Mimozadan Günler

📻 1

Kepenklerdeki kilidi çözünce ağır, gürültülü yukarıya toparlandı çelik perde. Vitrinde uykulu, bitmişleri teminat gösteren yarım işler hevesli gülüşü ile uyandı. Hareketlenen sokağı selamlamaya başladılar isteksiz. Genç buna gönül koymadı. Zira o da bir çay eksik kalkmıştı kahvaltısından.

Dükkândaki sabahın en elzem işi kapı önünü süpürmektir. Bir dükkanın işine ilk güven, müşterilerinin ayaklarını çeken temizliğidir çünkü. Ustası, çıraklığına başladığı ilk günlerden sıkı sıkıya böyle tembihlemiş, unutacak olduğunda sağlam bir fırça çekmiştir. Bu ihtiyatla kapı önünü süpürmekle başlar günün ilk işine.

"Günaydın nalçacı!" hemen karşı dükkândaki yörük Emin'in selamına yarı gönülsüz gülümser, "Günaydın Emin amca."

Tekrar işine dönmek istese de adamın bırakmaya niyet yokturdur her sabah olduğu gibi. Bunu bildiğinden uzun saplı çalı süpürgesini daha hızlı çalmaya başlar.

"Ee, artık dükkanı sen açıyorsun ha nalçacı. Ustanın gözüne girdin demektir bu."

Önceki akşam rüzgarın dükkanın eşiğine yığdığı çeri çöpü kovasına toparlar, "Öyle galiba." diye hımır hımır karşılık verir. Ne söylediğini duyup duymaması önemli değildir ne de olsa. Bilir ki, ellisini yarılayan bu adam bir kendi dediğini duyar eğer müşteri değilseniz. Müşteri bile olsanız bir bakışta bilir peynir mi alacaksınız hem de ne çeşit, yoğurt mu kaç kilo, zeytin siyah mı yeşil mi.. Hamilelere, küçük bebesi olanlara sütün en tazesini verir ki bu onda takdir edilesi gördüğü tek şeydir.

Kendi ustası da bilir elbet, müşterisinin şöyle boyuna posuna enine çapına baktı mı ayak numarasını göz kararı ama nokta atışı ile tutturur. Yan dükkândaki kalaycı Sani usta buna "emek.." der, emeğin birikimi tecrübedir, ama yine de "emek.." der.. kendisine küçük katlanır çakı hediye ettiğinden beri ona ayrı bir yakınlık, şefkat nevinden ilgi duyar. Kısa sözlerini uzun uzun dinler. İkindi vakti bir çaylık muhabbetleri hayatı okumak gibidir. Jongin diğer kalaycıların da onun gibi söz eri olup olmadığını merak eder. Kanaatince metali eğip bükerek dize getiren, mücevher gibi parlatıp değer veren bu insanlar ateşin karşısında sabırla yoğurmuştur fikirlerini. O yüzden söz kesesini her seferde öyle kolayca açmaz, açtı mı da buna hak bir mesele vardır, terazinin dengesini bulsun diye kefenin ağırlık kısmına külçe olur o sözler.

"Bereket olsun Emin amca." der ve içeri geçer, Fesleğenleri sulayıp vitrin önüne dizer. Gelen geçen koparmasın diye her akşam onları içeri alır, günle birlikte dışarı çıkarır. Kışın cam önünden yağan karı izler onlarla. Fesleğenler burcu burcu karışır deri kokusuna, genizler bir de onunla yanar boya kokusundan başka. Bazı bazı bir de sardunyası olsa ne hoş olur diye heveslenir fakat ustasının su faturasına ima etmese de söylenmelerinden çekinir. Biraz daha gayret edip işin birazını daha ondan alsa, dükkana üç beş lira fazladan kazanç sağlasa gönlü rahat beyaz bir sardunya koyar camekana deri cüzdan, çantaların arasına.

