Don't Let Me Go | Calling

o n b e ş | Final

-Adrian-

Altı aydır çıktığım Clarisse, önümde müthiş bir şekilde ağlarken hiçbir açıklama yapamıyor sadece kendi kendime aptalın önde gideni olduğumu söylemekle yetiniyordum.

Clarisse başını öne eğmişti, saçları önüne sarkıyordu ve akan gözyaşları zemine damlıyordu. Önüne geçip oturdum. Yüzüme bile bakmadı.

"Bak, hatalıyım ama seni böyle üzülürken görmeye dayanamıyorum. İstersen bağır, çağır hatta vur ama ağlama." dedim. Bir süre hiçbir şey söylemedi. Bir an ağlaması dinmiş gibi bir sessizlik oluştu. Ayağa kalkıp karşıma dikildiğinde ben de oturduğum yerden ayağa kalktım. Diyeceği şey her ne olacaksa üzülecektim ama artık dayanamıyordum. Aniden yüzümü avuçlarının arasına alıp aramızda biraz mesafe kaldığında sinirden ellerini sıktığı için tırnakları neredeyse yüzüme batacaktı. "Çok sevdiğini söylerken gidip beni Egestavia ile aldatacağını, bana çıkma teklifi ederken söylememiştin Adrian! Senden nefret ediyorum!" deyip hızlı adımlarla çekip gitti.

Altı ay sonra bu durumda olmak çok tuhaf hissettirmişti. Egestavia'nın, onu sevmeye ilk başladığım günden beri başıma bela olduğunu bir kez daha anladığımda çoktan her şey mahvolmuştu.

•Kitap Sonu•

Diğer yayımlarıma profilimden ulaşabilirsiniz.

Amacım yüksek oy, okunma sayısı ve yorum değil. Amacım, okurken bir parça keyif alabilmeniz. Okuduğunuz her harf için teşekkürler.

-kalemdenpandomim