras na ito.S-saan pupunta si dad??iiwan naba kami at pupunta sa kinakasama niya?

"dad,mom?"hindi ko mawari kong anong sasabihin ko.Dagli akong nagtungo kay mom at itinayo siya.Nanlambot ang tuhod ko dahil sa labis na pagpatak ng luha ni mom

"anak iiwan na tayo ng dad mo.Please sweetheart beg your dad to stay with us,please sweetheart"Umiiyak na pakiusap saakin ni mom.Nanginginig ang mga kamay kong napalingon kay dad na hindi makatingin saaming mag ina.Nakayuko lang ang ulo ni dad habang hawak ang dalawang bagahe sa magkabilang side niya

"dad?are you leave me and mom?you promise me that you'll never leave us,you promise me when i was seven y/o.You told me that dad"hindi ko narin mapigilang umiyak,why did he need to leave us?he promised me,he need to do it!!Oo,tanggap kong hindi ako naging malapit sa mga magulang ko .Pero mahal ko sila ni mom at dad

Nakayuko parin si dad,nag aalinlangan kong magsasalita siya ay mananatiling tahimik at nakayuko.Umiiyak parin si mom sa likuran ko,heto na ang kinalatakotan ko simula palang.Na iiwan kami ni dad,and it's really happen now

"You'll understand soon,baby!!your dad really need to leave you and your mom.I love the both of you.But i need to leave,i am sorry baby!"walang lingon lingon pang isinakay sa backseat ang dalawang bagahe niya tyaka sumakay sa driver seat.Wala na,wasak na ang pamilya ko.Mapait akong ngumiti at pinahid ang mga luha ko

Hinarap ko si mom na nakaupo na naman sa semento at walang tigil na umiiyak.Hindi ko alam kong ano ang gagawin ko ngayong wala na si dad.I understand him,gusto na niyang pumunta sa babae niya.Napakuyom ang dalawang kamao ko sa pag iwan saamin ni dad.Pagsisisi,galit at pagkadismayado ang naramdaman ko sa oras nato.Pagsisisi dahil nagmakaawa akong huwag na umalis si dad.Galit,dahil paulit ulit niyang sinaktan si mom.At pagka dismayado dahil hindi manlang niya tinupad ang pangako niyang hindi niya kami iiwan ni mom.Ganito ba ang nagagawa ng pagmamahal?kailangan lahat pinagkakait?why me?why my family?why do i need to feel this damn pain?i never ever wanted this life,never.

Napayakap nalang ako kay mom,na hindi narin matigil sa pag iyak.Ngayon nangalang ulit ako nagpakita ng emotion sa pamilya ko.Noon wala akong kaemo emosyong humaharap kila mom at dad.Pigil ko noon na maglabas ng emosyon,ayukong pakitaan sila ng kahit anong kahinaan ko

Sa gabing ito pinapangako kong hindi mangyayari itong ganitong buhay na meron ako sa hinaharap.I won't let this happen to me.Pinapangako ko ring hindi ako magmamahal ng katulad ni dad na iniwan ni mom at ang anak niya.i really won't that happen,i will vow my promised

~~~~~•~~~~~

Wezzep mge kasexy na tulad ko,charr.Ako lang pala ang sexy nyahahahaha.Well i just want to apologize for my grammatical and typo.Please tell me what's my mistake and i'll edit it.i hope you'll like my story,kamsa mga kasexy.And btw don't forget to vote readers thanks a lot