Ustası gelmeden evvel okul yoluna çıkan sokaklarından ütülü formaları ile talebeler geçer. Lacivert elbiseleri, omuzlarında iki belikleri ile kızlar ayakkabı dükkânına yaklaşınca bakışları süzülür fesleğenlere doğru. Azcık cesur olan eğilip koklar, camdan içeriyi yoklar. Oğlan işinde gücünde çalışmaktadır. Nalçayı kurar, boyaları yoklar, bağcıkları bitmiş ayakkabılara göre keser, uçlarına küçük bir deri ısıtıp gerer, sökülmesin diyedir.

"Orda, oturmuş bir ayakkabıya bağcık yapıyor." der kız işveli bir gülüşle ve bu gülüş fikrince diğerlerine de sirayet eder.

"Âh! Beni de dolam dolam dolasa hiç itiraz etmem."

Diğeri omzuna vurur bu utanmaz sözlere, "abilerin de dolam dolam dolar seni, görürsün o zaman."

"Abilerim ona kurban olsun, onun kadar çalışkan olunca beni dut ağacına bile dolayabilirler. Ama şuan katiyyen hakları yok tek söze!"

"Cebir ödevini yaptın mı bakim?"

"Amanın! Cebirden ödev vardı değil mi?"

"Nalçacı çırağına hayaller düzene kadar cebir ödevini yapardın."

"Aman, sen sanki çırağa hayal kurmuyorsun!"

Kızlar söylene dursun çırak oğlan iki de bir camdan dışarıya göz atar. Beklediği vardır belli. Elindeki işi ağır, bir gözü de duvardaki saatte. Ha geldi ha gelecek derken eline bir bez alıp çıkar kapıya, sabah sildiği camları yeniden siler, gözleri kesme taşlarla alçak bir yokuştan mabede aşağı uzanan yolu yoklar. Başında çantası ile yokuşta yavaş yavaş yükselen görüntüsüne yüreği tekiş tüküş atmaya başlar. Omuzlarından göğsüne uzanan örgülerinde iki lâstik bağlı. Formasının etekleri dizlerinde kırış kırış, onun da kahvaltıdan gönülsüzce kalktığını farz eder. Bakışları hiç mi düşmez ondan yana, düşmez evet, ama düşmeyecek değildir ya! Ne yapmalı ne etmeli de ahu gözleri bir kez olsun gözlerine değdirmeli derken eşikteki alçacık tahtaya takılır ayağı ve tökezleyerek kapıya gücele tutunur fakat asılı milleri düşürür. Ahu gözler ona uğrar evet, lakin Jongin bahtsız haline üzüncünden ona bakamaz bile. Kız gülüşünü hiç saklamadan bir alay güler ona. Jongin, buna nasıl dayansın, acısıyla güler o da. Beliklerini omuzundan geriye atar ve omuz silkerek seke seke gider kız, oğlanın gönlüne bir kor daha bırakan liseli işvesine gün boyu baygın, vurgun her işi yarım, her işi bir azar alır ustası Nedim'den. Adı gibi dost olsa da iş söz konusu olunca gevşekliğe tahammülü yoktur Nedim ustanın. Jongin iki üç azardan sonra kendine gelir.

İkindi olup da liseliler sokağı yeniden lacivert formaları ile doldurunca Jongin eline dökülen sıcak çayını hiç duymaz. Endişe ile çarpan yüreği gönlünün aynasına düşmüş aynını arar.

Her günü böyle kovalasa da bilir ki bu okulun bir sonu vardır, çıraklığın da öyle. Jongin her güne aşkına itiraflar yazar. İtiraflar susar.

📻

Değerli Radyo dinleyenleri..
Bu kez radyonuzda eski bir aşk hikayesi çalmakta. Yaz gibi sıcak, mimozalar gibi sarı olmasını dilerim. Radyonuzda bu hikâye için çalan şarkı:
Volkan Konak ~ Mimoza Çiçeği,

Bu hikâye #songforkadi ve #switchrolekadi etkinlikleri için özel yazılmış olup tatlı buruk bir aşk şarkısı gibi çalmasını umuyorum radyolarınızda.

Sonraki bölüm için frekansta kalınız..

📻