Don't Let Me Go | Calling

o n ü ç

-Adrian-

Okul çıkışında anonime söylediğim bankta oturmuş bekliyordum. Bütün öğrenciler dağıldıktan sonra ileriden siyah ve dalgalı saçları omzuna değerken açık teni parlayan uzun boylu genç bir kız bana doğru geliyordu. Bir yerlerden tanıdığımı hissettim. İyice yaklaştığında bu kızın koridorda bana çarpan kız olduğunu hatırladım.

"Merhaba." dedi gülümseyerek ama bu gülümsemesinde bir memnuniyetten çok heyecan vardı.

"Sen..." dedim. "Evet, ben sana çarpan kızım. Ve de anonimin." dedi hemen. "Artık anonim değilsin." dediğimde gülümsedim. Kısa bir sessizlik olunca "Beni takip et." dedim. "Nereye gidiyoruz?" dediğinde susmayı tercih ettim.

Yaklaşık yirmi dakika sonra hedeflediğim yere gelmiştik. Ona dönüp "Ve geldik." dedim. "Burası bir oyun salonu?" dedi. "Evet, playstation oynayabilir misin?" dediğimde bana şaşkınlıkla baktı. "Öğrenirsin." deyip içeri ilerledim ve beraberinde onu da getirdim. Hâlâ bana inanamaz gibi bakıyordu. Bir koltuğa geçtiğimizde ona dönüp "Hâlâ adını bilmiyorum." dedim. "Clarisse." dedi. Gülümsememe o da aynı şekilde karşılık verdi. Gülüşüne takılı kaldığımı fark ettim. Çaktırmamaya çalışarak kafamı önüme çevirdim.

Oyunun sonunda Clarisse tarafından yenilmiş olarak salondan çıkmıştım ve o gayet keyifliydi. "Çocuk gibi mızmızlanma." dedi. Onu evine bırakırken fark ettim ki sadece bir sokak ötemde oturuyordu. Ayrılmadan önce son kez "Seni seviyorum." deyip arkasına bakmadan apartman kapısından içeri girdi. Şaşkınlıkla bakakalmıştım. Eve dönerken içimi anlam veremediğim bir hoşnutluk sarmıştı. Acaba?

•Bölüm Sonu•