"ဘူဆန် မြို့ တွင် ယမန်နေ့ည က တိုက်ခတ်ခဲ့သော လေပြင်းကြောင့် ငါးဖမ်းသမား တစ်ဦးသေဆုံးခဲ့ပါတယ် "
"သနားပါတယ်နော် "
တီဗီ ရီမုတ်ကို ကိုင်ကာ ဖွားဖွား ဖက် သို့ လှည့်ကြည့်ရင်း
စိတ်မကောင်းစွာ ပြောလိုက်သည်။
"အင်း.. အဲ့ လို အဲ့ လိုနဲ့ သေခဲ့ရတဲ့ သူတွေမနည်းဘူးကွဲ့
ပင်လယ် ထဲက ငါးဖမ်းသမား ဘဝ ဆိုတာ သေမင်းနဲ့
သူငယ်ချင်းလုပ်ပြီး လုပ်ကိုင်ရတဲ့ အလုပ်ပဲ "
ဖွားဖွား ၏ အသံတွင် စိတ်မကောင်းသံတွေစွတ်နေသည်
ဖွားဖွားက တီဗီ ကို မော့မကြည့်
လက်ထဲ က ထိုးလက်စ သိုးမွှေး ထည်ကို သာ တယုတယ ကြည့်ပြီး တိုးတိုး လေး ညီးတွားသည်။
"ဖွား ဖွား မနက်ဖြန် သား သွားတော့မယ် နော်
ကျောင်းက စောစော သွားအပ်ရမယ် နောက်ပြီး
အဆောင် အသစ်ကလည်း ရှာရဦးမှာဆိုတော့လေ "
တီဗီ ကို ပိတ်ချရင်း သူ ဖွားဖွား ဘက်လှည့်ပြောသည်
ဖွားဖွား က သူ့ကို လှည့်မကြည့်သော် လည်း သူ့စကားကို တော့ အာရုံ ရဟန်ရှိသည်။
"အင်း သွား တော့ပေါ့ကွယ် အချိန်ရရင် လာလည်ပေါ့"
ဖွားဖွား သူ့ကို ပြန်မလွှတ်ချင်မှန်းရိပ်စားမိသည်။
ရုတ်တရတ်ဆို သလို ဖွားဖွား ကို နောက်ကျော က ပြေးဖက်ရင်း ပါးကို ရွှတ်ခနဲ တစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်။
"ဧည့် သည် တွေ ဧည့်သည် တွေ လာပြီး ရင် ပြန် ကျသူတွေချည်းပဲ "
ဖွားဖွား အသံတွေက စိတ်ဆိုး နေမှန်း ထင်ရှားနေသည်
ဝမ်းနည်းသလိုလည်း ရှိသည်။
" ဖွား ဖွား ကလည်း"
ဖွားဖွား က
လက်ထဲ ရှိထိုးလက်စ သိုးမွှေးထည်ကို စားပွဲ ခုံပေါ် တင် ရင်း
နောက်ကျော ကဖက်ထား သော သူ့လက်ကို ဆွဲ ကာ
ဘေးက ထိုင်ခုံ တွင် ထိုင်စေသည်။
ထို့နောက် သူ့မျက်နှာကို တည့်တည့် ကြည့်ရင်း
"ဂျောင်ဂု မင်း ရဲ့ ထိုသူ ကို တွေ့အောင် ရှာနော် သူမရှိတဲ့ မင်းရဲ့ ဘဝ က ဘယ်လောက်မလုံခြုံလည်းဆိုတာ "
"တော် ပါတော့ ကျေးဇူးပြုပြီး တော်ပါတော့ ဘာလို့.. "
ရုတ်တရတ် ရင်ထဲ စူးတက်လာရင်း ပျောက်သွားသော အသံကို အတင်း ပြန် ကြိုးစားယူကာ
