Embrace of the Wind

Kabanata 3

Sunset

"Good Morning" Zhenra greeted me when I walk downstairs.

"I thought you're not going home. The maids told me someone's here yesterday. Is it true?" I smiled suspiciously.

She is sitting on the sofa while reading probably some news. Actually, she is now ready to go to school.

"Uh-huh well yeah" she shrugged while sipping her favorite coffee.

"So who's the unlucky guy?" I laughed.

"You're so bad, Lyne" she rolled her eyes.

"What? Did I hit a nerve, Zhen? hahaha just kidding" I said, smiling.

Since tapos na siyang kumain at hinihintay niya na lamang akong matapos.

Zhenra's wearing a color white crop top off shoulder partnered with color black jeans paired with color black stilletos while I am wearing a simple white printed shirts partnered with color blue jeans paired with sandals.

Halos pareho lamang kami ng features --- high cheeck bones, pinkish lips, and slender body. The difference is my long hair is wavy while Zhenra's long hair is straight. Maputi siya habang ako ay morena na siyang kinaiinggitan niya.

"Hurry up. We're going to be late!" she said, shouting.

"Coming!" I said while walking to her favorite BMW car. I put my seatbelt on and Zhenra started the engine.

Zhenra's been my best friend for a long time. Nakilala ko si Zhendra noong mga panahon na muntikan ko ng kitilin ang aking buhay.

I was fifteenth that time when I first met her. I am in the middle of my greatest downfall.

Naglalakad ako ng tulala sa daan na walang patutunguhan.

Mga matang puno ng kalungkutan kung pagmamasdan ng lahat.

Mga tenga na napapagod ng makarinig ng masasakit na salita.

Mga kamay na pilit kumawala sa realidad.

Mga paang walang ginawa kundi lumakad ng walang direksyon.

Ang aking buhay ay wala ng saysay pa sa mundong ginagalawan. Ninakaw ng kapalaran ang aking kasiyahan at pinalitan ito ng kalungkutan. Ang trahedyang matagal ng nangyari na pilit pa rin akong dinadalaw.

Pumatak ang ulan, humalik sa aking mukha kasabay ng pagpatak ng maiinit na luha na hindi manlang tumigil sa pag-agos.

Basa na ang aking maalon na buhok hanggang talampakan ngunit ipinagpatuloy ko pa rin ang paglalakad. Halos manlabo na ang aking mga mata sa sunod sunod na paglabas ng butil ng luha.

Nanghihina na ako.

Nagugutom.

Masakit ang akin katawan.

Gusto ko na lamang mawala.

Wala na din namang ang nga mahal ko sa buhay. Gusto kong sumigaw sa hinagpis. Hindi ko matanggap kung bakit nangyayari ang lahat ng ito.

Mabait naman ako sa pag-aakala ko. Sinusunod ko ang lahat ng bilin ng aking nga magulang. I always make them proud. I never gets tired of making them laugh but why?

Bakit ang lupit ang ng tadhana at ganito ang aking sinapit?

Sa batang edad naramdaman ko na ang mag-isa at talikura ng lahat.

Walang naniniwala sapagkat bata lamang ako. Masyado mahina, walang kalaban-laban.

I realize that the only one you need to trust is yourself.