,,შეიძლება ბევრს არ უყვარდე მაგრამ დააფასე ის ვისაც უყვარხარ''

=2=

ერთ დღეს გადავწყვიტე სოფელში წავსულიყავი, იმის მიუხედავად რომ სუსხიანი დღე იყო.
ასეც მოვიქეცი ვინახულე ჩემი სოფელი,ირგვლივ ყველაფერი დამუნჯებულიყო,ჩიტებიც კი არსად ჩანდნენ გეგონებოდათ მიწამ ჩაყლაპესო...დედამიწას ფერი დაკარგული ჰქონდა და გამოხუნებულ ნაქსოვს ჰგავდა,თითქოს მე რაც არ ვყოფილვარ აქ მიწას ერთი ცრემლიც არ გადმოუგდიაო,ირგვლივ სულ სიჩუმე იყო გამეფებული,მხოლოდ ერთი ლამაზი და პატარა ქოხის ბუხრიდან ამოდიოდა ბოლო სადაც მოხუცები ცხოვრობდნენ,ამ პატარა სახლის დანახვისას ბებია მახსენდებოდა და თვალები მიწყლიანდებოდა...3 თვე გავიდა და მაინც ვერ ვიჯერებ რომ მან მიმატოვა
ერთმა კვირამ ქარივით გაირბინა,მაგრამ ნუთუ რამე შეიცვალა ამ ერთი კვირის მანძილზე? არა სრულიად არაფერი შეცვლილა.
ერთ დილას ძალიან ადრე გამეღვიძა და როგორც ყოველთვის აივანზე გავედი და რას ვხედა მოპირდაპირე სახლში,აი მე რომ გითხარით მოხუცებზე,იქ, სტუმრები მოსულიყვნენ, ჩემს სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა და იმედიანად შევედი ოთახში და ჩაცმა დავიწყე,შავი ზედა რომელსაც გვერდეებზე ზოლები ჩაჰყვებოდა და ასეთივე სპორტიული..თმები დავივარცხნე და სარკეში ჩავიხედე როცა უკვე მივდვდი რომ მზად ვიყავი თავი გავაქნიე და ეზოში ჩავედი.