ΑΣ ΦΥΓΟΥΜΕ

ΜΙΑ ΣΚΙΑ

Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο ,παρά να την βλέπω .Ήταν το πιο όμορφο πλάσμα που είχα δει στην ζωή μου και εγώ ήμουν αναγκασμένος να την βλέπω από μακρυά...Γιατί? Γιατί απλούστατα εγώ ήμουν ο αόρατος του σχολείου,ήμουν μια σκιά που όλοι την προσπερνούσαν , την απέφευγαν..Ενώ εκείνη ..ήταν κάτι το υπέροχο ,κάτι το μοναδικό .

Βέβαια τώρα έρχεται το μεγάλο ερώτημα ,γιατί κατάντησες έτσι ?Είναι μια ερώτηση που θέτω συχνά στον εαυτό μου χωρίς να παίρνω απάντηση .Στην αρχή νόμιζα ότι απλά έτσι γεννήθηκα , άλλα τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά .Δεν μπορώ να κατηγορώ μια τυχαία στιγμή μέσα στον χρόνο και να υποστηρίζω ότι η ίδια μου η δημιουργία με έκανε να μοιάζω με ένα νεκρό , άψυχο , κινούμενο πτώμα! Άψυχο ?Μα όχι καλέ ! Ήμουν γεμάτος με συναισθήματα! Απλός οι άλλοι που με έκαναν έτσι δεν τα βλέπουν ..ναι εκείνοι φταίνε για όλα!!!

Ξεχείλιζα από αισθήματα , άλλα δεν είχα κάπου ή σε κάποιον να τα δείξω . Υπερβολές? Μπα δεν νομίζω.Βλέπεις το Λύκειο σε αλλάζει.Και το Λύκειο δεν είναι ένα αναθεματισμένο κτίριο, προς θεού και δεν είναι .Είναι οι άνθρωποι που καθημερινά ζούνε σε αυτό.Στην δική μου περίπτωση ήταν ανόητοι άνθρωποι .

Πράγματι το σχολείο μου ήταν γεμάτο με ξώβυζες ντίβες ,ο στόχος των οποίων ήταν να κλέβουν την προσοχή ,που τόσο απελπισμένα ζητούσαν από τούς "πλούσιους, ευκατάστατους γονείς τους"στο σπίτι.Μπορεί να ήταν σέξι και συχνά να την έπαιζες το βράδυ πάνω από τις ημίγυμνες φωτογραφίες τους ,αλλά δεν είναι αυτό το θέμα !

Όπως όλες σχεδόν οι κοινωνικοσχολικές ομάδες, ( γυμνασμένοι μαλάκες που το μυαλό τους λειτουργούσε πιο αργά και από σαλιγκάρι και τα φυτά τα οποία διάβαζαν για ένα αβέβαιο μέλλον τρώγοντας μπουλινγκ ) έτσι και αυτά τα κορίτσια ήταν τα πραγματικά ζόμπι!Τα πραγματικά άψυχα σώματα , που με ένα ψεύτικο χαμόγελο περπατούσαν στους διαδρόμους του σχολείου Νορθ γουντ του Ιρβάιν της Καλιφόρνια

Αλλά τι νόημα έχει να κοιτάς και να κρίνεις τους άλλους ,αν δεν μπορείς να γνωρίζεις πραγματικά τον εαυτό σου?

2

Το κουδούνι χτύπησε και οι μαθητές βγήκαν με ορμή από τις τάξεις τους.Φωνές και γέλια ενθουσιασμού αντηχούσαν στους γαλάζιους διαδρόμους του πρώτου ορόφου. Εκατοντάδες μαθητές άρχισαν να κομματιάζουν τα βιβλία τους πετάγοντας τα άμορφα απομεινάρια τους στο πάτωμα.''ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ''.

Βγήκα από το κτίριο με ένα μάτσο ανεξέλεγκτων ανθρώπων να τρέχει από πίσω μου,τους κοίταξα χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου, καθώς διέσχιζα το προαύλιο του σχολείου .Γύρισα και κοίταξα τις αδειανές τάξεις από τα παράθυρα και ένιωσα αυτό το συναίσθημα της ελευθερίας να με κατακλύζει , σαν μία ανώτατη μαγική υπερδύναμη να μου έλεγε,τώρα μπορείς να κάνεις ότι θες μάγκα μου!Και είχε δίκιο.Έριξα ένα κωλοδάκτυλο στο σιχαμερό απόβρασμα που είχα μπροστά μου και συνέχισα τον δρόμο μου προς το σπίτι.

Κατέβηκα στην Κάνσας στριτ ,έστριψα στην τζονσον και προχώρησα ευθεία ως την Βαλι γκορντον .Ήταν ωραία περιοχή .Το μπακάλικο με την πράσινη τέντα ,το φαρμακείο του γερο Μπιλι και το κουρείο της κυρίας Μαργκαρετ ήταν από τα μαγαζιά που κοιτάς και λες " Ουαου εδώ δεν πρέπει να έχει πατήσει άνθρωπος από το εβδομήντα" Και δίκαιο το βρήσκω να το πεί κανείς αυτό!Το θέμα είναι ότι αυτά τα "μαγαζιά" ήταν διαφορετικά ,για αυτό και μάλλον δεν τα πλησίαζε κανένας .Ναι ήταν ωραία γειτονία .Με ψηλές ιτιές και διώροφα σπίτια .

Μπήκα στο σπίτι .Το καλό ήταν ότι οι γονείς μου έλειπαν άρα είχα όλο τον χώρο δικό μου.Πέταξα την τσάντα στην γωνία του δωματίου μου και κοίταξα γύρω γύρω.Όπως το άφησα .Ασυγύριστο.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου κοιτάζοντας ανάσκελα το ταβάνι και έχοντας στο μυαλό μου εκείνη.Την Ελλα Ντανιελς.

Δεν ήταν από τις "διάσημες"κοπέλες του σχολείου ,αλλά ήταν πανέμορφη.Είχε εκείνα τα προκλητικά, πράσινα μάτια, που όταν τα κοίταζα μου θύμιζαν τους πρόποδες των βουνών της λίμνης Κολοράντο.Είχε αυτά τα ζουμερά χείλια ,κόκκινα σαν φράουλες.Τα σαν ηλιαχτίδες καστανόξανθα μαλλιά της που έπεφταν μαλακά στους αδύνατους ώμους της.Εκείνο το βλέμμα ,σαν λύκος που αναζητά το επόμενο θήραμα του μέσα στο σκοτεινό δάσος.Το αγαπημένο μου όμως ήταν το χαμόγελό Της.Τόσο λευκό ,τόσο μεγάλο που γέμιζε φως όλο τον κόσμο.

Μα πως έμπλεξα έτσι?Εκείνη ούτε που γνώριζε την ύπαρξη μου ,δεν είχε ιδέα πόσο την είχα ερωτευτεί,δεν ήξερε τίποτα για μένα.

Έκλεισα τα μάτια και άρχισα να την φαντάζομαι .Ολόγυμνη χόρευε στις σκέψεις του μυαλού μου,με την μουσική υπόκρουση της καρδιάς μου .Τουκ τουκ τουκ τουκ.Έτσι πήγαινέ ,γρήγορα.Χτυπούσε και χτυπούσε,μόνο για εκείνη.