Embrace of the Wind

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Do not distribute, publish, transmit, modify, display, or create derivative works from or exploit the contents of this story in any way. Please obtain permission!

Plagiarism is crime!

This story is unedited, so expect typo graphical errors, grammatical errors, wrong spellings, and whatsoever errors. If you don't like my story, don't continue reading this. Please respect the authors imagination!

And I just wanna say THANK YOU po for the supports, votes, and comments! Higly appreciated!

Nawa'y pagpalain pa kayo ng Diyos ng marami!

Note: The author written this story in Filipino-English language so bear with it.

Happy Reading!

-----------------------------------------------------------------

Heto na naman ako, nakatingala sa kalawakan na puno ng nagniningningang mga bituin at misteryosong buwan sa dilim ng kalungkutan.

Sariwa parin sa aking isipan ang nangyari kahit matagal na ang nakalipas. Ilang taon na nga ba? Nakakatawa kasi nandoon parin yung hinagpis at kirot na parang punyal na tumatama sa aking puso.

Mga matang puno ng pangungutya at panlalait. Ngumiti ako ng mapait kasabay ng paglandas ng balde ng luha na dulot ng hinanakit sa kanila.

They paint my memories with the color of sadness and pain. They killed the old me who's just a simple girl who always put a smile on her face but now I've changed... after what happened years ago.

Pinahid ko ang aking mga luha na walang katapusan sa pag-agos. Nakakapagod ding umiyak. Nakakasawa, nakakaumay na.

You know what hurts the most when you cry? It is when you're stopping yourself to make a noise so that no one would notice.

Kailan kaya ako titigil sa pag-iyak? Sa makalipas na taon ang pag-iyak lang ang aking kasama at katabi sa pagtulog.

Natigil ang aking pag-iisip ng marinig ko ang mga yapak ng paa sa direksyon ko. Agad kong pinunasan ang natitirang butil ng luha sa aking mukha.

"Lyne, what are you doing?" I sighed and thank God because I don't want her to see me like this. Not again.

"Ah nagpapahangin lang" at iniiwas ko ang aking tingin sa kanya.

"Wag mo ako mahangin-hangin dyan. Ito na naman ba yung nangyari noon." she hissed "Kailan ka ba makakaalis sa nakaraan na yan?"

Zhenra knows me well. She witness my greatest downfall and she never left me until I recovered. I'm not just lucky to have her but blessed because of everything that she do for me.

Nakilala ko siya sa panahong nasa pinamalaking dagok ako ng suliranin. She is my savior that time. I still can't forget how I almost killed myself just to escape the reality. I smile bitterly and I just found myself hugging her tightly. I don't know what would be happen to me without her.

"Thank you because you never left me. I don-- Aray"

Binatukan lang naman niya ako. I glared at her. "Drama mo! Naaawa lang ako kaya kita tinulungan" but I know that she was just kidding. The truth is she just loves me but I love my best friend more. Hays. Natawa na lang kami pareho bigla. I miss this!

Sabay kaming tumingala muli sa kalangitan na puno ng mga bituin na walang sawang kumikinang at ang buwan na misteryoso kung iyong pagmamasdan. The wind blew and it embraces me. I just can't stop hoping na sana tangayin na lang ng hangin ang lahat ng masasakit at mapinsalang pangyayari sa aking buhay na hindi ko kailanman hinangad na mangyari sa akin. If I can just fly it with the wind. Marahan akong bumuntong hininga.

"So anong plano mo?" she interrupted my thoughts. Natahimik ako bigla sa tinanong niya.

"Lyne, hayaan mo nalang sila. Let the autorities do their job." umiling ako ng paulit-ulit.

"No! Wala pa akong plano sa ngayon. Let them be happy habang uuntiin kong papatayin sila ng lungkot. "

"But--" I cut her off.

"Hindi ko hahayaang maging masaya na lang sila. They should be the one suffering not me. Alam mo kung ano ang pinagdaanan ko. Saksi ka sa lahat. I almost killed myself because of this damn accusation about me." Naglakad na ako papunta sa kwarto at sinundan niya ako.

Naalala ko na naman ang mga walang hiyang akusasyon at pagbibintang nila sa akin. Umaalab ang aking puso sa galit.

Ang hustisya na dapat sa akin ngunit hindi ko manlang nakamtan. Isa ako sa mga taong nais ng hustisya sa nangyari sa akin. Hinding-hindi ako buo na magiging masaya at mapapanatag.

Ang inaakala kong tutulong sa akin ay kampon din pala ni Satanas.

How dare them tainted my name. Our family name. Hinding-hindi ko sila titigilan. Sinira nila ang reputasyon ko. Pinunasan ko ang takas na luha sa aking pisngi. Hindi na talaga ako napapagod kakaiyak. Pumasok na ako sa loob ng bahay at sinundan niya ako.

"Lyne, I know your deeply wounded. Naiintindihan kita but revenge? No, that's not you." natigilan ako sa paglalakad pero nakabawi din ako agad.

Huminga ako ng malalim bago ako nagsalita. "They made me like this. Matagal ng patay ang dating ako." Pumasok na ako sa kwarto pero bago ko pa isara ang pinto nakapagdesisyon na ako.

"One thing is for sure, I'll be back and put them where they really belong. I'm sorry Zhenra." I let her hear my last words before closing the door.