Ay'ın Kudreti

Üniversite

İntikam mı? Günışığı ülkesi? Ay Krallığı? Bu şeylere inanacak yaşı çoktan geçmiştim. "İki seçenek sunuyorum sana Diana. Bizimle kal, halkını topla ve karanlığa karşı savaş. Ya da anne ve babanın ölümünü yok say, burada kaybolacak canları yok say ve hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam et." "Benim annem hala hayatta. Tabii merakından ölmediyse. Babamı ise trafik kazası geçirdiği için kaybetmişim." "Ah küçüğüm. Hiçbir şey bilmiyorsun. Annen sandığın kişi senin öz annen değil. Annenin dünyadan tanıştığı biriydi. Olanları ona da unutturdu. O da seni öz kızı biliyor. Baban trafik kazası geçirmedi. Savaşırken can verdi." "Bunlar saçmalık." Ayağa kalktım. Çıkış kapısına doğru ilerledim. Kandırılmak hoşuma gitmiyordu. Kocaman olan kapıyı açtım ve son bir kez arkama baktım. Umutsuz görünüyorlardı. Benim elimden bir şey gelmezdi. Evden çıktım. Şimdi anneme vereceğim hesabı düşünmeliydim.

İki Hafta Sonra

Üniversite sabahının ilk günü. 2. sınıftım ve okuyacak daha üç yılım vardı. O saçma olaydan sonra iki hafta geçmişti. Beni arayıp sormamışlardı hiç. Demek ki gerçekten ihtiyaçları yokmuş. Üstüme mavi bir tişört, altıma siyah kot pantalon takıp dışarı çıktım. Otobüse bindim ve yaklaşık 15 dakika sonra okula vardım. İçeri girdim. Arkadaşlarım beni kapıda bekliyordu. Göz temasıyla gülümsedim ve yanlarına gittim.

- Dianaaa!

Üç arkadaşımı da öpüp sınıfa geçmemizi söyledim. Sınıfa doğru ilerlerken Auron'u gördüm sandım. Arkama dönüp tekrar baktığımda ise, hayır o değildi. Zaten ne arasın üniversitede o deli. Amy daha fazla duramadı. Merakından çatlayacak gibi görünüyordu.

- İki hafta önce ne olduğunu anlatmadın hala Diana. Sen beni meraktan öldürmeye mi çalışıyorsun?

- Önemli bir şey değil zaten. Merak etmene hiç gerek yok.

Sınıfa girdik. Her zamanki sınıf tayfası günaydınlarla karşıladı bizi. Geçip oturduk. Amy'nin yüzünün düştüğünü farkedebiliyordum. Olayları kısaca özet geçtim. Ağızları açık beni dinlediler. "Ohaa" "Yok artık?!" "Manyak mı bunlar?" Tepkilerine gülmemek elimde değildi. Gülümsedim. Gözlerim kolumdaki doğum lekeme kaydı. Neydi bu Ay? Gerçekten bir özelliği olabilir miydi? Ah, ne saçmalıyorsun Diana. Sadece kendimi özel hissetmek için inanmak istiyordum. Ama değildim ve buna inanmak hayatımı yok saymak olurdu. Katherine'nin sesiyle düşüncelerimden arındım. "Heeyy! Diana, hala uyuyor musun sen?" "Biraz uykulu olduğum doğru. Ben biraz müzikle birlikte gözlerimi dinlendireyim kızlar." "Tabii sadece gözlerini dinlendirir. Asla uyumaz öyle." diyerek bir ara sınıfta uyuduğumu hatırlattı. Gülümsedim ve kulaklığımı telefona taktım. Slow bir şarkı açıp kafamı masaya koydum. Pink Floyd dinliyorum gözlerim kapalı. Etrafımdaki sesler hala bana ulaşabiliyordu. "Bu kız ilk gün neden uyumayı seçti ki?" "İnsan arkadaşlarını özler. Tatilde de görüşmedik pek." "Bir derdi olabilir." İşte kızların dır dırlarına örnekler. Ama haklıydılar. Zaten kızlar hep haklıdır öyle değil mi? Yine düşüncelere dalmak üzereyim. Zaten iki hafta boyunca bu olay aklımdan çıkmadı. Anneme karşı olan davranışlarımda bile değişiklik vardı. Ya gerçekten öz annem değilse? Kendini pikachu sanıp atlayan çocuk gibi hissediyorum bazen. Kandırılmış ama inanmış. Asıl suç kandırmak mıdır yoksa inanmak mı? Kandıran insan "Ben sadece bir şeyler söyledim ve inandın. İnanıp inanmamak senin elinde." dese haklı sayılmaz mıdır? Bir bakıma şeytan ve insan ilişkisinin örneği gibidir aslında. Şeytan kulağının dibinde bir şeyler söyler. Ve sen de inanırsın. Sonra da suçlu sen ilan edilirsin. Suçluyum, inandım. Şarkı aniden kesildi. Kulağımda ise bir ses:

- Merhaba.

Kafamı kaldırdığımda kulaklığımın telefonumdan çıkarılmış olduğunu gördüm. Merakla arkama döndüm. Auron! "Senin ne işin var burda?" diyerek ayağa kalktım. Kafamı karıştırdığı yetmezmiş gibi hala karşıma çıkıyordu. "Okuluma geldim ve senin de burda olduğunu gördüm. Merhaba diyeyim dedim. Ne bu sinir küçük?" Benim için geldiğini sanmıştım. Bana küçük dediği halde nasıl aynı sınıfta olabiliriz ki. Yalan olduğu besbelli.