Falling In Danger

Prologue

MALUNGKOT NIYANG pinapanuod ang pagkinang ng bawat bituin sa langit. Ninanamnam niya ang malamig na hanging yumayakap sa kanya. It calms her. But suddenly she felt something falling from her eyes down to her cheeks.

She's crying. Mabigat ang pakiramdam niya. It's like she's in pain. She doesn't have any idea why. Wala siyang balak magtanong sa mga taong nakapaligid sa kanya. Wala siyang tiwala sa mga ito. They'll probably lie to her.

" This is weird. "
Natatawang komento niya sa sarili. Napahawak siya sa noo na may benda. Iyon ang dahilan kung bakit wala siyang ibang ideya sa nangyayari sa kanya. Why she's acting weird. Crying like a brokenhearted.

Well ..... maybe ?

Kung iuuntog ba niya ang sarili ay maibabalik ba 'non ang mga memoryang nakalimotan niya?

That was an amazing question she have ever made. Naaksidente na nga at kakagising lang tas iuuntog pa ang ulo. That is crazy!

Nanatili siyang nakatayo. Mag-iisang oras narin siyang nasa rooftop ng ospital. Sa kalagitnaan ng pag-eenjoy niya sa view ay nakaramdam siya ng presensya sa kanyang likoran.

" Don't let them attack you freely. Lumaban ka! You need to use all of your strength for you to protect yourself and other people who needs your help... "

" Shit! " Mahinang mura niya. Sapo ang ulo na napapamura siya dahil sa sakit. Ngunit hindi niya maiwasang mapagtuonan ng pansin ang taong papalapit sa kanya.

Kahit na namimilipit sa sakit ng ulo ay inihanda niya ang sarili. Nakita niya ang anino nitong halatang nasa mismong likod na niya.

Ipinatong nito ang kamay sa balikat niya na agad niyang hinawakan. Iniangat niya ang kanang siko upang tirahin ang mukha nito ngunit naharangan nito iyon.

" Hey chill, An. It's me. "
Unti-unti siyang huminahon. Hinarap niya ang lalaki. Ito pala ang nagpakilala sa kanya na Kuya niya daw. Bakas sa mukha nito ang pag-alala.

" Are you okay? Napahawak ka kasi sa ulo mo kanina. "
Tanong nito. Parang wala lang sa kanya ang nangyari kanina. Hindi man lang ba ito magtatanong kung bakit ganoon ang inakto niya. Kasi kahit siya ay hindi niya masagot, hindi niya alam.

" I'm— I'm fine.... kuya "
Nag-aalangang sagot niya. He chuckle. Napadiretso siya ng tingin sa lalaki.

" You used to call me bro. So.... yeah " Ngumiti ito ngunit hindi niya makita ang kasiyahan sa mga mata nito.

" It's been 5 years, An. This is another chapter of your life and I really thank god for giving you another chance to live. Kahit na wala kang naaalala. Masakit man sa side namin pero tatanggapin namin kaysa makita ka naming walang buhay. "
Hinawakan nito ang mga kamay niya. Tumingin ito sa kanya ng seryoso.

" We want you to live a normal life, An. And we want you to decide. But whatever your decision is.... we'll respect it . "
Mas humigpit pa ang pagkakahawak nito sa kamay niya. Naguguluhan niyang binawi ang mga kamay.

" I... I don't know "

" Dadating ang araw na maaalala mo ang lahat. Please don't forget what I have said."

Inalalayan siya nito patungo sa elevator. Kagat niya ang ibabang labi upang mapigilan ang sarili sa pagtatanong. Mas lumala ang pagtataka niya at dumami rin ang mga katanongan sa isip niya ng muli itong magsalita.

" All of them though you're dead. As of now you need to stay in your room until you're fully recovered. Ngayon na hindi mo pa nababawi ang lakas mo huwag mo munang hahayaan na may makaalam na buhay ka pa. Please ingatan mo na ang sarili mo ngayon, An. Hindi ko kakayaning pati ikaw ay kunin sa amin. "